Υπήρχαν δύο κράτη, δύο δημοκρατίες, στις οποίες μπορούσε κανείς να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη.
Ο λόγος για .. τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία.
Για εμάς εδώ που βρισκόμαστε κάπου μεταξύ Δυτικής Ευρώπης, Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, οι δύο αυτές δημοκρατίες είχαν την ιδιαίτερη σημασία τους. Οι παραδόσεις τους ήταν σεβαστές, οι θεσμοί ισχυροί και το πολιτικό παιχνίδι προβλέψιμο. Τίποτε από όλα αυτά δεν χαρακτήριζε το πώς λειτουργούμε εμείς εδώ.
Ξαφνικά άρχισαν, και οι δύο, να μας μοιάζουν.
Στη Μ. Βρετανία, δύο πολιτικοί που αποτελούσαν ιδανικά προϊόντα του περίφημου αγγλικού κατεστημένου τα έκαναν θάλασσα. Ρίσκαραν τη χώρα τους στα ζάρια, ο ένας με το δημοψήφισμα, η άλλη με τις πρόωρες εκλογές.
Ο λαϊκισμός φύσηξε γερά με το Brexit και σάρωσε κάθε ανάχωμα λογικής. Και τώρα η χώρα έχει βρεθεί με μια πολύ αδύναμη κυβέρνηση, εν μέσω μιας απρόβλεπτης διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. και με μια sui generis πολύ αριστερή αντιπολίτευση.
Στην Αμερική ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τσαλαπατήσει θεσμούς, παραδόσεις και τον πολιτικό πολιτισμό δεκαετιών. Ροκανίζει τη διεθνή θέση των ΗΠΑ, αμφισβητώντας στρατηγικά δόγματα και συμμαχίες δεκαετιών.
Προκαλεί σοκ και απορίες στους πλέον παραδοσιακούς συμμάχους της Ουάσιγκτον, οι οποίοι αναρωτιούνται αν πίσω από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κρύβεται κάποιο μυστικό σχέδιο.
Η Αμερική κινδυνεύει να μικρύνει και τον ζωτικό της χώρο, στον κόσμο της ισχύος αλλά και της επιρροής, να αρχίζουν να καταλαμβάνουν άλλοι.
Εχουν ξαναπεράσει αυτές οι χώρες μεγάλες κρίσεις και βγήκαν όρθιες.
Η Αμερική της δεκαετίας του 1960 φλέρταρε συνεχώς με τη βία και την άβυσσο, αλλά βγήκε πιο δυνατή.
Η Μ. Βρετανία πέρασε μία μαύρη περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την οποία έμοιαζε με σκιά του παλιού της εαυτού. Βρήκε όμως ρόλο και στόχους και πήρε τα πάνω της.
Η Ιστορία μάς ψιθυρίζει, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτές τις δύο μεγάλες δημοκρατίες.
Πρέπει να κάνουμε υπομονή, να περάσουν τη φάση της αυτοκαταστροφής, για να κερδίσουν οι θεσμοί και το ένστικτο της αυτοανανέωσης. Ηδη στις ΗΠΑ υπάρχουν ενδείξεις ότι τα θεσμικά αντίβαρα άρχισαν να λειτουργούν.
Εν τω μεταξύ, όμως, έχει συμβεί και κάτι πολύ θετικό, που μας αφορά άμεσα.
Οσα «παλαβά» συμβαίνουν στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ τρόμαξαν την Ευρώπη. Τα αντιλαϊκιστικά αντανακλαστικά άρχισαν να λειτουργούν και τα άκρα να υποχωρούν, με κορυφαία παραδείγματα την επικράτηση Μακρόν στη Γαλλία και την προσωρινή υποχώρηση των λαϊκιστών στην Ιταλία.
Η Ευρώπη ενηλικιώνεται, επίσης, απότομα και αρχίζει να σοβαρεύεται σε θέματα ασφάλειας.
Οταν οι πυλώνες σταθερότητας αρχίζουν να τρίζουν, όλοι κοιτάζουν να στηρίξουν τα δικά τους σπίτια...
- Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Ο λόγος για .. τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία.
Για εμάς εδώ που βρισκόμαστε κάπου μεταξύ Δυτικής Ευρώπης, Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, οι δύο αυτές δημοκρατίες είχαν την ιδιαίτερη σημασία τους. Οι παραδόσεις τους ήταν σεβαστές, οι θεσμοί ισχυροί και το πολιτικό παιχνίδι προβλέψιμο. Τίποτε από όλα αυτά δεν χαρακτήριζε το πώς λειτουργούμε εμείς εδώ.
Ξαφνικά άρχισαν, και οι δύο, να μας μοιάζουν.
Στη Μ. Βρετανία, δύο πολιτικοί που αποτελούσαν ιδανικά προϊόντα του περίφημου αγγλικού κατεστημένου τα έκαναν θάλασσα. Ρίσκαραν τη χώρα τους στα ζάρια, ο ένας με το δημοψήφισμα, η άλλη με τις πρόωρες εκλογές.
Ο λαϊκισμός φύσηξε γερά με το Brexit και σάρωσε κάθε ανάχωμα λογικής. Και τώρα η χώρα έχει βρεθεί με μια πολύ αδύναμη κυβέρνηση, εν μέσω μιας απρόβλεπτης διαπραγμάτευσης με την Ε.Ε. και με μια sui generis πολύ αριστερή αντιπολίτευση.
Στην Αμερική ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τσαλαπατήσει θεσμούς, παραδόσεις και τον πολιτικό πολιτισμό δεκαετιών. Ροκανίζει τη διεθνή θέση των ΗΠΑ, αμφισβητώντας στρατηγικά δόγματα και συμμαχίες δεκαετιών.
Προκαλεί σοκ και απορίες στους πλέον παραδοσιακούς συμμάχους της Ουάσιγκτον, οι οποίοι αναρωτιούνται αν πίσω από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κρύβεται κάποιο μυστικό σχέδιο.
Η Αμερική κινδυνεύει να μικρύνει και τον ζωτικό της χώρο, στον κόσμο της ισχύος αλλά και της επιρροής, να αρχίζουν να καταλαμβάνουν άλλοι.
Εχουν ξαναπεράσει αυτές οι χώρες μεγάλες κρίσεις και βγήκαν όρθιες.
Η Αμερική της δεκαετίας του 1960 φλέρταρε συνεχώς με τη βία και την άβυσσο, αλλά βγήκε πιο δυνατή.
Η Μ. Βρετανία πέρασε μία μαύρη περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την οποία έμοιαζε με σκιά του παλιού της εαυτού. Βρήκε όμως ρόλο και στόχους και πήρε τα πάνω της.
Η Ιστορία μάς ψιθυρίζει, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτές τις δύο μεγάλες δημοκρατίες.
Πρέπει να κάνουμε υπομονή, να περάσουν τη φάση της αυτοκαταστροφής, για να κερδίσουν οι θεσμοί και το ένστικτο της αυτοανανέωσης. Ηδη στις ΗΠΑ υπάρχουν ενδείξεις ότι τα θεσμικά αντίβαρα άρχισαν να λειτουργούν.
Εν τω μεταξύ, όμως, έχει συμβεί και κάτι πολύ θετικό, που μας αφορά άμεσα.
Οσα «παλαβά» συμβαίνουν στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ τρόμαξαν την Ευρώπη. Τα αντιλαϊκιστικά αντανακλαστικά άρχισαν να λειτουργούν και τα άκρα να υποχωρούν, με κορυφαία παραδείγματα την επικράτηση Μακρόν στη Γαλλία και την προσωρινή υποχώρηση των λαϊκιστών στην Ιταλία.
Η Ευρώπη ενηλικιώνεται, επίσης, απότομα και αρχίζει να σοβαρεύεται σε θέματα ασφάλειας.
Οταν οι πυλώνες σταθερότητας αρχίζουν να τρίζουν, όλοι κοιτάζουν να στηρίξουν τα δικά τους σπίτια...
