Τη φράση-κλισέ «τώρα περνάμε τον τελευταίο δύσκολο κάβο», που χρησιμοποιεί συχνά ο Αλέξης Τσίπρας, τη χρησιμοποιούσε και ο πρωθυπουργός τότε Αντώνης Σαμαράς, αλλά και ο προκάτοχός του, ο Γ. Α. Παπανδρέου.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το στερεότυπο «βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ»...
Ο τρίτος των Παπανδρέου το... παρέλαβε από τον πατέρα του, το παρέδωσε στο συγκυβερνητικό δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου και τώρα είναι στη δικαιοδοσία του διδύμου Τσίπρα - Καμμένου.
Η αέναη σκυταλοδρομία των κλισέ δείχνει τη φτώχεια της πολιτικής ρητορικής. Φανερώνει όμως και την υπερβολική πίστη των πολιτικών στη μαγική ισχύ των λέξεων, στο βιβλικό «είπε και εγένετο» ή στο απλούστερο «πες το κι έγινε». Αν αυτός είναι ο τρόπος τους για να δείξουν ότι έχουν αγαθές σχέσεις με την ποίηση ή για να επιβεβαιώσουν πως είναι πεπεισμένοι ότι αποτελούν μικρούς επίγειους θεούς, είναι ένα ερώτημα ανοιχτό. Δυστυχώς, δεν είναι ανοιχτό και το τούνελ, στο βάθος του οποίου οι ίδιοι επιμένουν να λένε ότι βλέπουν ήδη φως, όμορφο και ζεστό.
Ζούμε έτσι κι αλλιώς στην εποχή των τούνελ (μετά και την παράδοση στην κυκλοφορία του τούνελ των Τεμπών και του τούνελ της Κλόκοβας, κοινώς Παλιοβούνας), εντούτοις το Τούνελ - Μνημόνιο αποκαλύπτεται λαβυρινθώδες και αυτοπολλαπλασιαζόμενο. Μια μαύρη τρύπα που καταπίνει και αφανίζει ελπίδες, μόχθο, προσωπικές και οικογενειακές στερήσεις, οράματα, αρχηγούς, κόμματα. Καταπίνοντας στο τέλος και το ίδιο το φως.
Μικρή σημασία έχει αν θα ονομάσουμε τέταρτο μνημόνιο ή συνέχεια του τρίτου τα μέτρα των πέντε δισ. ευρώ που προβλέπονται για την τετραετία 2018-2021, όπως μικρή σημασία είχε και η μετονομασία της τρόικας σε κουαρτέτο ή σε θεσμούς. Τα μέτρα παραμένουν δεδομένα, και ασφυκτικά, με οποιαδήποτε ονομασία, ενώ τα αντίμετρα υπολογίζονται μεν σε 7,559 δισ. ευρώ, ο υπολογισμός τους όμως γίνεται με το κομπιουτεράκι των ευχών, του «μακάρι» ή του «ο Θεός μαζί μας και η Αγία Ελένη επίσης».
Γι’ αυτό και αδυνατούν να πείσουν ή να δελεάσουν.
Το προαπαιτούμενο των υψηλότατων πλεονασμάτων, που οι κυβερνήσεις μας μόνον με έναν τρόπο έχουν μάθει να τα κατορθώνουν, τη φορολογική αφαίμαξη, δεν μπορεί βέβαια να θεωρηθεί βατό ή ουδέτερο. Και επειδή φως δεν φαίνεται ούτε στο παράλληλο τούνελ, του χρέους, που όλο διευθετείται κι όλο άθικτο μένει, το παραμυθητικό αφήγημα του «τελευταίου δύσκολου κάβου» πρόκειται να το ακούσουμε πολλές φορές τα επόμενα χρόνια.
Και από ποικίλα χείλη...
Του κ.Π.Μπουκαλα
