Η περιβόητη «Έξοδος στις αγορές» έχει αναχθεί σε νέα «Μεγάλη Ιδέα» του Γένους, ωστόσο περισσότερο εκφράζει την ανάγκη ψυχολογικών υπεραναπληρώσεων του χαμηλής ποιότητας πολιτικού προσωπικού κι ενός αδικαιολόγητου βολονταρισμού, ο οποίος δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικά δεδομένα.
Με φωτεινές εξαιρέσεις, όλα τα υπόλοιπα μεγέθη που αφορούν στην Οικονομία και τις κοινωνικές προτεραιότητες υποχωρούν ραγδαία...
Επτά χρόνια από τότε που άρχισε για τη χώρα η άγρια περιδίνηση στα σκοτεινά νερά της κρίσης και μετά από τρία Προγράμματα διάσωσης, οι δύο βασικοί πολιτικοί σχηματισμοί και οι.. δορυφόροι τους, επιμένουν να περιφέρονται ασκόπως στις περιοχές μιας πληκτικής και αδιέξοδης πρόζας.
Η περιβόητη «Έξοδος στις αγορές» έχει αναχθεί σε νέα «Μεγάλη Ιδέα» του Γένους, ωστόσο περισσότερο εκφράζει την ανάγκη ψυχολογικών υπεραναπληρώσεων του χαμηλής ποιότητας πολιτικού προσωπικού κι ενός αδικαιολόγητου βολονταρισμού, ο οποίος δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικά δεδομένα.
Με φωτεινές εξαιρέσεις, όλα τα υπόλοιπα μεγέθη που αφορούν στην Οικονομία και τις κοινωνικές προτεραιότητες υποχωρούν ραγδαία. Οι τράπεζες στα χέρια πλέον ξένων κερδοσκοπικών εταιρειών που ενδιαφέρονται για τα κόκκινα δάνεια και πιασμένες στα βρόχια του ελέγχου κεφαλαίων έχουν από καιρό πάψει να δανείζουν την αγορά.
Η εθνική αποταμίευση συρρικνώθηκε δραματικά και οι επενδύσεις έχουν σχεδόν παγώσει, αφού η ατμόσφαιρα είναι εχθρική. Η Ελλάδα, η μοναδική χώρα σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ που αύξησε τους φόρους, δεν έχει ακόμα αυτό που θα έπρεπε να είναι ρουτίνα: ένα σταθερό, απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και αυτόματες διαδικασίες αδειοδότησης, εγκαιροφλεγές Δημόσιο και ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης. Αποτέλεσμα; Η φοροδιαφυγή και κάθε είδους ανομία κάνουν πάρτι...
Κεφάλαια διαθέσιμα στα πέριξ υπάρχουν, αλλά, κάποιος που σέβεται τα λεφτά του, δεν είναι εύκολο να τα επενδύσει σε έναν τόπο-παρά το γεγονός ότι, οι τιμές και ειδικά το μισθολογικό κόστος έχουν συμπιεστεί θεαματικά- που δεν διαθέτει κανόνες μιας τυπικής, δυτικής Δημοκρατίας.
Η χώρα, καχεκτική και ανυπόληπτη, καταρρέει εν πλήρει ακινησία και στασιμότητα, επειδή η πολιτική ηγεσία, αδυνατεί να διαμορφώσει ένα υποτυπώδες σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, που θα δίνει προτεραιότητα στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις.
Δηλώσεις μάλιστα όπως η πρόσφατη του πρωθυπουργού, ότι, «οι κανόνες έχουν την αξία τους όταν υπάρχουν οι εξαιρέσεις», επιβεβαιώνουν ότι έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα και όλα σχεδιάζονται στο πόδι, με βάση παιδαριώδεις επιθυμίες που αγνοούν κατάφορα την απλή αλήθεια, πως, όταν είσαι ενταγμένος σε ένα σύστημα νομισματικής ισορροπίας, οφείλεις να λειτουργείς με αξιοπιστία και συνέπεια.
Οι πόροι που εισέρευσαν στο εσωτερικό σε συνδυασμό με το ασύλληπτο μέγεθος του δανεισμού, θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Ελλάδα, σε ένα ενδιαφέρον και ελκυστικό υπόδειγμα.
Όμως, διαγουμίστηκαν και κατασπαταλήθηκαν με βαρειά ευθύνη όχι μόνο του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος που έκανε κοινωνική πολιτική με δανεικά, αλλά και μεγάλου μέρους της επιχειρηματικής ελίτ, στην παρασιτική κατανάλωση, ευτελείς και προσβλητικές επιδείξεις κάθε είδους άκοπου πλουτισμού και ζεστές καταθέσεις στους φορολογικούς παραδείσους.
Οι πολλοί, πήραν τα ψαροκόκαλα και τώρα, καθισμένοι στην άκρη του δρόμου μετράνε συνέπειες. Εξαντλήσαμε τις μέρες της δόξας κι αυτές τώρα μας εκδικούνται μετατρέποντας τους ανθρώπους σε υπηκόους του χρέους, αφού οι δανειστές δεν έχουν λόγους να είναι επιεικείς μαζί μας.
Εξόριστοι ακόμα και από την επίσημη ρητορική των αστικών κομμάτων, οι άνεργοι και η νεολαία, όπως και όσοι μισθωτοί εργάζονται υπό συνθήκες διάχυτης ανασφάλειας, αντικρίζουν ανήμποροι ένα μέλλον μεσίστιο, χωρίς προοπτικές και την ελπίδα να φύγει από πάνω τους το έντονο άλγος της πρόωρης αποστρατείας και της παραίτησης από τη ζωή.
Αυτή η καταθλιπτική συνθήκη, αποτυπώνεται ευκρινώς στις δημοσκοπήσεις.
Όσο κι αν δημοσίως στη ΝΔ, πανηγυρίζουν για την (δημοσκοπική) πρωτιά, ιδιωτικώς αναγνωρίζουν ότι ο κόσμος μετεωρίζεται σαστισμένος, επιμένοντας να προσδοκά αλλαγή πορείας, επειδή το μοναδικό που υπόσχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι πιστή τήρηση του Μνημονίου, χωρίς διαφορετικό σχέδιο. Απλώς με λιγότερα ψέμματα από τον κ. Τσίπρα…
Αν αγνοήσουμε τις θεατρικές τους σκιαμαχίες, διαπιστώνουμε εντυπωσιακή συμφωνία και των δύο, ότι θα πρέπει να ρυθμιστεί το αχανές χρέος και να υποχωρήσει το όριο για τα πρωτογενή πλεονάσματα, ωστόσο, η χώρα στην πραγματικότητα, έχει ξεμείνει από ζωτικούς στόχους και ταξιδεύει ξυλάρμενα.
Θα ήταν ενδιαφέρον να ακούγαμε κάποιες προτάσεις επί τούτου, αλλά όταν η συζήτηση μπαίνει σε αυτήν την εύφλεκτη περιοχή, το πολιτικό προσωπικό κόβει ρόδα μυρωμένα…
Toυ κ.Γ.Η.Χατζηδημητρίου
