"διάφοροι φωνασκούντες, εντός και εκτός Κοινοβουλίου δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες εργάζονται σκληρά, σε κάθε είδους θέσεις και εργασίες, για να συντηρείται μια παχυλώς αμειβόμενη και νομικώς κατοχυρωμένη μειοψηφία, που απολαμβάνει ένα ράθυμο τρόπο ζωής, εις υγείαν των κορόιδων.." Τα πρόσφατα οικονομικά και φορολογικά μέτρα που ανακοινώθηκαν, καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε λάθος δρόμο και ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις διεθνείς πολιτικές, οικονομικές και τεχνολογικές εξελίξεις.
Ζητήματα τα οποία τα αντιλαμβάνονται και τα κατανοούν ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές στο Πεκίνο, στην Ελλάδα δεν γίνονται αντιληπτά, από...ισχυρές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μειοψηφίες, που κρατούν δέσμια τη χώρα, και καταστρέφουν την όποια δημιουργική και παραγωγική ικμάδα έχει μείνει σε αυτόν το τόπο.
Τόσο στη διεθνή όσο και στην ελληνική οικονομία, ισχύουν, ή πρέπει να ισχύουν κάποια δεδομένα, τα οποία συγκροτούν την απλή οικονομική πραγματικότητα. Πρώτον, η κινητήρια δύναμη της οικονομίας και της παραγωγής, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα μεμονωμένα άτομα είναι το κέρδος. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει κίνητρο για επενδύσεις και εργασία, και η οικονομική δραστηριότητα παγώνει. Συνεπώς η ανάπτυξη της οικονομίας, οι επενδύσεις, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά έχουν έναν απώτερο στόχο, την αποκόμιση κερδών. Αυτή την απλή και ουσιαστική πραγματικότητα, δεν την εννοεί όμως τμήμα της Αριστεράς και τον αποκαλούμενων και προοδευτικών δυνάμεων της χώρας.
Κάποιοι που καπηλεύονται την έννοια της προόδου, φαντάζονται ότι οι επιχειρηματίες, οι καταστηματάρχες αλλά και οι υπάλληλοι, όπως και οι εργάτες, κάθε πρωί ξυπνούν και σκέφτονται, σήμερα πρέπει να αυξήσω την παραγωγικότητα μου, να εργαστώ περισσότερο, να αποδώσω, ώστε μετά να παραδώσω το πλεόνασμα της παραγωγής μου στον καλό και δίκαιο φοροεισπράκτορα, που εκτελεί το θεάρεστο έργο της συγκέντρωσης χρημάτων για τον καθαγιασμένο κρατικό προϋπολογισμό, που φυσικά υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και του έθνους.
H αυτόκλητη λοιπόν αυτή ιντελεγκέντσια που έχει αναλάβει εργολαβικά τη σωτηρία του τόπου, δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι η οικονομία και η ανάπτυξη είναι πρώτα απ όλα ψυχολογία, ότι ο πλούτος και η σκληρή εργασία δεν είναι κάτι το ηθικά μεμπτό, αρκεί να αποκτάται με παραγωγικό και όχι παρασιτικό τρόπο, που ενισχύει την ευημερία και αυξάνει τα διαθέσιμα προϊόντα και υπηρεσίες στην αγορά. Για να διαχυθεί ο πλούτος σε μια κοινωνία, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί. Δεν μπορεί μια κοινωνία να θέλει να απολαμβάνει όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες που παράγει ο καπιταλισμός, αλλά ταυτόχρονα να τον καταδικάζει ηθικά και πολιτικά, και να παραβιάζει όλους τους κανόνες και νόμους που απαιτεί η ομαλή λειτουργία του.
Τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μπορεί άμεσα να είναι αναγκαία, ώστε να πεισθούν οι ξένοι, ότι η κυβέρνηση έχει την αποφασιστικότητα να βάλει τάξη στο σπίτι της, και να συνεχίσουν να δανείζουν το ελληνικό κράτος, όμως ο συνολικός προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής είναι σε λάθος κατεύθυνση.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πως θα συνεχίσει να δανείζεται για να συντηρήσει ένα παρασιτικό, εν πολλοίς διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό κρατικό μηχανισμό, που αντιδρά και διαμαρτύρεται μόνον όταν θίγονται τα προνόμια του, ενώ παρακολουθεί ατάραχος και αδιάφορος, όταν χρεοκοπούν επιχειρήσεις, όταν παραγωγικοί επαγγελματίες χάνουν τα σπίτια τους για λόγους για τους οποίους δεν ευθύνονται, όταν νέα παιδιά, φοιτητές ή και οικογενειάρχες ξενιτεύονται, επειδή η χώρα δεν παράγει τίποτε, όταν το κράτος δεν έχει κανένα σχεδιασμό για να δημιουργήσει τη νέα παραγωγική βάση της χώρας, όταν το εκπαιδευτικό σύστημα ωθεί τους φοιτητές, να γίνουν επαγγελματίες συνδικαλιστές.
Κανείς βέβαια δεν κόπτεται για την ουσιαστική ανυπαρξία ελεύθερης ακαδημαϊκής σκέψης, για το ότι κάποιοι αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια παπαγαλίζοντας ένα και μοναδικό σύγγραμμα, για το ότι οι πρυτάνεις εκλέγονται από ελεγχόμενες κομματικές πλειοψηφίες, με κριτήριο τις αμοιβαίες και ανταποδοτικές εξυπηρετήσεις, για το ότι τα περισσότερα πανεπιστήμια θεωρούν την επικοινωνία με την αγορά και τις ανάγκες της, αμάρτημα που οδηγεί στην ιερά εξέταση, και για το ότι πολλοί ακαδημαϊκοί αντί να δρουν ως η πνευματική ηγεσία της χώρας, έχουν μετατραπεί σε δημοσίους υπαλλήλους που δεν ενδιαφέρονται για την αξιοπιστία τους, αλλά και για τι μυαλά παραδίδουν ελεύθερα στην κοινωνία, αλλά δρουν και συνασπίζονται συντεχνιακά και επαναστατούν, πλήττοντας τους ασθενέστερους οικονομικά φοιτητές, σε περίπτωση που θιγούν τα στενά τους συμφέροντα.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι σήμερα οικονομικό, το πρόβλημα είναι πνευματικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό και φυσικά πολιτικό. Τις τελευταίες δεκαετίες φαίνεται ότι στο εσωτερικό της χώρας, και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, έχει κυριαρχήσει μια αριστερόστροφη στερεοτυπική σκέψη, με ροπή προς το λαϊκισμό, που συνθλίβει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και εξέλιξης στη χώρα.
Τη στιγμή που χώρες κοιτίδες κομμουνιστικής σκέψης, όπως η Κούβα και η Κίνα, προχωρούν σε γενναία βήματα οικονομικού εκσυγχρονισμού, που περιλαμβάνουν ιδιωτικοποιήσεις, ξένες επενδύσεις, αναδασμούς και ιδιωτικοποίηση κρατικής γης, και μεταρρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να βυθίζεται σε ένα ιδεολογικό νιρβάνα, που ωθεί κάποιες να ονειρεύονται νέες αιματοχυσίες στο Μακρυγιάννη και σφυροδρέπανα στην Ακρόπολη.
Την ώρα που η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη, ένα κύμα ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων και νέων ιδεών να σαρώσει τις παραγωγικές δομές και τα ιδεολογικά στεγανά που την κρατούν αιχμάλωτη οργανωμένων και προνομιούχων μειοψηφιών, που όχι μόνον ζουν εις βάρος των υπολοίπων, αλλά και υπονομεύουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και προόδου, με την πολιτική τους σκέψη και δράση, απωθώντας τις ξένες επενδύσεις, και κυρίως, διαβρώνοντας την κριτική σκέψη και την δημιουργική φαντασία των ανθρώπων, που δεν έχουν πραγματικά ανάγκη, το πανεπιστημιακό πτυχίο για να παράγουν πλούτο στη χώρα. Κάποιοι ιδεολογικοί ταγοί έχουν καταφέρει να καταστήσουν όραμα για τη χώρα, μια μόνιμη θέση στο δημόσιο, την οποία οι διάφοροι σοσιαλίζοντες και μαρξίζοντες, θεωρούν κοινωνική ασπίδα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και από τους ανάλγητους καπιταλιστές.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα για τη χώρα, είναι, ότι η πολλά υποσχόμενη νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, υποκύπτει στην ιδεολογική τρομοκρατία, το λαϊκισμό και την προπαγάνδα, κάποιων που δρουν και επιβιώνουν, με όλες τις κυβερνήσεις και όλες τις καταστάσεις.
Η κυβέρνηση και το κυβερνητικό κόμμα, με τις πράξεις και τις παραλείψεις του, με τις αποφάσεις που λαμβάνει, έστω και με καθυστέρηση, αλλά και με την πολιτική τους τακτική και ρητορεία, φαίνεται ότι επιθυμούν σφόδρα να απαλλαγούν από το προεκλογικό σύνθημα εφιάλτη, Τα λεφτά υπάρχουν. Την ώρα που ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομίας κάνουν μια γενναία και κοπιώδη προσπάθεια για να διασώσουν τη χώρα από την άμεση χρεοκοπία, οι αμετανόητοι του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος, συνεχίζουν να διαμαρτύρονται θορυβωδώς, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι αν χρεοκοπήσει η χώρα, αυτοί που θα πληγούν πρώτοι θα είναι οι φτωχότεροι και οι πιο αδύναμοι, και όχι αυτοί που έχουν τις μεγάλες περιουσίες και τους γεμάτους λογαριασμούς τραπεζών σε φορολογικούς παραδείσους.
Διάφοροι φωνασκούντες, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, συνεχίζουν να μην θέλουν να κατανοήσουν ότι τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δένδρα, ότι ο κάθε αμειβόμενος εργαζόμενος πρέπει να παράγει κάτι για το μισθό που λαμβάνει, και ότι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες εργάζονται σκληρά, σε κάθε είδους θέσεις και εργασίες, για να συντηρείται μια παχυλώς αμειβόμενη και νομικώς κατοχυρωμένη μειοψηφία, που απολαμβάνει ένα ράθυμο τρόπο ζωής, εις υγείαν των κορόιδων.
Τα μέτρα αλλά και ο προσανατολισμός της κυβέρνησης δείχνουν, ότι προσπαθεί να συντηρήσει ένα ξεπερασμένο καθεστώς νεο κρατικίστικης φεουδαρχίας, όπου κομματικά επιλεγμένοι αξιωματούχοι, με αμφιλεγόμενα κριτήρια, διατηρούν με νύχια και με δόντια, τα προνόμια τους αλλά και τον εν πολλοίς, παρασιτικό τους ρόλο, στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η επιβολή νέων υψηλών φόρων, επί δικαίων και αδίκων, η αφαίμαξη της αγοράς από ρευστό, η αδιαφορία και τα μειωμένα αντανακλαστικά των συνδικάτων για τους σκληρά εργαζόμενους και πολλές φορές δοκιμαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι πομπώδεις ανακοινώσεις περί φορολόγησης των ειδών πολυτελείας και των ιστιοπλοϊκών σκαφών, αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης, που δεν αντιλαμβάνεται ότι, σε λίγο δεν θα υπάρχουν και πολλοί πλούσιοι στην Ελλάδα για να φορολογήσει, και ότι θα ήταν καλύτερα να προσελκύσει περισσότερους πλούσιους στην Ελλάδα, ώστε να τονώσουν με τα έξοδα τους την οικονομία και τον τουρισμό.
Σίγουρα, οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες της Κέρκυρας ή της Ρόδου για παράδειγμα, προτιμούν να επισκεφθούν τα νησιά τους, πλούσιοι άνθρωποι, με σκάφη ή ιδιωτικά τζετ, που θα ήθελαν μεν να μην φορολογηθούν για τις μεγάλες αγορές τους, τελικά όμως θα ωφελήσουν την τοπική οικονομία, με την ένεση ρευστού και τα πολλαπλασιαζόμενα ιδιωτικά και δημόσια έσοδα, από την εντονότερη οικονομική δραστηριότητα. Αν η κυβέρνηση νομίζει ότι θα απαλλάξει την Ελλάδα από τη μέγγενη του χρέους, φορολογώντας μόνον τα είδη πολυτελείας, και κάποιους προσεκτικά επιλεγμένους ταξικούς στόχους, στο βωμό της ψηφοθηρίας και του πολιτικού λαϊκισμού, θα αποτύχει παταγωδώς.
Το επερχόμενο πάγωμα της αγοράς, η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας, σε συνδυασμό με το αίσθημα της αδικίας που βιώνει ο πολίτης, βλέποντας ότι κανείς δεν τιμωρείται για χειροπιαστά σκάνδαλα, και ότι κάποιοι επαγγελματίες πολιτικοί επιμένουν ότι μπορούν και ότι έχουν το ελέω Θεού δικαίωμα να μας σώσουν, παρά τις συνεχιζόμενες και διαδοχικές αποτυχίες τους στο παρελθόν, δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό.
Τόσο το κυβερνητικό κόμμα, όσο και η Αντιπολίτευση, πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα εξής δύο σημαντικά. Πρώτον ότι η Νέα Δημοκρατία και ο συμπαθής στους πολίτες, πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ηττήθηκαν στις τελευταίες εκλογές, επειδή πρόδωσαν την ιδεολογία του κόμματος και όλες τις Φιλελεύθερες διακηρύξεις, και δεν τόλμησαν να συγκρουστούν με τον αδηφάγο κρατικό δεινόσαυρο, χαϊδεύοντας προσωρινά τα αυτιά των ψηφοφόρων, που τελικά επέλεξαν τους ακραιφνείς κρατιστές, αφού η άλλη παράταξη δεν προσέφερε ουσιαστικές διεξόδους στη χώρα, με την ανάπτυξη ευκαιριών στον ιδιωτικό τομέα και την περικοπή της κρατικής σπατάλης.
Η ελληνική κοινωνία και οι πολίτες έχουν κριτική σκέψη, αξιολογούν αυστηρά τους πολιτικούς, και διακατέχονται από έντονο κυνισμό όταν σχολιάζουν τις πράξεις τους.
Ο πρωθυπουργός πρέπει να αφουγκραστεί τα πανίσχυρα υπόγεια κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα, και να ανταποκριθεί στις ουσιαστικές και μακροπρόθεσμες ανάγκες της χώρας και των Ελλήνων, γιατί αν δεν το κάνει, ο ίδιος και η παράταξη του θα συνθλιβούν μέσα στην επερχόμενη οικονομική και πολιτική θύελλα.
Οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και στερεότυπα πρέπει να ξεπεραστούν, και να επικρατήσει πνεύμα ρεαλισμού και πραγματισμού ώστε η χώρα να κάνει ένα βήμα μπροστά, και να διαψεύσει τις ευρωπαϊκές Κασσάνδρες στο εξωτερικό, και τις παλαιο σταλινικές στο εσωτερικό.
Δ.Θωμάς
