Σημάδια των καιρών.
Ενώ η χώρα βρίσκεται σε επαναστατική κατάσταση, τα τεκταινόμενα εντός του Κοινοβουλίου ακολουθούν παράλληλη μεν, αντίθετη δε πορεία..
Όταν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 27%, το εισόδημα των πολιτών έχει μειωθεί πάνω από 20%, η φοροδιαφυγή έχει σπάσει όλα τα... κοντέρ, νοικοκυριά και επιχειρήσεις κάνουν στάση πληρωμών, οι αντιθέσεις οξύνονται, αμφισβητείται με σφοδρότητα ή ορθότερα απορρίπτεται το παλιό πολιτικό σύστημα, ασφαλώς και αντικειμενικά βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση, ανεξάρτητα από την απουσία πολιτικού υποκειμένου που θα γονιμοποιήσει τις επαναστατικές συνθήκες.
Αντιθέτως υπάρχει ο φορέας της αντεπανάσταση, του φασισμού, της χυδαιολογίας, των ταγμάτων εφόδου, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, η Χρυσή Αυγή, που παραμένει σταθερά πάνω από 10% και προκαλεί με απίστευτες μεθόδους και δηλώσεις για δημοκρατική κοινωνία.
Την ίδια ώρα στο Κοινοβούλιο γίνεται θέμα το μπλουζάκι της κυρίας Ραχήλ Μακρή.
Όχι πως στη Βουλή δεν γίνονται συζητήσεις, δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις, δεν ψηφίζονται νόμοι. Αλλά το μπλουζάκι της Ραχήλ είναι η ένδειξη της αδυναμίας του Κοινοβουλίου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να προωθήσει και ψηφίσει νόμους που θα αναμορφώσουν και εκσυγχρονίσουν τη χώρα, θα εξαφανίσουν τη διαφθορά, θα αλλάξουν τη λειτουργία του Δημοσίου, θα επαναφέρουν τον πολίτη στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Οσο οι βουλευτές ασχολούνται με το μπλουζάκι, το μπουφανάκι και την ενδυμασία, δείγμα ενός καθωσπρεπισμού παλαιάς κοπής και άλλων εποχών, αδυνατούν να συλλάβουν το μέγεθος των διεργασιών που συντελούνται στην κοινωνία.
Ανεξαρτήτως αν αυτές εκδηλωθούν με εκρηκτικό ή άλλο τρόπο, είναι εδώ και καθημερινά παράγουν αποτελέσματα, τα οποία δυστυχώς αδυνατεί να αντιληφθεί το παλιό πολιτικό σύστημα.
Γιατί αν το είχε αντιληφθεί θα τα είχε αλλάξει όλα γρήγορα και εκ βάθρων.
Απτή απόδειξη η κατάληξη του ΠΑΣΟΚ. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τάχιστα και με θάρρος προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις το ΠΑΣΟΚ σήμερα θα κυριαρχούσε στην πολιτική ζωή.
Κολλημένο, όμως, στη λάσπη του παλαιοκομματισμού, της συνδικαλιστικής και συντεχνιακής κυριαρχίας, φοβήθηκε ή δεν μπόρεσε να τα βάλει με αντιδραστικά (με την έννοια ότι μας κρατούν καρφωμένους στο καταδικασμένοι παρελθόν) συμφέροντα και πολιτικοκοινωνικά μορφώματα με αποτέλεσμα να καταδικαστεί στην πολιτική εξαφάνιση.
Την ίδια τύχη θα έχουν όσοι δεν αντιλαμβάνονται πως τα προβλήματα χρειάζονται λύσεις ριζικές και όχι φτιασιδώματα ή παρελκυστικές τακτικές.
Αυτό ισχύει και για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Γιατί τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα δεν λύνονται με διοικητικές πράξεις. Απαιτούν πολιτικές παρεμβάσεις ολκής.
