Η Ελλάδα, χάρις στη «βοήθεια» της Γερμανίας και της Γαλλίας, κατέρριψε μία από τις κυριότερες πεποιθήσεις, έως τώρα, των απανταχού δανειστών της, είτε είναι τράπεζες, είτε ασφαλιστικά ταμεία, είτε απλοί ιδιώτες, ότι δηλαδή η ευρωζώνη δεν θα επέτρεπε τη χρεοκοπία ενός κράτους-μέλους της.
Ενός ευρωπαϊκού κράτους...
Η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει.
Με κάθε έννοια της λέξης.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του διαβόητου PSI, ήτοι της «εθελοντικής» ανάληψης ονομαστικής ζημίας 50% και πραγματικής έως και 75% εκ μέρους των κατόχων ελληνικών ομολόγων, η χώρα μας θα έχει αθετήσει τον κυριότερο κανόνα του χρηματοοικονομικού παιχνιδιού: αυτόν της... εμπιστοσύνης.
Είναι ένας δρόμος στον οποίο σύρθηκε, η αλήθεια είναι, βάσει μιας απόφασης που οι ίδιοι οι εμπνευστές της, Μέρκελ και Σαρκοζί, έχουν ήδη χαρακτηρίσει εσφαλμένη, τονίζοντας ότι δεν θα επαναληφθεί για κανένα άλλο κράτος-μέλος της ευρωζώνης.
Πλέον, όμως, ποιος τους πιστεύει;
Η Ελλάδα, χάρις στη «βοήθεια» της Γερμανίας και της Γαλλίας, κατέρριψε μία από τις κυριότερες πεποιθήσεις, έως τώρα, των απανταχού δανειστών της, είτε είναι τράπεζες, είτε ασφαλιστικά ταμεία, είτε απλοί ιδιώτες, ότι δηλαδή η ευρωζώνη δεν θα επέτρεπε τη χρεοκοπία ενός κράτους-μέλους της. Ενός ευρωπαϊκού κράτους.
Ο δρόμος αυτός, πλέον, έχει περπατηθεί.
Η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» είναι όρος ξεχασμένος, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παρέμεινε στον περιορισμένο ρόλο του «πυροσβέστη» και το ευρωομόλογο εξακολουθεί να αποτελεί ανάθεμα για τη φιλτάτη Άγκελα.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής είναι ήδη ορατά στην Ιταλία και στην Ισπανία, αλλά και στον ευρωπαϊκό Βορρά.
Αυτή, όμως, είναι μια συζήτηση που αφορά πλέον στο ευρώ. Όχι στην Ελλάδα, η οποία ακολουθεί τον δικό της δρόμο.
Έναν δρόμο στον οποίο ο Γ. Παπανδρέου παραμένει προσκολλημένος στην καρέκλα του, ο Αντ. Σαμαράς αδημονεί για τις εκλογές και την εξουσία, ο Γ. Καρατζαφέρης αναζητά αφορμή να εγκαταλείψει την κυβέρνηση και ουδείς ασχολείται με το να αποτρέψει τη «μετεξέλιξη» της σημερινής χρεοκοπίας σε άτακτη.
Η υπόθεση της εφεδρείας έμεινε στα όρια του φιάσκου, εκείνη των μεταρρυθμίσεων και της απελευθέρωσης των αγορών και των επαγγελμάτων στα χαρτιά, αυτήν των αποκρατικοποιήσεων την ξεχάσαμε, ενώ η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή κοινωνικής αδικίας στη χώρα μας.
Η γραφειοκρατία και η σπατάλη βασιλεύουν και ακόμη και ενδεχόμενη καταστρατήγηση του ρητού της επαράτου «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» παραμένει αδιανόητη, με τον κρατικό κορβανά να εξακολουθεί να διοχετεύει 226 εκατ. ευρώ ετησίως για τις αποδοχές των κληρικών.
Δεν γνωρίζω εάν το δραματικό μήνυμα του Λ. Παπαδήμου είχε ως στόχο να προλειάνει το έδαφος για μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα και κατά συνέπεια μείωση των δαπανών του.
Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι ότι πλέον η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη φορολόγηση.
Αυτό που επίσης γνωρίζω είναι ότι επί δυόμισι χρόνια τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε ό,τι ήταν δυνατόν ώστε η προσπάθεια περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος να στηριχθεί αποκλειστικά και μόνο στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους και σε οποιονδήποτε άλλον, ακουσίως ή εκουσίως, ήταν ειλικρινής φορολογούμενος.
Με την πολιτική αυτή, όμως, οδήγησε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στην ανέχεια και την οικονομία σε βαθιά ύφεση.
Διατηρώντας ακέραιη την ελλειμματική λειτουργία του Δημοσίου, κατέστρεψε τους λεγόμενους «μικρομεσαίους» και μαζί τους την ελληνική οικονομία.
Ίσως, πλέον, να είναι πολύ αργά.
Αν, όμως, ακόμη και τώρα δεν υπάρξουν έργα και πράξεις, αντί ευχών και υποσχέσεων, δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, για τα οποία σαφώς δεν είναι έτοιμοι οι περισσότεροι….
Ν.Γ.Δρόσος
