- "όποιος Έλληνας πιστεύει ότι θα μπορέσει να επιζήσει χωρίς να καταβάλλει «φακελάκι», ότι θα μπορέσει να μορφώσει τα παιδιά του χωρίς προσφυγή στην παραπαιδεία ή ότι θα μπορέσει να είναι ασφαλής χωρίς την προσφυγή είτε στην αυτοάμυνα είτε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, είναι χαμένος από χέρι".
Του Τ.Μίχα
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τον τελευταίο καιρό στην απέλπιδα προσπάθειά της να γεμίσει τα κρατικά ταμεία η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κάθε μέσο. Ένα από αυτά είναι η προσπάθεια δημιουργίας, μέσω αφισών και τηλεοπτικών σποτ, μιας «φορολογικής συνείδησης» -ανάλογης με την «οικολογική συνείδηση».Η καταβολή φόρων θεωρείται κάτι ανάλογο για παράδειγμα με την διατήρηση καθαρών των παραλιών.
Όλοι ωφελούμαστε από αυτό και είναι προφανές ότι αυτοί που δεν συμβάλλουν στην υλοποίηση αυτών των στόχων (καθαρές παραλίες, πληρωμή φόρων), ζημιώνουν το κοινωνικό σύνολο.
Όμως, δυστυχώς, η προσπάθεια δημιουργίας μια «φορολογικής» συνείδησης είναι ένα πολύ πιο αμφιλεγόμενο θέμα σε σχέση με την καλλιέργεια μιας οικολογικής συνείδησης. Διότι ενώ στην δεύτερη περίπτωση ο πολίτης ωφελείται αδιαμφισβήτητα από την καθαριότητα της παραλίας, στην πρώτη είναι πολύ αμφίβολο αν στην σημερινή Ελλάδα η καταβολή των φόρων, θα του αποδώσει κανένα όφελος.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο βασικός... ηθικός πυλώνας της φορολογίας είναι η ανταποδοτικότητα. Αν δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα, τότε το σύστημα δεν ονομάζεται φορολογία αλλά «ληστεία» ή «αρπαγή». Η ανταποδοτικότητα είναι αυτό που διακρίνει την «έννομη αρπαγή» που πραγματοποιεί ο εφοριακός, από την «ληστεία» που πραγματοποιεί ο ένοπλος κουκουλοφόρος.
Η ανταποδοτικότητα αφορά ορισμένα αγαθά, τα οποία για πολλούς και διάφορους λόγους η κοινωνία κρίνει ότι θα πρέπει να παρέχονται δωρεάν σε όλους και να χρηματοδοτούνται από την γενική φορολογία. Το ποια είναι ακριβώς αυτά τα λεγόμενα «δημόσια αγαθά», είναι κυρίως θέμα πολιτικών συσχετισμών και πολιτιστικής παράδοσης μιας χώρας. Στη χώρα μας, τέτοια τα αγαθά θεωρούνται, κυρίως, η ασφάλεια η παιδεία και η υγεία. Ο πολίτης πληρώνει φόρους και σε αντάλλαγμα το κράτος του παρέχει δωρεάν αυτές τις υπηρεσίες.
Όλα αυτά στην θεωρία. Διότι, στην πραγματικότητα, οι προαναφερθείσες υπηρεσίες έχουν «ιδιωτικοποιηθεί» εκ των έσω, από τις διάφορες ομάδες παραγωγών που δραστηριοποιούνται σε αυτές. Στον τομέα της υγείας, υπάρχει το γνωστό «φακελάκι» το οποίο είσαι υποχρεωμένος να καταβάλλεις στον γιατρό, αν ελπίζεις να βγεις ζωντανός από μια εγχείρηση και να έχεις μια αξιοπρεπή μεταχείριση στο «δημόσιο» νοσοκομείο. Στον τομέα της εκπαίδευσης, υπάρχει σε όλες τις βαθμίδες η λεγόμενη παραπαιδεία στην οποία αναγκαστικά προσφεύγουν οι μαθητές καθ’ όσον τα «δημόσια» εκπαιδευτήρια δεν τους παρέχουν τις απαιτούμενες γνώσεις. Τέλος, στον τομέα της ασφάλειας, προφανώς, είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι η κρατική αστυνομία παρέχει αποτελεσματική προστασία στην περιουσία και τη ζωή του πολίτη. Εδώ οι ιδιωτικές εταιρείες -οι «σεκιουριτάδες»- αποτελούν την λύση.
Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα ο πολίτης πληρώνει δυο φορές την ίδια υπηρεσία. Την πρώτη φορά μέσω των φόρων και την δεύτερη φορά μέσω των πληρωμών που καταβάλλει προκειμένου να έχει τις υποτιθέμενες «δωρεάν» υπηρεσίες –τις οποίες έχει ήδη πληρώσει μέσω των φόρων. Αν, δηλαδή, κάποιος πολίτης θεωρήσει ότι πληρώνοντας τους φόρους του θα αποκτήσει πρόσβαση στις λεγόμενες «δωρεάν» κρατικές παροχές κάνει ένα τεράστιο λάθος. Όποιος Έλληνας πιστεύει ότι θα μπορέσει να επιζήσει χωρίς να καταβάλλει «φακελάκι», ότι θα μπορέσει να μορφώσει τα παιδιά του χωρίς προσφυγή στην παραπαιδεία ή ότι θα μπορέσει να είναι ασφαλής χωρίς την προσφυγή είτε στην αυτοάμυνα είτε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, είναι χαμένος από χέρι.
Με άλλα λόγια, ο βασικός λόγος για τον οποίο ο πολίτης θα πρέπει να πληρώνει φόρους -δηλαδή η ανταποδοτικότητα- δεν ισχύει στην Ελλάδα. Το κράτος έχει στην ουσία αποκηρύξει τις υποχρεώσεις του για την παροχή των υπηρεσιών για τις οποίες φορολογεί τον πολίτη. Οι υπηρεσίες αυτές σήμερα δεν εξυπηρετούν τον πολίτη αλλά τις διάφορες ομάδες συμφερόντων που δραστηριοποιούνται σε αυτές. Τα εκπαιδευτήρια δεν υπάρχουν προς όφελος των παιδιών αλλά προς όφελος των εκπαιδευτικών. Τα νοσοκομεία δεν υπάρχουν προς όφελος των ασθενών αλλά προς όφελος, κυρίως των γιατρών, καθώς και του ευρύτερου συστήματος που έχει δημιουργηθεί γύρω από τα νοσοκομεία. Η αστυνομία δεν υπάρχει για να προστατεύει τον πολίτη αλλά για να παρέχει δουλειές στην κομματική πελατεία.
Άρα, και με βάση τα προαναφερθέντα, δεν υπάρχει απόλυτα κανένας λόγος σήμερα για τον οποίο ο Έλληνας θα πρέπει να καταβάλλει φόρους.
