"οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί, αν όχι όλοι, υποκύπτουν στην πίεση και φοβούμενοι για τον εαυτό τους και τους φοιτητές τους στην καλύτερη περίπτωση τα χειρότερα, υποχωρούν και υποχωρούν..".
Του κ.Ιωάννη Κ. Καράκωστα,
καθηγητή Νομικής Σχολής,
αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου των Αθηνών.
.
Είναι απίστευτο σε ποια κατάσταση φοβίας, ψυχολογικής ομηρείας και κατάθλιψης βρίσκονται τον τελευταίο καιρό όσοι από τους πανεπιστημιακούς ιθύνοντες και δασκάλους συμμετέχουν στα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών και μηνών.
Οι φοιτητές, και μη, ορισμένων ακραίων παρατάξεων ασκούν συνεχή, καταθλιπτική πίεση στους πανεπιστημιακούς, ακόμη και βία, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, με παραστάσεις ομάδων φωνασκούντων, αν όχι κραυγαζόντων, και με ευθεία απειλή βίαιων αντιδράσεων στις περιπτώσεις που οι πανεπιστημιακοί ιθύνοντες και μη δεν πειθαρχήσουν στις αποφάσεις και στις... προτροπές των πιο πάνω ομάδων, οι οποίες σημειωτέον συνεργάζονται πλέον εμφανώς ή αφανώς με ακραίες- πάσης κατηγορίας- μονάδες κρούσεως αντιεξουσιαστών. «Να μην κλείσετε τα κτίρια του κέντρου τις ημέρες της φασαρίας, γιατί αν τα κλείσετε θα τα κάψουμε όλα» απειλούν σκαιώς τις πρυτανικές αρχές, τους προέδρους των πανεπιστημιακών τμημάτων, κ.ά. «Γιατί όμως;» διερωτάται κανείς. Η απάντηση δίδεται από τους ίδιους τους αντιδρώντες των πιο πάνω ομάδων, οι οποίοι κατηγόρησαν για παράδειγμα τον πρόεδρο της Νομικής που έκλεισε το κτίριο στις 17 του Νοέμβρη και τον θεώρησαν υπεύθυνο για τους προσαχθέντες και συλληφθέντες εκείνων των ημερών. «Γιατί, αν ήταν ανοικτό το κτίριο, θα κατέφευγαν στο “άσυλο” και θα απετρέποντο οι συλλήψεις...».
Οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί, αν όχι όλοι, υποκύπτουν στην πίεση και φοβούμενοι για τον εαυτό τους και τους φοιτητές τους στην καλύτερη περίπτωση τα χειρότερα, υποχωρούν και υποχωρούν...
Τι κάνουν για τα παραπάνω οι πολιτικοί οι οποίοι θέσπισαν το άσυλο όπως ορίστηκε, ερμηνεύεται και εφαρμόζεται σήμερα· οι οποίοι θέσπισαν προνόμια για τους φοιτητές, για παράδειγμα όσον αφορά την εκλογή πανεπιστημιακών οργάνων, πρωτοφανή για τα παγκόσμια δεδομένα; Τι κάνουν οι πολιτικοί οι οποίοι οργάνωσαν και εισήγαγαν τα κόμματα και τη συνακόλουθη διαπλοκή στην πανεπιστημιακή παιδεία; Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις νίπτουν τας χείρας τους και μεταθέτουν στις πρυτανικές αρχές ή στην πολιτική εξουσία τη λύση του προβλήματος, αντί να ομονοήσουν και να αποφασίσουν από κοινού μέτρα εξυγίανσης.
Τι κάνουν για τα παραπάνω τα δικαστήρια που επιλαμβάνονται υποθέσεων βιαιοπραγιών κατά πανεπιστημιακών οργάνων, αλλά και κατά φοιτητών; Αθωώνουν τους κατηγορούμενους, υποτίθεται φοιτητές, «για το κτίσιμο» των πρυτανικών αρχών, π.χ. της Θράκης λόγω συγγνωστής πλάνης...
Αυτό είναι το κλίμα αυτής της εποχής: φοβισμένοι, αν όχι τρομοκρατημένοι, και σε βαριάς μορφής κατάθλιψη τελούντες πανεπιστημιακοί άρχοντες, αδιάφοροι οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, έχοντες εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια συμβολής στην ανάκαμψη· απαξιωτική η στάση όλων των πολιτών για τους πανεπιστημιακούς, πολιτικούς και αστυνομικούς και για την εκάστοτε παραπαίουσα πολιτική ηγεσία· λαϊκίζουσες και ανεύθυνες παρατάξεις· όχι πάντοτε εποικοδομητική θέση τού τύπου αρνητική στάση όλων έναντι «του ελληνικού φαινομένου»... «Φτάσαμε στον πάτο» λένε όλοι και με την προβολή της γνωστής ελληνικής ένστασης «δεν βαριέσαι καημένε, εγώ θα αλλάξω αυτόν τον τόπο;» προτρέπουν και αποθαρρύνουν όσους ελαχίστους έχουν απομείνει στην πρώτη.
