H Eλλάδα βασίζει την έξοδο από την κρίση στην παράμετρο της ανάπτυξης.
Λέει και ξαναλέει ο υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου ότι μετά το 2014 η Ελλάδα πρέπει να πληρώνει τα χρέη της από τα πλεονάσματα του...προϋπολογισμού που θα δημιουργούνται από το ρυθμό ανάπτυξης.
Την ανάπτυξη θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε σαν ένα ελατήριο το οποίο έχει χώρο για να συσπειρωθεί και κατόπιν να εκτιναχτεί. Στην περίπτωση της Ελλάδας η εκτίναξη θα προέλθει από τις επιμέρους επεμβάσεις στην οικονομία, που θα επιταχύνουν την ανάπτυξη. Στην κατεύθυνση αυτή είναι σημαντικό να προχωρήσει η απελευθέρωση των διαφόρων κλειστών επαγγελμάτων, πολλά εκ των οποίων φαίνεται σήμερα ότι λειτουργούσαν και λειτουργούν «βαμπιρίζοντας» την κοινωνία.
Το άνοιγμα των επαγγελμάτων δεν μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση της κατώτερης αμοιβής. Χρειάζεται άρση όλων εκείνων των περιορισμών που τα διατηρούν κλειστά. Το άνοιγμα των επαγγελμάτων θα λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας και θα βοηθήσει την οικονομία να κερδίσει το χαμένο έδαφος.
Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει σήμερα στη χώρα με τις διεκδικήσεις διαφόρων ομάδων (που επιθυμούν κατά βάση να μην αλλάξει τίποτα) είναι πολλά. Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που επιχειρούνται τόσο μεγάλου εύρους αλλαγές. Αν αυτές προχωρήσουν, σίγουρα η επόμενη γενιά Ελλήνων θα ζήσει σε μια πολύ καλύτερη χώρα, που δεν θα πληγώνει τους πολίτες της, ούτε θα στέλνει τα παιδιά της μετανάστες στο εξωτερικό για να ζήσουν.
Η χώρα έχει ανάγκη την ανάπτυξη, για να καταφέρει να συγκεντρώσει πόρους και να αποπληρώσει τα δανεικά των 350 δισ. ευρώ. Υπάρχουν πολλοί τομείς στην Ελλάδα που επί χρόνια λειτουργούσαν υπό καθεστώς προστασίας, διασφαλίζοντας κέρδη σε όσους τους διακονούσαν και τους διακονούν. Τα πάντα σχεδόν λειτουργούσαν χωρίς τον ελάχιστο ανταγωνισμό, επιμερίζοντας ένα μεγάλο κόστος στο κοινωνικό σύνολο. Κόστος κατανεμόταν και στον κρατικό προϋπολογισμό, που με την άνεση των δανεικών το κατέβαλε μεταφέροντας στο μέλλον την εξυπηρέτηση των χρεών.
Το σύστημα ήταν αντικοινωνικό σε υπερθετικό βαθμό, αλλά κανένας δεν τολμούσε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την αλλαγή του. Αν η τρόικα δεν επέβαλλε αυτές τις αλλαγές, τότε η Ελλάδα ίσως θα έπρεπε να «εφεύρει» μια τρόικα, για να καταφέρει κάποτε να τις προωθήσει η ίδια. Η Ελλάδα στην Ευρώπη είναι η χώρα με τις λιγότερες ξένες επενδύσεις. Αν αυτή η κατάσταση δεν μεταβληθεί, είναι σίγουρο ότι η χώρα θα παραμείνει επί μακρόν στο περιθώριο, ενώ οι πολίτες της θα έχουν μόνιμο στασίδι στο ναό της δυστυχίας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι λίγο πριν από το 2000 αλλά και μετά από αυτό το έτος το ελληνικό ΑΕΠ αυξανόταν με υψηλούς ρυθμούς, οι οποίοι δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν για να μειωθεί η εξάρτηση από το χρέος. Αν τότε ένα κομμάτι αυτής της ανάπτυξης κατευθυνόταν στην αποκλιμάκωση του χρέους σε συνδυασμό με το προϊόν των αποκρατικοποιήσεων, σίγουρα το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο και, το κυριότερο, η χώρα θα είχε αποφύγει την τραγική θέση στην οποία βρέθηκε προς τα τέλη του 2009.
Δ.Γ. Παπαδοκωστόπουλος
Λέει και ξαναλέει ο υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου ότι μετά το 2014 η Ελλάδα πρέπει να πληρώνει τα χρέη της από τα πλεονάσματα του...προϋπολογισμού που θα δημιουργούνται από το ρυθμό ανάπτυξης.
Την ανάπτυξη θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε σαν ένα ελατήριο το οποίο έχει χώρο για να συσπειρωθεί και κατόπιν να εκτιναχτεί. Στην περίπτωση της Ελλάδας η εκτίναξη θα προέλθει από τις επιμέρους επεμβάσεις στην οικονομία, που θα επιταχύνουν την ανάπτυξη. Στην κατεύθυνση αυτή είναι σημαντικό να προχωρήσει η απελευθέρωση των διαφόρων κλειστών επαγγελμάτων, πολλά εκ των οποίων φαίνεται σήμερα ότι λειτουργούσαν και λειτουργούν «βαμπιρίζοντας» την κοινωνία.
Το άνοιγμα των επαγγελμάτων δεν μπορεί να γίνει μόνο με την κατάργηση της κατώτερης αμοιβής. Χρειάζεται άρση όλων εκείνων των περιορισμών που τα διατηρούν κλειστά. Το άνοιγμα των επαγγελμάτων θα λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας και θα βοηθήσει την οικονομία να κερδίσει το χαμένο έδαφος.
Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει σήμερα στη χώρα με τις διεκδικήσεις διαφόρων ομάδων (που επιθυμούν κατά βάση να μην αλλάξει τίποτα) είναι πολλά. Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που επιχειρούνται τόσο μεγάλου εύρους αλλαγές. Αν αυτές προχωρήσουν, σίγουρα η επόμενη γενιά Ελλήνων θα ζήσει σε μια πολύ καλύτερη χώρα, που δεν θα πληγώνει τους πολίτες της, ούτε θα στέλνει τα παιδιά της μετανάστες στο εξωτερικό για να ζήσουν.
Η χώρα έχει ανάγκη την ανάπτυξη, για να καταφέρει να συγκεντρώσει πόρους και να αποπληρώσει τα δανεικά των 350 δισ. ευρώ. Υπάρχουν πολλοί τομείς στην Ελλάδα που επί χρόνια λειτουργούσαν υπό καθεστώς προστασίας, διασφαλίζοντας κέρδη σε όσους τους διακονούσαν και τους διακονούν. Τα πάντα σχεδόν λειτουργούσαν χωρίς τον ελάχιστο ανταγωνισμό, επιμερίζοντας ένα μεγάλο κόστος στο κοινωνικό σύνολο. Κόστος κατανεμόταν και στον κρατικό προϋπολογισμό, που με την άνεση των δανεικών το κατέβαλε μεταφέροντας στο μέλλον την εξυπηρέτηση των χρεών.
Το σύστημα ήταν αντικοινωνικό σε υπερθετικό βαθμό, αλλά κανένας δεν τολμούσε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την αλλαγή του. Αν η τρόικα δεν επέβαλλε αυτές τις αλλαγές, τότε η Ελλάδα ίσως θα έπρεπε να «εφεύρει» μια τρόικα, για να καταφέρει κάποτε να τις προωθήσει η ίδια. Η Ελλάδα στην Ευρώπη είναι η χώρα με τις λιγότερες ξένες επενδύσεις. Αν αυτή η κατάσταση δεν μεταβληθεί, είναι σίγουρο ότι η χώρα θα παραμείνει επί μακρόν στο περιθώριο, ενώ οι πολίτες της θα έχουν μόνιμο στασίδι στο ναό της δυστυχίας.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι λίγο πριν από το 2000 αλλά και μετά από αυτό το έτος το ελληνικό ΑΕΠ αυξανόταν με υψηλούς ρυθμούς, οι οποίοι δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν για να μειωθεί η εξάρτηση από το χρέος. Αν τότε ένα κομμάτι αυτής της ανάπτυξης κατευθυνόταν στην αποκλιμάκωση του χρέους σε συνδυασμό με το προϊόν των αποκρατικοποιήσεων, σίγουρα το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο και, το κυριότερο, η χώρα θα είχε αποφύγει την τραγική θέση στην οποία βρέθηκε προς τα τέλη του 2009.
Δ.Γ. Παπαδοκωστόπουλος
