"..στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60, όταν η Ελλάς στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ διαπραγματευόταν την ανάπτυξη τακτικών πυρηνικών συστημάτων στο έδαφός της, ο τότε ηγέτης της Σοβιετικής Ενώσεως Νικίτα Χρουστσόφ είχε απειλήσει ότι σε περίπτωση συρράξεως δεν επρόκειτο να σεβασθεί την Αθήνα ως «ανοχύρωτη πόλη» και δεν θα δίσταζε να πλήξει την Ακρόπολη!"..Tου κ.Κωστα Ιορδανιδη
Tα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως είχαν πρωτίστως –εάν όχι αποκλειστικώς– πολιτική διάσταση. Ο Παρθενώνας, τα γλυπτά του, ο Βράχος της Ακροπόλεως, αποτελούν μνημείο τόσο τερατωδώς αυθύπαρκτο, ώστε να καθίσταται μη διαχειρίσιμο πολιτιστικώς με την τρέχουσα έννοια της λέξεως.
Αρχαιολόγοι το προσεγγίζουν με λατρευτική επιμέλεια, καλλιτέχνες εμπνέονται από αυτό, οι επισκέπτες το θαυμάζουν και ο ρόλος της Πολιτείας δεν μπορεί να είναι άλλος από τη διατήρηση του μνημείου και από την πολιτική του αξιοποίηση.
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60, όταν η Ελλάς στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ διαπραγματευόταν την ανάπτυξη τακτικών πυρηνικών συστημάτων στο έδαφός της, ο τότε ηγέτης της Σοβιετικής Ενώσεως Νικίτα Χρουστσόφ είχε απειλήσει ότι σε περίπτωση συρράξεως δεν επρόκειτο να σεβασθεί την Αθήνα ως «ανοχύρωτη πόλη» και δεν θα δίσταζε να πλήξει την Ακρόπολη. Κύμα διαμαρτυρίας ξέσπασε στην Ελλάδα, αμηχανία στην Αριστερά, που κατεγράφη στο πολιτιστικό της έντυπο της εποχής εκείνης, την «Επιθεώρηση Τέχνης», όπου επιχειρείτο να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα, ενώ η Δύση σύσσωμη καταδίκασε τη σοβιετική βαρβαρότητα.
Πέρασαν έκτοτε κοντά πενήντα χρόνια, τα δεδομένα άλλαξαν και...επέστη η στιγμή ώστε να αξιοποιηθεί το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως για την επίτευξη πολιτικού στόχου, που δεν εξυπηρετεί σκοπιμότητα άλλη, πέραν της αποκαταστάσεως του μνημείου, πριν ο Λόρδος Ελγιν «αποσπάσει» τα γλυπτά καθ’ ον τρόπο το έπραξε.
Απέσχον από την εκδήλωση ηγέτες των ισχυρών κρατών της Δύσεως, πράγμα απολύτως κατανοητό και αναμενόμενο. Διότι και αυτοί αντιμετώπισαν τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου της Ακροπόλεως με ακραιφνώς πολιτικά κριτήρια. Καμία χώρα με μεγάλη μουσειακή παράδοση –Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ κ.λπ.– δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπηθεί πολιτικά σε μία εκδήλωση διεκδικήσεως έστω και αποσπασθέντων τμημάτων ενός μνημείου του πολιτισμού, όπως ο Παρθενώνας.
Η βροντώδης απουσία «επισήμων» μεγάλων κρατών της Δύσεως, απλώς αποδεικνύει ότι ουδείς πολιτικός, όσο και εάν υποτίθεται ότι εκπροσωπεί πολιτισμένη χώρα, είναι ποτέ δυνατόν να ενεργήσει πέραν των στενών, εθνικών, πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Βεβαίως, δεν υπάρχει λόγος να αντιδικεί κανείς με τη στάση πολιτικών ηγεσιών συμμάχων κρατών. Το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως άρχισε να λειτουργεί και ο περιστασιακός ακόμη επισκέπτης του, όταν θα βρίσκεται μπροστά στα γλυπτά του Παρθενώνος, θα διερωτάται πώς είναι δυνατόν να είχε υπάρξει ανώτατος αξιωματούχος πολιτισμένης χώρας, τόσο βάρβαρος, που τόλμησε να ακρωτηριάσει ένα μνημείο πολιτιστικό υψίστης σημασίας, όπως ο Παρθενώνας. Αλλά αυτό αφορά και πρέπει να ενδιαφέρει μόνον τη Βρετανία. Δεν θα ασχοληθεί η Ελλάς με την τιμή και την υπόληψη της φίλης και συμμάχου χώρας.
Τέλος, καθ’ όσον αφορά στον ρόλο της Μελίνας Μερκούρη, που δημιούργησε εκνευρισμό, θα πρέπει να ομολογηθεί ότι εδώ και τριάντα χρόνια αυτό που ονομάζεται πολιτική στον τομέα του πολιτισμού –με τα όποια θετικά και τα πολλά αρνητικά– είναι το δημιούργημα της Μελίνας Μερκούρη. Το απογοητευτικό είναι ότι η συντηρητική παράταξη δεν έχει διαμορφώσει, έως τώρα, πρόταση εναλλακτική.
