όταν η χώρα διοικείται απ΄τη "γενιά του Πολυτεχνείου";Είναι αδύνατον να γίνει λογική συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο όσο η χώρα διοικείται από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Είναι στην ακμή τους- ηλικιακά-, έχουν καταλάβει όλους τους θώκους και αντιδρούν σαν να τους ξηλώνουν τα παράσημα.
Σε μία δεκαετία, όταν θα έχουν βγει στη σύνταξη, το ζήτημα δεν θα αποτελεί πια ταμπού. Ισως θα πρέπει να αναβληθεί για τότε η επανεξέταση του ζητήματος, παρά το γεγονός ότι η επικαιρότητα οδηγεί σε προβληματισμούς.
Για μία ακόμη φορά με αφορμή τα χθεσινά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη θα μιλήσουμε για τις συστηματικές διαρρήξεις στο Αριστοτέλειο, για τις «μόνιμες καταλήψεις» στο Μετσόβιο, για την εγκατάσταση πρεζεμπόρων στο Καποδιστριακό. Βέβαια εδώ πέφτει αυτολογοκρισία.
Οσοι αισθάνονται κάπως «προοδευτικοί» εγκλωβίζονται στις συντεταγμένες μιας αγκυλωμένης Αριστεράς που αρνείται την πραγματικότητα: το άσυλο όχι μόνο δεν προστατεύει την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» αλλά ευνοεί την ανάπτυξη του φασισμού. Μήπως δεν είναι φασισμός να... τα κάνεις όλα λίμπα (εκτός από τα κομπιούτερ που κλέβεις;). Θα είχε ενδιαφέρον μια ψηφοφορία μεταξύ φοιτητών για να δούμε πόσοι συμφωνούν με τη διαιώνιση του ασύλου. Είμαστε βέβαιοι ότι συμφωνούν;
Πάντως η γενιά του Πολυτεχνείου, εκτός από την απόλυτη αλήθεια για τη διακίνηση των ιδεών, περιφέρει και την απόλυτη αλήθεια περί νιότης και φοιτητών.
Το έχετε προσέξει ότι τόσο στην αρθρογραφία όσο και στις άλλες εμφανίσεις της παρουσιάζει εαυτόν ως εσαεί εκπρόσωπο των εικοσάχρονων, προσπερνώντας το γεγονός ότι τόσο οι ίδιοι όσο και η περίφημη κατάκτηση της γενιάς αυτής είναι απλά ένα κομμάτι του κατεστημένου.
Γιατί αυτό είναι το άσυλο: κατεστημένο.
Ισως τότε, πριν από 35 χρόνια, στην απόληξη των Βαλκανίων, να είχε κάποιο νόημα. Την σήμερον, στην παγκόσμια κοινότητα, όπου οι ιδέες κυκλοφορούν πολύ πιο μακριά από γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, ίσως οι φοιτητές να μη βλέπουν στραβά την προοπτική να σπουδάζουν σε έναν χώρο όπου δεν επιβάλλεται το δίκαιο της μολότοφ. Υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων για την ελληνική πατέντα που λέγεται «άσυλο».
Κατ΄ αρχάς τι ακριβώς προστατεύει σε ό,τι αφορά το μάθημα, τις ιδέες, την έρευνα; Υπάρχει περίπτωση να μπει ποτέ η Αστυνομία στα αμφιθέατρα και να κάνει έλεγχο για όσα ακούγονται; Μάλλον υπερεκτιμούν τις σπουδές όσοι θεωρούν ότι διαπράττεται κάτι τόσο επαναστατικό που θα χρειαζόταν ειδική ρύθμιση.
Επιπλέον, στην περίπτωση που ξαναγίνει χούντα, θα μπουν όχι μόνο τανκς αλλά και ζέπελιν από αέρος.
Οσο όμως το καθεστώς είναι δημοκρατικό το πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται επιπλέον δημοκρατία. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει ειδική διάταξη για τις σχολές και όχι για τις εφημερίδες, που διακινούν ιδέες, και για τα καφενεία, που γεννούν ιδεολογίες; Πρόκειται λοιπόν για ένα περιττό πλεονέκτημα, άσχετο με τις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Πάντως το πόσο αποτελεί ταμπού το άσυλο φαίνεται από το γεγονός ότι κανείς δεν παίρνει την πολιτική απόφαση να στείλει Αστυνομία όταν πυρπολούνται τα ιδρύματα, παρ΄ ότι ο νόμος το επιτρέπει «εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής».
Ολοι φοβούνται την περίφημη «πολιτική ευθύνη» και, αντί να συναινέσουν στο αυτονόητο, κάνουν ανώφελους κύκλους γύρω από το θέμα: να φτιαχτεί ιδιωτική αστυνομία, είπαν για παράδειγμα. Και πώς θα εμποδίσει ο σεκιούριτι τους αλλόφρονες ταραξίες που τα σπάνε όλα με λοστούς; Θα τους μιλήσει τρυφερά και στον πληθυντικό για να τους αναχαιτίσει; Αυτό όμως είναι ακριβώς η απόδειξη της υποκρισίας μιας συγκεκριμένης γενιάς που δεν θέλει να παραδεχθεί ότι ήρθε το τέλος της ηρωικής περιόδου.
Είναι αξιοπερίεργη η ατολμία εκείνων που δεν θέλουν να κατηγορηθούν ως «αντιδραστικοί» και προτείνουν ημίμετρα.
Στη Θεσσαλονίκη πριν μερικούς μήνες αντιπρύτανης πρότεινε να καταργηθεί το άσυλο τις νυχτερινές ώρες. Είναι γνωστό ότι εντός ΑΠΘ διαπράττονται όλων των ειδών τα εγκλήματα και ότι αν σκοτεινιάσει οι φοιτητές και οι διδάσκοντες φοβούνται να κυκλοφορήσουν. Γιατί θα πρέπει αυτή η προσέγγιση να καταλογίζεται ως η συντηρητική όταν είναι πιο συντηρητική μια ψευδαίσθηση ελευθερίας;
Αυτό που έχει επιβληθεί -και σ'αυτή την περίπτωση- από τη δεσπόζουσα Αριστερά των παραδοσιακών ΜΜΕ,είναι να παριστάνουμε τους baba cool, τους άνετους, ακόμη και όταν η λογική μάς υποχρεώνει να αλλάξουμε πλεύση...
