Το εθνικό μας αδιέξοδο.

Οι τρεισήμισι δεκαετίες της Μεταπολίτευσης ήταν από πλευράς συνθηκών και αντικειμενικών δυνατοτήτων οι καλύτερες στην ιστορία της νεοελληνικής πολιτείας μας.
.
• Τριανταπέντε χρόνια ειρήνης
• Τριανταπέντε χρόνια ομαλού πολιτικού βίου
• Πακέτα επί πακέτων απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση…
.
Είχαμε τη μεγάλη ευκαιρία, σοφότεροι και απ’ τη χουντική δοκιμασία.. Να θεμελιώσουμε σε σωστές βάσεις τη δημοκρατία μας. Να υπερβούμε με συνετά βήματα τις χρόνιες υστερήσεις μας. Να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη πολιτεία και μια ισχυρή κοινωνία, έτσι ώστε να μπορούμε να αντέξουμε στα κακά γυρίσματα των καιρών..
Αντί γι’ αυτά όμως, τα απολύτως λογικά και αναγκαία, τι κάναμε;
Τα κάναμε.. μούσκεμα και κατορθώσαμε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, όχι απλώς να χαραμίσουμε αυτή τη μεγάλη ευκαιρία, αλλά και να είμαστε στα πρόθυρα μιας οδυνηρής χρεοκοπίας με υπαγωγή μας σε ταπεινωτική ευρωπαϊκή επιτήρηση. Τα καταφέραμε δηλαδή, να γίνουμε «προτεκτοράτο».
Αν και σε τέτοιες δύσκολες στιγμές προτάσσεται το πώς θα ξεκολλήσουμε απ’ τη λάσπη και όχι το γιατί βουλιάξαμε, θα πω δύο λόγια για τα βαθύτερα αίτια της κατάντιας μας, τα γενικότερα και τα ειδικότερα.
• Τα γενικότερα σχετίζονται με το ότι ως κοινωνία μπήκαμε απότομα σε καταναλωτική δίνη, χάνοντας πολύ γρήγορα και τα τελευταία αξιακά ψήγματα του παραδοσιακού μας προτύπου ζωής. Με μοιραία κατάληξη μια καλοπέραση… με δανεικά απ’ το μέλλον. Μια άφρονα δηλαδή καλοπέραση με ρευστοποίηση μερισμάτων απ’ τις μελλοντικές γενιές.

Που σημαίνει πως η κρίση που περνάμε είναι πάνω απ’ όλα πολιτιστική και μετά όλα τα άλλα. Οπότε, όσο κι αν παραξενεύει, και τα πολιτιστικά ελλείμματα είναι υπέρτερα, αν όχι και υπαίτια των πνιγηρών οικονομικών μας ελλειμμάτων.

• Τα ειδικότερα αίτια σχετίζονται με την παγιδευτική λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Που αντί να αποτελέσει τη στέρεη βάση για τη σωστή πολιτική διεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας, προσαρμόστηκε απολύτως στις καταναλωτικές της ροπές και μετατράπηκε σε πολιτικό μηχανισμό διαχείρισης του καταναλωτικού της κατήφορου.

Με την πολιτική να έχει μεταπέσει σε άγρια νομή της εξουσίας, τα δυο κόμματα εξουσίας, η Ν.Δ. και το Πα.Σο.Κ, ως κάτοχοι του πολιτικού συστήματος άλωσαν το κράτος και το δικομματοποιημένο κράτος άλωσε την ελληνική κοινωνία με αμοιβαίως διαβρωτικούς όρους, καθώς η πολιτική της ενοχής οδήγησε στην κοινωνία της συνενοχής και τανάπαλιν. Κι όλα αυτά υπό την άπληστη «υπερεξουσία» των διαπλεκομένων.

Εδώ προφανώς βρίσκεται και η βαθύτερη ρίζα της μεταπολιτευτικής μας κακοδαιμονίας, αναδεικνύοντας και την απροσμέτρητη ευθύνη των διαχειριστών της εξουσίας, που προσάραξαν το «σκάφος» σε ξέρες αφροσύνης, αν δεν το έριξαν…σε ακτές απορρώγες.

Ό,τι όμως έγινε, είναι προς καταισχύνη όλων μας. Προς καταισχύνη της πνευματικής μας ηγεσίας, που δεν ήταν τα μάτια και η συνείδηση της κοινωνίας μας. Προς καταισχύνη, πρωτίστως, της πολιτικής μας ηγεσίας, που διακυβέρνησε τον τόπο με εγκληματικό τρόπο όλα αυτά τα τόσο προνομιακά χρόνια. Προς καταισχύνη όμως και όλων μας, που «βολευτήκαμε, «ανεχτήκαμε» ή δεν αντιδράσαμε όπως και όσο έπρεπε για να μη φτάσουμε στο σημερινό μας χάλι.

Και τώρα; Τώρα πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτη για να ξεκολλήσουμε… απ’ τον μεταπολιτευτικό βούρκο. Να αντιδράσουμε σωστά. Να αντιδράσουμε με σύμπνοια, με φιλότιμο, με υπευθυνότητα, αλλάζοντας από τώρα την εθνική μας ρότα, με πλήρη συνείδηση των αιτίων της τραγικής μας κατάστασης. Που σημαίνει πως πρέπει, μεταξύ πολλών άλλων, να «απελευθερώσουμε» την κοινωνία μας απ’ το κράτος, το κράτος απ’ την δικομματική κυριαρχία… και τον τόπο μας απ’ την άπληστη «υπερεξουσία» των διαπλεκομένων.

- Να αποφασίσουμε, έστω και μετά από κοντά διακόσια χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου, να γίνουμε σοβαρή πολιτεία και σοβαρή κοινωνία. Αλίμονό μας αν δεν το πράξουμε.

Λαοκράτης Βάσσης,
Φιλόλογος.