Στις εκλογές δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο τα ποσοστά του νικητή.
Εκείνα του «δεύτερου» ή του «ηττημένου» κρύβουν πολλά.
Στην περίπτωση της Γαλλίας, τα ποσοστά Λεπέν είναι αποκαλυπτικά τόσο για το μέλλον του Παρισιού, όσο και των Βρυξελλών.
Μπορεί οι απανταχού αγορές αλλά και η ίδια η Ευρώπη να πήραν μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης από την εκλογή Μακρόν χθες, όμως...πλέον είναι βέβαιον: το οικοδόμημα που λέγεται Ευρώπη ή αλλάζει ή βουλιάζει.
Στον δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών η επικράτηση του Εμ. Μακρόν μπορεί να ήταν συντριπτική (στο 66,06%), όμως η ακροδεξιά υποψήφιος Μ. Λεπέν εξασφάλισε, πρώτον, την ανάδειξή της στη θέση του «άλλου ισχυρού πόλου» στη γαλλική πολιτική σκηνή και δεύτερον, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 33,94%.
Με άλλα λόγια, περισσότερο από το ένα τρίτο του γαλλικού εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ μιας ακροδεξιάς υποψηφίου, η οποία εμφανίζεται έτοιμη να θέσει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όσα αυτό προσέφερε στους λαούς της γηραιάς ηπείρου μεταπολεμικά.
Στον δε α' γύρο αυτών των εκλογών, η Λεπέν όχι μόνον οδήγησε την ακροδεξιά της παράταξη στα υψηλότερα ποσοστά που έχει ποτέ εξασφαλίσει σε προεδρικές εκλογές (21,3%) αλλά αθροιστικά με τον εκπρόσωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς Ζαν Λουκ Μελανσόν (19,58%) προσέφεραν ποσοστό άνω του 40% στην αντιευρωπαϊκή φωνή, το οποίο σκαρφαλώνει έως και το 44-45%, αν προσμετρήσουμε και τους μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς που υψώνουν αντίστοιχη φωνή.
Είναι απολύτως ενδεικτικό, δε, της ισχύος της φωνής αυτής το γεγονός ότι κατά τον β’ γύρο των εκλογών όχι μόνον αποκλείστηκαν οι υποψήφιοι ρεπουμπλικανών και σοσιαλιστών, ήτοι των παραδοσιακών «μονομάχων» στις προεδρικές εκλογές, αλλά ότι ο Μακρόν εξασφάλισε τα χθεσινά ποσοστά του έχοντας την πλήρη στήριξη σχεδόν του συνόλου του γαλλικού πολιτικού συστήματος, από την αριστερά ως την κεντροδεξιά.
Υπό αυτό το πρίσμα, τα σημαντικά «νούμερα» της χθεσινής εκλογικής αναμέτρησης στη Γαλλία δεν είναι μόνον αυτά που εξασφάλισε ο Μακρόν, αλλά κυριότερα εκείνα της Λεπέν.
Η Γαλλία, μια χώρα-κέντρο πολιτισμού και «εργαστήριο» πολιτικών ιδεών από τον 18ο αιώνα -η οποία μετέχει στο ευρωπαϊκό εγχείρημα από τα σπάργανά του και αποτελεί τη δεύτερη σημαντικότερη οικονομική και βιομηχανική δύναμη της Ε.Ε.-, έχει πλέον στα σωθικά της μια ισχυρή αντιευρωπαϊκή φωνή, σε ποσοστό άνω του 40% του εκλογικού σώματος.
Ούτε χρεοκοπημένη χώρα είναι, ούτε υποφέρει από ανεργία της τάξης του 23%.
Είναι μια χώρα η οποία κατέγραψε ανάπτυξη 1,6% το 2016, διαθέτει το 7ο υψηλότερο ΑΕΠ παγκοσμίως και κατατάσσεται 4η στο Fortune Global 500, με 31 από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της υφηλίου, ενώ το ποσοστό της ανεργίας διαμορφώνονται σε 9,6%.
Το πολιτικό μήνυμα αμφισβήτησης κεντρικών ευρωπαϊκών επιλογών, που εξέπεμψε χθες, οφείλει να μην αγνοηθεί ούτε από την «ηγέτιδα» Γερμανία, ούτε από όσους άλλους μετέχουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Πρόκειται για ένα πολιτικό μήνυμα αντίστοιχο του οποίου καταγράφηκε στις προεδρικές εκλογές της Αυστρίας και πρόσφατα στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ολλανδίας, όπου το ακροδεξιό κόμμα του Γκέερτ Βίλντερς εξασφάλισε τη δεύτερη θέση, μετά το Φιλελεύθερο κόμμα του Μ. Ρούτε.
Ακόμη και ο ίδιος ο Μακρόν, ο οποίος δηλώνει φιλο-ευρωπαίος και προασπιστής της ευρωπαϊκής ιδέας, έχει καταστήσει σαφές ότι θεωρεί ως τμήμα της εντολής του «…να αναμορφώσουμε σε βάθος την Ε.Ε. και παράλληλα το ευρωπαϊκό εγχείρημα».
Όπως εξήγησε, «αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις στην Ε.Ε., την επόμενη μέρα θα έχουμε ένα Frexit ή το Εθνικό Μέτωπο Λεπέν ξανά».
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
