Για το "Σκάνδαλο Siemens".

Email από ard***@hol.gr

Toυ Γιώργου Καραμπελιά.

"Money-money-money..
Αίφνης, μια «ανεξήγητη» κρίση ξέσπασε μεταξύ Σημίτη και Παπανδρέου, που οδήγησε στη διαγραφή του πρώτου. Εμείς οι αδαείς κάναμε διάφορες υποθέσεις, «πολιτικού» και ιδεολογικού χαρακτήρα, για να την ερμηνεύσουμε. Μέχρις ότου ήρθε η βόμβα Μαντέλη-Τσουκάτου για να αποκαλύψει τα πραγματικά της αίτια. Όπως πάντα στον ωραίο πασοκικό κόσμο, από την εποχή Κοσκωτά και μετά, τις αιτίες των «ρήξεων», πρέπει κανείς να τις αναζητά στην πηγή τους, να ακολουθεί την οσμή του χρήματος. Η συμμορία των «μικρομεσαίων» σαλταδόρων, που ενέσκηψε στη χώρα μετά την βαθύτατη κρίση της παραδοσιακής ολιγαρχίας, –η οποία αυτοχειριάστηκε με τη χούντα– και κυβέρνησε για είκοσι χρόνια τουλάχιστον και εν μέρει συνεχίζει να κυβερνά σε δήμους, νομαρχίες, συνδικάτα, κ.λπ., μόνο από το πορτοφόλι πιάνεται.Γιατί από ιδεολογίες γνωρίζει καλά, και τα μεν και τα δε: Και «η Ελλάδα στους Έλληνες» και «ο εκσυγχρονισμός είναι μονόδρομος», ανάλογα με τη συγκυρία. Στην πρώτη περίοδο, την «αγωνιστική», λάδωσε το άντερό τους. Ο νεαρός τότε Γιωργάκης προωθούσε τα «νέα τζάκια» και σύστησε στον πατέρα του τον Κοσκωτά που μετέφερε τα χρήματα σε πάμπερς (Ω τι αισχρή συκοφαντία!).
Στη δεύτερη περίοδο την «εκσυγχρονιστική» είχαν ήδη κόψει τα μουστάκια, φορούσανε Αρμάνι και συναγελάζονταν σε δεξιώσεις με διανοουμένους της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς και στα «μέγαρα» με άλλους μικρούτσικους.
Τώρα πια το χρήμα περνάει με off-shore εταιρείες και μεγάλα κόλπα στα Χρηματιστήρια. Ο Σημίτης υπήρξε το ίνδαλμα των Πρετεντέρηδων και των Σωμερίτηδων, ο αποτελεσματικός «λογιστής» που θα έβαζε τάξη στο «μπάχαλο» που άφησε ο σιδερένιος. Γι’ αυτό αποτέλεσε και πρότυπο των Ράμφων, των Σαββόπουλων, των Τσουκαλάδων, των Μουζέληδων, των Λιάκων, και όλου του εκσυγχρονιστικού συρφετού που συνεχίζει να λυμαίνεται την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή της χώρας. Και προπαντός ο αγαπημένος πασών των πρεσβειών. Υπήρξε ο μεγάλος «μεταρρυθμιστής» της οικονομίας, αυτός που εμπορευματοποίησε τα πάντα, έκανε τους Έλληνες χρηματιστηριάκηδες, άτιμους, ξεπουλώντας τον Οτσαλάν και την Γιουγκοσλαβία, τους μετέβαλε σε γραικύλους, ανοίγοντας το δρόμο για την Τουρκία, αυτός που έφερε την μεταρρύθμιση των Ρεπούσηδων και των λοιπών CDRSEE, αυτός που προώθησε το σχέδιο Ανάν. Και βασικός του συνεργάτης ήταν ένας, ο Γιωργάκης, που έβαλε πλάτη για να έλθει ο Σημίτης στην Πασοκική εξουσία, ο χορευτής του Τζεμ και ο περίγελως των διεθνών συναντήσεων γιατί ήξερε μόνο μια αγγλική λέξη, το yes. Οι δυο τους υπήρξαν οι κατ’ εξοχήν εκφραστές του «εκσυγχρονισμού». Και μαζί τους θα βρεθούν τόσο οι «μελαψοί κοντοπόδαροι» του Κουτσόγιωργα και του Άκη, για τους οποίους μιλούσε ο Σαββόπουλος, όσο και οι… κάποτε αντίπαλοί τους, ο Σαββόπουλος, οι ανανήψαντες νέο-ορθόδοξοι, αναρίθμητοι αριστεροί της Ανανέωσης – Λιάκος, Φραγκουδάκη, Μπίστης, Δαμανάκη– (μέχρι και ιδρυτικά μέλη της συντακτικής ομάδας του «Άρδην», αυτοί που μόλις εξελέγη ο Σημίτης στην πρωθυπουργία, την κάνανε από το νεοεκδοθέν «Άρδην» για καλύτερες θέσεις και σταδιοδρομία και τώρα υπογράφουν κείμενα στήριξης στον «Κινέζο» μαζί με το Σωμερίτη και την Φραγκουδάκη), κ.λπ. κλπ. Και πως κατόρθωσε ο Σημίτης να ενώσει όλον αυτό τον ετερόκλητο συρφετό;
Ο Σημίτης ως «υλιστής», μαρξιστικής παραδόσεως, γνωρίζει τη σημασία του χρήματος, ως συγκολλητικής ουσίας του μπλοκ εξουσίας. Εξ άλλου είχε και μαρξιστές συμβούλους όπως τον Τσουκαλά ή τον Μουζέλη και το Λιάκο για να του το υπενθυμίζουν. Κυνηγώντας λοιπόν το χρήμα –και τα παραφερνάλια του– εξουσία, σεξ, κότερα και κόκα, άλλοι τα μεν άλλοι τα δε, άλλοι όλα μαζί– συστοιχήθηκαν μαζί του αναρίθμητοι πρώην μυστακοφόροι και γενειοφόροι. Γι’ αυτό ο εκσυγχρονισμός ξεπέρασε και την πρώτη Πασοκική δεκαετία σε διαφθορά. Και είναι λογικό, η νέα ιδεολογία ήταν πια ο πλουτισμός ως κίνητρο στην παραγωγή και την κοινωνία, και όχι πια ο «σοσιαλισμός». Άρα η κλοπή που στο παρελθόν γινόταν στα κρυφά μπορούσε πια να επιδεικνύεται ανοικτά, οι σύντροφοι να μετακομίσουν στα βόρεια προάστια και να παίζουν αυτοπροσώπως στο Χρηματιστήριο. Μέχρι και ο παλιός χαρτοπαίκτης της Γερμανίας μπορούσε πλέον να παντρεύεται στο Four Seasons των Παρισίων. Η εποχή Σημίτη υπήρξε η χρυσή εποχή των ελίτ. Όταν έρεε άφθονο και αποενοχοποιημένο το χρήμα και η σαμπάνια. Ήταν η ωραία εποχή Κλίντον, της νέας γευσιγνωσίας και των μικρών οινοπαραγωγών (λέγε με Ροβέρτο Σπυρόπουλο). Γι αυτό δεν τον ξεχνούν οι καναλάρχες, οι «διανοούμενοι», και οι ολιγάρχες. Το τέλος του εκσυγχρονιστικού στρατοπέδουΩστόσο έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο «καταλληλότερος κατέρρευσε», και η εκσυγχρονιστική παγκοσμιοποίηση πάει κατά διαόλου. Η υπερδύναμη με τον Μπους μπήκε στη τελική φάση της παγκόσμιας ηγεμονίας της, την στρατιωτικο-μιλιταριστική. Η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Λατινική Αμερική, αμφισβητούν την μονοκρατορία. Οι ψοφοδεείς Ευρωπαίοι σκοντάφτουν όλο και πιο πολύ στους ίδιους τους λαούς (δημοψηφίσματα Γαλλίας, Ολλανδίας, Ιρλανδίας) και μοιάζουν όλο και πιο πολύ σαν μια πολιτική εξουσία των ζόμπι. Μπαρόζο, Μπαρό, Τρισέ, τα ανδρείκελα των Βρυξελλών. Υποχρεώνονται μάλιστα να αρχίσουν να στρέφονται κατά των ίδιων των σχεδίων της Αμερικής για ένταξη της Τουρκίας, την οποία απορρίπτουν Μέρκελ και Σαρκοζί. Οι φίλοι του Σημίτη και του Γιωργάκη, Μπλερ και Πρόντι έχουν γίνει καταγέλαστοι. Τέλος, στην Ελλάδα ο εκσυγχρονισμός θα γνωρίσει δύο μεγάλες ήττες, μία πολιτική, με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, και μία ιδεολογική, με την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της 6ης Δημοτικού. Και αυτές οι ήττες θα καταγραφούν και στις εκλογές και στην πολιτική σκηνή. Η εκσυγχρονιστική Αριστερά του Συνασπισμού, εγκαταλείπει τη στρατηγική συμμαχία με τον εκσυγχρονισμό και το ρίχνει στην «αντιπαγκοσμιοποίηση», και μόνο ο εθνομηδενισμός εξακολουθεί –για πόσο άραγε;– να τους ενώνει με τους εκσυγχρονιστές. Στο Κοινοβούλιο εισέρχεται ένα κόμμα, το ΛΑΟΣ, που, παρότι “μαιμού”, από τα δεξιά του φάσματος, προσπαθεί να καρπωθεί την αγανάκτηση του κόσμου στα εθνικά θέματα, ενώ και το ΚΚΕ μετακινείται σε πατριωτικότερες θέσεις.
Το «εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο» θρυμματίζεται. Επιφαινόμενό του και η μεγάλη κρίση στο ΠΑΣΟΚ με την απόπειρα Βενιζέλου, η οποία κατέδειξε την αδυναμία του εκσυγχρονισμού για αυτοκάθαρση, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα το αεριτζήδικο κεφάλαιο που γιγάντωσε επί εκσυγχρονισμού αρχίζει να ανησυχεί. Είχε επενδύσει στο ΠΑΣΟΚ, αλλά βλέπει πως διέξοδος δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και μπαίνει άμεσα, το ίδιο, στο πολιτικό παιγνίδι. Ο Μπόμπολας γιγαντώνεται, αγοράζοντας και το «Πρώτο Θέμα» και ανοίγεται προς την κυβέρνηση και τους… Ρώσους. Η Γιάννα προσπαθεί με τα λεφτά του βασιλικού συζύγου και τον «Ελεύθερο Τύπο», ο Αλαφούζος ευθυγραμμίζεται με τους Αμερικανούς και το Ισραήλ, και από το πουθενά ξεπροβάλλει ως νέος άμεσος παίκτης ο Βγενόπουλος. Η κρίση του εκσυγχρονισμού γίνεται κρίση του πολιτικού συστήματος και οι παίκτες πολλαπλασιάζονται.Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζεται το σκάνδαλο Ζήμενς, το οποίο εξ αιτίας της πολλαπλότητας των παικτών δεν μπορεί πλέον να καταπνιγεί, όπως ίσως θα συνέβαινε στο παρελθόν.Η οικογένεια Μητσοτάκη, στο σύνολο της τρώει τα πρώτα τροχιοδεικτικά βλήματα και λουφάζει ελπίζοντας πως τα πράγματα θα μείνουν μέχρι εκεί. Για μήνες κυκλοφορούσε πως στο σκάνδαλο είχαν βρεθεί στοιχεία για την ανάμειξη του ίδιου του ΠΑΣΟΚ, και όχι μόνο στελεχών ή υπουργών του. Τρομοκρατημένος ο Γιώργος αρνείται να καλύψει τον Σημίτη και την εκσυγχρονιστική εποχή. Ο Σημίτης ανταπαντά, βλακωδώς, με την επιστολή-νουθεσία προς τον τελευταίο μυστακοφόρο και εισπράττει μια αναπάντεχη διαγραφή. Η επιστολή του Σημίτη ήταν μάννα εξ ουρανού για το Γιώργο. Του έδινε τη δυνατότητα να φορτώσει στον Σημίτη, και την παρέα του, όλη τη διαφθορά της εκσυγχρονιστικής περιόδου. Γι’ αυτό και με μια ενέργεια που βρήκαν απαράδεκτη οι «κυρίες-οι» Μουζέλης, Λιάκος, Τσάτσος, Σωμερίτης, Φραγκουδάκη, Καλουδιώτης, κ.ά., ο Γιώργος έσπευσε να διαγράψει το Σημίτη, μερικές ημέρες πριν σκάσει η κεραμίδα Ζήμενς. Το χρήμα που είχε ενώσει τη μεγάλη εκσυγχρονιστική παρέα, ταξιδεύει πλέον σε άλλους μητσοτάκειους ουρανούς, και γι’ αυτό μεταβάλλεται πλέον σε παράγοντα διάσπασης. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές του Σημίτη, ο παλιός ΕΚΚΕτζής, Τσουκάτος, δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Και το ντόμινο ανοίγει. Άσχετα με την έκβαση και το βάθος που θα φτάσουν οι αποκαλύψεις, το σκάνδαλο Ζήμενς έβαλε ήδη την ταφόπετρα πάνω στον παραπαίοντα εκσυγχρονισμό. Το μαύρο χρήμα είναι υπέροχο όταν δεν αποκαλύπτεται η πηγή του, μεταβάλλεται σε κατάρα όταν παύει να είναι μαύρο και βγαίνει στο φως της ημέρας. Αν θα συμπαρασύρει το σύνολο του ΠΑΣΟΚ ή και τον δικομματισμό τον ίδιο στον τάφο, θα μας το δείξουν οι εξελίξεις που αναμένονται.
*Το κείμενο αποτελεί μέρος του αφιερώματος της τρέχουσας Ρήξης(τ.37) για την κρίση του Πα.Σο.Κ"