- Οι δυο αυτοί υπουργοί, δηλαδή ο υπουργός Ανάπτυξης Παπαδημητρίου και ο Φίλης, μοιάζουν να κινούνται “παράλληλα” με την κυβέρνηση και όχι σαν βασικά στελέχη της..
Ο μεν κ. Παπαδημητρίου βαθειά φιλοαμερικανός και σε κάποιον βαθμό αμερικανοποιημένος, επιιλέγει ώς επικεφαλής της...νεοσυσταθείσας επιτροπής για την Ανάπτυξη τον κ. Γιάν Κρέγκελ έναν γνωστό πολέμιο του Ευρώ. Ο κ. Κρέγκελ είναι Διεθυντής του Ινστιτούτου Λεβί, στο οποίο Πρόεδρος ήταν ο κ. Παπαδημητρίου. Η επιλογή ενός δεδηλωμένου εχθρού του Ευρώ ο οποίος αναλαμβάνει να συμβουλεύει την κυβέρνηση για αναπτυξιακά ζητήματα μοιάζει παράξενη. Θα μπορούσε να επιλεγεί κάποιος με εμπειρία σε ευρωπαικούς Οργανισμούς ανάπτυξης ή εν πάση περιπτώσει κάποιος που θα είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία από τους Ευρωπαίους.
Ο ίδιος ο κ. Παπαδημητρίου παλιότερα υποστήριζε την έξοδο από το Ευρώ και όταν ανέλαβε υπουργός Ανάπτυξης ανασκεύασε αυτές τις παλιότερες θέσεις του και δήλωσε οτι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο Ευρώ. Είναι λοιπόν η επιλογή του κ. Κρέγκελ ένα άλλοθι για τον ίδιο τον Παπαδημητρίου και τους παλιούς του συνεργάτες στο Ινστιτούτο Λεβί, ή είναι το άπλωμα του “ενός ποδιού σε άλλη βάρκα ” της κυβέρνησης προς ένα αναπτυξιακό σχέδιο εκτός Ευρώ;
Η κυβέρνηση λέει σαφώς οτι δεν υπάρχει επιλογή εκτός Ευρώ αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτή η κυβέρνηση λέει πολλά ψέμματα οπότε, ποιός την πιστεύει; Μη ξεχνάμε οτι αυτή η κυβέρνηση κατά βάθος επιμένει να συγκρούεται σε κάθε ευκαιρία με τους Ευρωπαίους χωρίς φυσικά κανένα όφελος για τη χώρα. Επίσης θεωρεί λογικό να έχει πάντα στο πρώτο συρτάρι του Πρωθυπουργικού γραφείου ένα Plan B με Δραχμή σε περίπτωση που πετύχει η καταστεί αναπόφευκτη η “ρήξη”.
Ο Παπαδημητρίου λοιπόν, ενώ είναι υπουργός Ανάπτυξης, ενώ διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους το αναπτυξιακό πρόγραμμα, παίρνει για σύμβουλο έναν δαγκωτό αντιευρωπαιστή, ο οποίος λέει ακριβώς τα ίδια με αυτά που έλεγε ο Παπαδημητρίου πρίν γίνει υπουργός. Προφανώς τα πιστεύουν και οι δυο αυτά. Μοιάζει λοιπόν ο Παπαδημητρίου να ακολουθεί μια “παράλληλη” με την κυβέρνηση πορεία, προσπαθώντας να φαίνεται οτι κρατιέται εντός γραμμής, αλλά ουσιαστικά να λειτουργεί με άλλη ατζέντα.
Ο Φίλης είναι άλλη περίπτωση.
Παίρνει θέσεις κατά των εξοπλιστικών προγραμμάτων και υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας - κράτους. Και το κάνει αυτό δημοσίως και συστηματικά ενώ γνωρίζει πολύ καλά οτι η γραμμή Τσίπρα είναι υπέρ του εξοπλιστικού προγράμματος που έχει συμφωνηθεί και ψάχνουν να βρούν πώς θα το εφαρμόσουν και ενώ καλλιεργεί συστηματικά τις καλές σχέσεις κυβέρνησης - Εκκλησίας. Ο Τσίπρας μάλιστα, έδιωξε τον Φίλη απο το Υπουργείο Παιδείας εξαιτίας της ρήξης του με την Εκκλησία. Γιατί λοιπόν επανέρχεται σε αυτό το θέμα ο Φίλης;
Τώρα εδώ τα θέματα είναι πιο απλά: καταρχήν τόσο η μείωση των εξοπλιστικών δαπανών όσο και ο διαχωρισμός Εκκλησίας - κράτους, ήταν και παραμένουν πάγιες θέσεις της Αριστεράς. Ο Τσίπρας μπορεί ώς Πρωθυπουργός να ακολουθεί άλλους δρόμους και στα δυο ζητήματα για λόγους διαφορετικών συμφερόντων, αλλά η στάση της αριστεράς απέναντι σε αυτά τα ζητήματα δεν αλλάζει.
Υπό αυτό το δεδομένο, υπάρχουν δυο σενάρια:
Το πρώτο είναι οτι ο Φίλης αποφάσισε να κάνει χωριστή καριέρα ώς μελλοντικός αρχηγός της Αριστεράς. Αυτό δεν είναι νέο ακριβώς, ο Φίλης πάντα από τα φοιτητικά του χρόνια ήταν ηγετική προσωπικότητα σε διάφορα επίπεδα. Όμως ίσως τώρα αποφάσισε να εκδηλώσει αυτές τις φιλοδοξίες του πηγαίνοντας σε κόντρα με την κυβέρνηση. Με το ρόλο που παίζει σήμερα ενδέχεται να συσπειρώνει πολλούς οπαδούς μέσα στο κόμμα και αυτό του δίνει τη δύναμη να αποφασίσει πότε και πώς θα κινηθεί. Το πρώτο σενάριο λοιπόν είναι η ηγετική φιλοδοξία του Φίλη και μόνο.
Το δεύτερο σενάριο είναι οτι ο Φίλης χρησιμοποιείται από τον Τσίπρα ώς η αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ - όσο δεν προκαλεί μεγάλο πρόβλημα στον Τσίπρα. Θα δούμε μέχρι πότε, αλλά η κυβέρνηση έχει μεγάλη ανάγκη να εμφανίζεται “αριστερή”, όσο εφαρμόζει “δεξιά” μνημόνια. Και ο Φίλης είναι το μέλος της κυβέρνησης που παίζει το ρόλο της αριστερής συνείδησης της.
Του κ.Γ.Νικολόπουλου
