"Το κόμμα του πολέμου".

Άρθρο του κ.Ριχάρδου Σωμερίτη.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα".
.

Oι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είναι εύκολες. Υπάρχει μια αμοιβαία και παραδοσιακή καχυποψία για τους σκοπούς του «άλλου», υπάρχουν πραγματικά προβλήματα που τη λύση τους δεν διευκολύνει ο αμοιβαίος εθνικολαϊκισμός, υπάρχουν και στις δύο χώρες πολιτικοί, στρατιωτικοί, πολιτολόγοι και δημοσιογράφοι επαγγελματίες της έντασης στο όνομα του Εθνους που καλύπτει και άλλα συμφέροντα: είναι στατιστικά βέβαιο ότι κάθε φορά που η μία ή άλλη χώρα έχει εσωτερικό πρόβλημα ή θέλει να προωθήσει νέα σχέδια πανάκριβων εξοπλισμών, οι «κρίσεις» πολλαπλασιάζονται.
Αυτό συνέβαινε πάντα. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο καταιγισμός ψυχροπολεμικών δήθεν πληροφοριών και η δραματικοποίηση άλλων με τις οποίες, παρά τις διαψεύσεις, μας βομβαρδίζουν καθημερινά: παράδειγμα η δήθεν παρενόχληση του προεδρικού ελικόπτερου στο Αγαθονήσι ή οι πανηγυρισμοί για τα γυμνάσια της ρωσικής αρμάδας στην περιοχή που μερικοί εμφάνισαν σαν εγγύηση των συμφερόντων μας, ξεχνώντας ότι περιλάμβαναν φάσεις στενής συνεργασίας με την Τουρκία... Φυσικά, το...εύκολο (σαμαρικό άραγε;) επιχείρημα για τις διαψεύσεις είναι ότι η Αθήνα υποβιβάζει τα πάντα για να φαίνεται «καλό παιδί». Οι ίδιοι ή τα ξαδελφάκια τους ισχυρίζονται ταυτόχρονα ότι ο θερμός Δεκέμβρης και τα όσα συνεχίζονται οργανώθηκαν από όσους (δηλαδή τους Αμερικανούς) θέλησαν να εκδικηθούν τη χώρα μας για τη φιλορωσική στάση της. Πάντα σύμφωνα με ακαθόριστες «πηγές που γνωρίζουν». Ερώτημα: Και η Τουρκία πώς τα πάει με τη Ρωσία; Και όμως, τα πραγματικά προβλήματα είναι γνωστά. Και πιο γενικά το Αιγαίο, δηλαδή ένας κοινά αποδεκτός καθορισμός των αμοιβαίων χωρικών και διεθνών υδάτων σε λογικό συνδυασμό με τον εναέριο χώρο. Τα περισσότερα αεροπορικά επεισόδια στο Αιγαίο συμβαίνουν διότι πέρα από τους μύθους δεν υπάρχει αμοιβαία συμφωνία και διεθνής συναίνεση για το ποιος είναι ο εθνικός μας εναέριος χώρος και ποιος ο διεθνής. Αυτό δεν νομιμοποιεί τον όποιο τουρκικό τσαμπουκά. Αλλά δεν καθαγιάζει και τις ελληνικές αντιδράσεις. Είναι εύκολο και πολιτικά αποδοτικό να τα βάζεις ακίνδυνα με την κακή και «βάρβαρη Τουρκιά». Κυρίως όταν υποβαθμίζεις τα όσα θετικά συμβαίνουν εκεί, υποβαθμίζοντας έτσι και τις πιέσεις για να προχωρήσει πιο γρήγορα και πιο βαθιά η σημαντική αυτή χώρα στον διστακτικό ως τώρα ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της, που, κακά τα ψέματα, καλό θα έκανε αν προχωρούσε και εδώ! Είναι εξίσου εύκολο και ίσως προσωπικά αποδοτικό να κατηγορούνται για «υποτέλεια» όσοι έστω και δειλά δεν θέλουν την ένταση γιατί μπορεί να οδηγήσει και σε θερμά επεισόδια. Λες και η μόνη σωστή πολιτική είναι η αντιπαράθεση της επιθετικότητας στην επιθετικότητα, δηλαδή μια πολιτική τύπου Ισραήλ (τους αρέσει;). Κι ας είναι, κυνικά και ρεαλιστικά, διαφορετικός ο συσχετισμός δυνάμεων. Μολοντούτο οι υποστηρικτές του «κόμματος του πολέμου» κάτι τέτοιο θα ήθελαν. Τους οφείλεται απάντηση.