Η χαρά του παιδιού στην Ντίσνεϋλαντ. Αυτό ήταν το πνεύμα της επίσκεψης Τσίπρα στην Κίνα. Ναι, υπήρχαν κάποιες συμφωνίες που είχαν προετοιμαστεί από άλλους και έπρεπε να υπογραφούν, αλλά η διάθεση (το mood, που λένε οι Γκρικς) ήταν διακοπών.
Γι’ αυτό και η ελαφρότητα του πνεύματος, η ευκολία των αστεϊσμών, ενίοτε προσβλητικών για τους οικοδεσπότες...
Η επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα στην Κίνα δεν είναι της... κατηγορίας «ο Νίξον στην Κίνα» και όχι μόνον λόγω διαφοράς μεγέθους των δύο χωρών αλλά και ουσίας. Δεν είναι πολιτική η επίσκεψη του Τσίπρα, όπως του Νίξον: Ο αδυσώπητος αντικομμουνιστής πιάνει φιλία με την Κίνα και μεταμορφώνει προς όφελος της Δύσης τη γεωπολιτική κατάσταση. Εγινε και όπερα (δεν την έχω ακούσει) από τον Τζον Ανταμς!
Οχι. Του δικού μας είναι μία επίσκεψη τελείως διαφορετικού χαρακτήρα. Είναι ένα ταξίδι στην Ντίσνεϋλαντ. Είναι δηλαδή μία επίσκεψη σε ένα αχανές και ανεξάντλητο θεματικό πάρκο του ιδανικού μέλλοντος, όπως το φαντάζονται και το θέλουν οι κυβερνώντες: Στον κόσμο ενός πανίσχυρου και επιτυχημένου μονοκομματικού καθεστώτος. Κάπως έτσι θα ήταν το ιδεώδες τους για την Ελλάδα στο μέλλον. Αγωνίζονται για κάτι ανάλογο στην πατρίδα τους. Πήγαν, λοιπόν, όλη η συντροφιά μαζί, διακοπές στον κομμουνισμό. Σε έναν μεταλλαγμένο κομμουνισμό, ασφαλώς· ωστόσο, γνήσιο απόγονο του αυθεντικού και, το κυριότερο, σε έναν κομμουνισμό που πέτυχε και δεν απειλείται.
Η χαρά του παιδιού στην Ντίσνεϋλαντ. Αυτό ήταν το πνεύμα της επίσκεψης Τσίπρα στην Κίνα. Ναι, υπήρχαν κάποιες συμφωνίες που είχαν προετοιμαστεί από άλλους και έπρεπε να υπογραφούν, αλλά η διάθεση (το mood, που λένε οι Γκρικς) ήταν διακοπών. Γι’ αυτό και η ελαφρότητα του πνεύματος, η ευκολία των αστεϊσμών, ενίοτε προσβλητικών για τους οικοδεσπότες. Γι’ αυτό, επίσης, η προφανής απουσία σοβαρής προπαρασκευής από πλευράς του πρωθυπουργού της Ελλάδος – διακοπές πάμε, γιατί να διαβάσουμε; Από μια πλευρά δεν έχουν άδικο, αν το βλέπουν έτσι. Διότι μόλις την παραμονή του ταξιδιού στην Κίνα η κυβέρνηση αποπειράθηκε να εξαπατήσει τους Κινέζους. Επομένως, τι σημασία έχουν οι εντυπώσεις που θα αφήσουμε; Πάμε για διακοπές που σου λέω! Τέλος, αυτή η διάθεση Ντίσνεϋλαντ εξηγεί και την ενδυματολογική ελαφρότητα των επισήμων επισκεπτών: τα κοντομάνικα και τα τοιαύτα.
Ελπίδα, επομένως, να γίνει κάποτε και ο Τσίπρας όπερα, όπως ο Νίξον, δεν υπάρχει. Εκτός αν παρέμβη με την πάντα δημιουργική φαντασία του ο νέος μου σούπερ ήρωας στην κυβέρνηση. Αυτός που κατέκτησε σταδιακά, χάρη στη σταθερή και ποιοτική παραγωγή του, την αίγλη του σούπερ ήρωα στα μάτια μου. Εκτός αν –να το πω, επιτέλους, γιατί σας έσκασα– ο Δημήτρης ο Μάρδας ο πολυτάλαντος καταφέρει να πείσει τον Νίκο Καρβέλα να αναλάβει το πρότζεκτ. Πώς; Δεν ξέρω, υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Να δοθεί, ας πούμε, η παγκόσμια πρεμιέρα στο Νησί των Γραμμάτων και του Πολιτισμού; Να ερμηνεύει τον ρόλο του Τσίπρα ο Σίρλεϊ Μπάσεϊ; Ο Δημήτρης σίγουρα θα έχει τελειωμένη τη λαμπρή ιδέα, που εμείς ούτε καν μπορούμε να αρχίσουμε να τη φανταζόμαστε…
Του κ.Στ.Κασιμάτη
