Από το ξεκίνημα της κρίσης καλλιεργήθηκε μια παραποιημένη εικόνα της πραγματικότητας, που συνειδητά δημιουργήθηκε και συστηματικά σερβιρίστηκε.
Ότι δηλαδή είναι από εφικτή έως εύκολη η σχεδόν άμεση έξοδος από τα μνημόνια, ότι δεν φταίμε εμείς, ότι περνάμε αυτά τα βάσανα κυρίως λόγω της σκληρότητας των δανειστών και του ΔΝΤ.
Γιατί δημιουργήθηκε;
Πολύ απλά γιατί αποδίδει εκλογικά...
Αυτό που συνέβη μετά τη λήξη του Eurogroup της 20/2/2017, δεν έχει προηγούμενο: Η απουσία επίσημης ενημέρωσης, για δύο τουλάχιστον ημέρες, δημιούργησε το... κατάλληλο κλίμα για την παραπληροφόρηση και την παραπλάνηση των πολιτών. Στο διήμερο αυτό, κάποιοι δήλωναν ότι (με βάση τις αποφάσεις που ελήφθησαν στην πιο πάνω συνεδρίαση) μπήκαμε στη μεταμνημονιακή εποχή, ότι έληξε η λιτότητα, ότι όπου να' ναι αρχίζουν παροχές και ελαφρύνσεις. Αυτό το κλίμα ευφορίας χάθηκε στη συνέχεια, όταν νέες πληροφορίες και νέες ερμηνείες κατέβαζαν τον πήχη των προσδοκιών. Ακόμη και η επίσημη ενημέρωση δεν συνεισέφερε όσο θα έπρεπε στην αποσαφήνιση της κατάστασης, με αποτέλεσμα, ο απλός πολίτης να νοιώθει ακόμη και σήμερα χαμένος στη μετάφραση των αποφάσεων του Eurogroup και να προσπαθεί ακόμη να μάθει τι τελικά έγινε σε εκείνη τη συνεδρίαση.
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Απλά διότι στο Eurogroup της 20/2/2017 συζητήθηκαν νέα μέτρα, τα οποία αγγίζουν κόκκινες γραμμές, όπως η μείωση του αφορολόγητου ορίου και η περικοπή των συντάξεων. Για να συσκοτιστεί αυτή η οδυνηρή εξέλιξη, οι μεταφραστές εστίασαν στην αυτονόητη επισήμανση ότι αν μαζέψουμε φόρους πάνω από τους στόχους, θα μπορούμε να επιστρέψουμε το πλεόνασμα, παίρνοντας αντίστοιχα «αντίμετρα». Η τακτική να διαχέεις ένα καλό σενάριο με στόχο να συμψηφισθεί με τις κακές ειδήσεις που θα ακολουθήσουν είναι παλιά. Όμως, αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να αποτρέψουμε τη διαιώνιση της Κρίσης και όχι να περιορίσουμε το πολιτικό κόστος. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κάνει πολλά προς την κατεύθυνση αυτή. Για την ακρίβεια, έχουμε κάνει πολύ λίγα για την αναδιάρθρωση του χρεοκοπημένου παραγωγικού μας μοντέλου ή για τη δημιουργία ευνοϊκού οικονομικού περιβάλλοντος, στα 8 χρόνια της Κρίσης. Π.χ. δεν εκσυγχρονίσαμε το Κράτος, δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει να διαχειριζόμαστε τα κόκκινα δάνεια, «χρωστάμε» την υλοποίηση 230 (!) συστάσεων του ΟΟΣΑ, δεν μειώσαμε τη φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο κλπ (κάτι που θα επέτρεπε τη μείωση της υπερφορολόγησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων), εξακολουθούμε να ζούμε σε περιβάλλον κεφαλαιακών ελέγχων κλπ. Δεν έχουμε καταφέρει έστω να διώξουμε το Grexit από πάνω μας, ώστε να μην τρομάζουν οι επενδυτές και να ελπίζουμε ότι θα γίνει έστω ένα μέρος από τις επενδύσεις των 100 δισ. ευρώ που χρειαζόμαστε άμεσα (εκτιμήσεις του ΣΕΒ).
Εξακολουθούμε να ασχολούμαστε εντατικά με το επικοινωνιακό παιχνίδι (και χαλαρά με τα θέματα που μας καίνε), γιατί, από το ξεκίνημα της Κρίσης καλλιεργήθηκε μια παραποιημένη εικόνα της πραγματικότητας, που συνειδητά δημιουργήθηκε και συστηματικά σερβιρίστηκε. Ποια είναι η εικόνα αυτή; Πολύ απλά, ότι είναι από εφικτή έως εύκολη η σχεδόν άμεση έξοδος από τα μνημόνια, ότι δεν φταίμε εμείς που ξοδεύαμε περισσότερα από όσα δικαιολογούσε η παραγωγή μας, ότι περνάμε αυτά τα βάσανα κυρίως λόγω της σκληρότητας των δανειστών και του ΔΝΤ. Γιατί δημιουργήθηκε; Πολύ απλά γιατί αποδίδει εκλογικά. Όμως, για να διατηρείται η εικόνα αυτή, κόντρα στα γεγονότα που τη διαψεύδουν, χρειάζεται να εφευρίσκονται διαρκώς επικοινωνιακά τρικ, να συντηρούνται ψεύτικες ελπίδες, να διατηρείται η αντιπαράθεση με τους «κακούς» ξένους, να υπάρχει δράκος στην εικόνα. Σαφώς δανειστές και το ΔΝΤ έχουν μεγάλη ευθύνη για τις επιλογές τους, αλλά εμείς τι κάναμε για εμάς, πέρα από περικοπές αμοιβών και υπερφορολόγηση;
Ποιος τολμά να πει στον κόσμο ότι τα σημερινά δεδομένα της οικονομίας δεν δικαιολογούν ούτε τις μισές από τις καταβαλλόμενες συντάξεις; Ποιος τολμά να τους πει ότι αν παραμείνει αυτή η κατάσταση για 2-3 χρόνια ακόμη, οι επόμενες 5 γενιές θα αγωνίζονται να εξοφλήσουν τα δικά μας χρέη; Ποιος έχει το κουράγιο να τους πει ότι η πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετική από την εικόνα που σερβίρεται τα τελευταία 8 χρόνια;
Ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα μεταφράζονται κάθε φορά οι αποφάσεις και τα γεγονότα, όσο η οικονομία μας παραμένει από ασθενής έως ετοιμόρροπη, τα σκληρά μέτρα θα είναι μονόδρομος. Θα αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με τα πραγματικά μας προβλήματα, από τη στιγμή που δεν θα χρειάζονται μεταφραστές και εξωραϊστές για την ενημέρωση του κόσμου.
Του κ. Μ.Γκλεζάκου,
καθηγητή Χρηματοοικονομικής
