- Χάσμα σε όλα τα μεγάλα μέτωπα της διαπραγμάτευσης εξακολουθεί να χωρίζει την κυβέρνηση με τους δανειστές καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολη αν όχι ανέφικτη την προοπτική άμεσης συμφωνίας.
Το ορόσημο της 20ης Μαρτίου έχει ήδη ξεπεραστεί σύμφωνα με πηγές... της ευρωζώνης και όπως όλα δείχνουν το ελληνικό πρόβλημα μεταφέρεται βαθιά μέσα στον εκλογικό κύκλο των ισχυρών οικονομιών της ευρωζώνης καθώς θα βρίσκεται σε εκκρεμότητα τόσο κατά τη διάρκεια των εκλογών στην Ολλανδία όσο και στη Γαλλία.
Η εμπλοκή των τελευταίων ωρών είναι εμφανής με την κυβέρνηση να στοχοποιεί εκ νέου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως το υπεύθυνο σκέλος των δανειστών που βάζει «παράλογες απαιτήσεις» στο τραπέζι, όμως είναι εμφανές πλέον ότι και η ευρωζώνη εγείρει κοινές απαιτήσεις με το Ταμείο ασκώντας ισχυρή πίεση στην κυβέρνηση να πάρει άμεσα τη συμφωνία που βρίσκεται στο τραπέζι και να θεσμοθετήσει μέρος των μέτρων ήδη από το 2018. Παρ όλα αυτά βρισκόμαστε πλέον πολύ κοντά στο σενάριο αποχώρησης των επικεφαλής των δανειστών από την Αθήνα τις επόμενες ώρες χωρίς ουσιαστική σύγκλιση που θα επιτρέπει στις δύο πλευρές να συγγράψουν την τεχνική συμφωνία (Staff Level Agreement) τις προσεχείς εβδομάδες και μέχρι την επόμενη συνεδρίαση του Eurogroup στις 20 Μαρτίου.
Από τα νέα δημοσιονομικά μέτρα της περιόδου 2019-2020 και τα «αντίμετρα» που θα τα συνοδεύουν, μέχρι τις δύσκολες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που έχουν να κάνουν πρωτίστως με τις αλλαγές στα εργασιακά, οι διαφορές αποδεικνύονται αγεφύρωτες σε τεχνικό επίπεδο και στόχος πλέον της κυβέρνησης είναι να μεταφέρει και πάλι τη μπάλα για όλα τα μεγάλα αγκάθια πίσω στο γήπεδο της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» με αφορμή την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες την ερχόμενη Πέμπτη.
Η προσπάθεια αυτή προσκρούει ωστόσο πλέον στην ορατή αλλαγή στάσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία ενώ μέχρι πρότινος εμφανίζονταν να δρα ως «σύμμαχος» της κυβέρνησης, πλέον ταυτίζεται με τις θέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του Βερολίνου τόσο για τις αλλαγές στα εργασιακά όσο και στο θέμα της περικοπής των συντάξεων. Είναι ενδεικτικό πως τόσο ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean Claude Juncker έχει στείλει το μήνυμα ότι όσο η Ελλάδα βρίσκεται σε μνημόνιο δεν μπορούν να ισχύουν οι βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές για τα εργασιακά, όσο και ο εκπρόσωπος της Κομισιόν μαργαρίτης Σχοινάς έχει πάρει θέση –για λογαριασμό της ΕΕ- υπέρ της νέας περικοπής των συντάξεων στην Ελλάδα.
Αν υπάρχει ένα πεδίο συμφωνίας σε ότι αφορά στα νέα δημοσιονομικά μέτρα με σκοπό να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό των επόμενων ετών, αυτό είναι στην μείωση του αφορολόγητου. Η κυβέρνηση συζητά μεν την περικοπή του, αλλά όχι στο ύψος των 1,8 δις. ευρώ που ζητούν οι δανειστές από το 2019 και διαφωνεί πλήρως με την συζήτηση να εφαρμοστεί νωρίτερα (από το 2018) μια πρώτη δόση μειώσεων ώστε να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό των 300 έως 700 εκατ. ευρώ που εντοπίζεται για την επόμενη χρονιά.
Αντίστοιχα για το θέμα των συντάξεων και της απαίτησης να καταργηθεί η προσωπική διαφορά από το 2019 επιφέροντας άμεσα μείωση κατά 1,8 δισ. ευρώ, οι θέσεις της κυβέρνησης με εκείνες των δανειστών βρίσκονται σε μεγάλη απόκλιση. Η ελληνική πλευρά δεν έχει αυταπάτες ότι η περικοπή των συντάξεων μπορεί να αποφευχθεί, επιδιώκει όμως να την μεταφέρει σε δόσεις τουλάχιστον μέχρι το 2023 και να μην ξεκινήσει από το 2019, δηλαδή μέσα στη χρονιά που είναι προγραμματισμένες οι επόμενες εθνικές εκλογές.
Το έτερο σημείο τριβής αποτελεί εκείνο των «αντισταθμιστικών μέτρων», όπου ενώ το οικονομικό επιτελείο προτείνει μέτρα «επιδοματικού χαρακτήρα» τα οποία θα ενισχύσουν τις χαμηλότερα εισοδηματικά τάξεις, οι δανειστές δεν συζητούν οτιδήποτε περισσότερο από φοροελαφρύνσεις στους συντελεστές κερδοφορίας των επιχειρήσεων και τις υψηλές κλίμακες φορολόγησης των φυσικών προσώπων, ως μέτρα αναπτυξιακού χαρακτήρα. Η κυβέρνηση απορρίπτει προς το παρόν οποιαδήποτε τέτοια συζήτηση, εμμένοντας στη θέση ότι τα αντίμετρα «πρέπει να έχουν κοινωνικό και όχι αναπτυξιακό πρόσημο».
Για την κυβέρνηση επίσης το θέμα της επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων και η παρεμπόδιση της αλλαγής του πλαισίου διευκόλυνσης των ομαδικών απολύσεων, προβάλλεται ως πρωταρχικός στόχος σε αυτή τη διαπραγμάτευση, και μια αφορμή για να εξαπολύει διαρκείς επιθέσεις προς το ΔΝΤ. Είναι ενδεικτική η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού (Documento) ότι δεν μπορεί να είναι κίνητρο για νέες επενδύσεις η μείωση του εργατικού κόστος, η ασυδοσία της εργοδοσίας, η ανυπαρξία θεσμικού πλαισίου της εργασίας, η κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και η μετατροπή της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη».
Του κ.Β.Γεώργα
