της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, για την υπόλοιπη Μεσόγειο δηλαδή, κατέληξε να είναι κατάρα..Μπορεί στο τέλος της αποικιοκρατίας και του Σουλτανάτου, η Αγγλία και η Γαλλία, να σχεδίασαν στην άμμο κράτη και καθεστώτα, παραδίδοντας τα μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στα καθεστώτα των φυλάρχων και των φεουδαρχών και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έστω με την «εκρηκτική» προσθήκη του Ισραήλ, στο...δίπολο του Ψυχρού Πολέμου , δηλαδή στους Αμερικανούς και τους Ρώσους, όμως τίποτα και ποτέ δεν άλλαξε στην Μεσόγειο ( πέραν του Εθνικού Λαϊκού κράτους που προέβαλε το Μπάαθ- Ο ρωσικός παράγων) για τους πολίτες των χωρών αυτών.
Κατά κύριο λόγο οι Άραβες αλλά και οι Ιρανοί, το μόνο που έζησαν και ζουν μέχρι την σημερινή εξέγερση τους είναι διαφόρων μορφών αποικιοκρατία. Οι ξένοι , οι δικοί τους, οι μουλάδες. Ακόμη και η θρησκεία , το Ισλάμ, έγινε Τζιχάντ, έτσι χωρίς λόγο, επειδή κάποιοι, τα καθεστώτα, δεν επέτρεψαν στις φυλές να γίνουν Έθνη και να πλησιάσουν στις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, που θα τους έδινε την ευκαιρία της αυτοδιάθεσης και του δικαιώματος στη διάχυση του πλούτου.
Το πετρέλαιο , που για πολλούς άλλους και για μας τους ‘Ελληνες είναι ευλογία Θεού, για τους κατοίκους της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, για την υπόλοιπη Μεσόγειο δηλαδή, κατέληξε να είναι κατάρα.
Σε σχέση τουλάχιστον με την μοίρα των πολλών και όχι των καθεστώτων. Όταν ήρθε η εποχή της Παγκοσμιοποίησης, που τόσο προβλήθηκε ως διάθεση απελευθέρωσης του εμπορίου και του πλούτου, ως υποκατάσταση των «κακών εθνών- κρατών» που φέρνουν πολέμους, δυστυχία και φτώχεια, οι «μάγιστροι» του παγκόσμιου πλούτου, τράπεζες- funds-δίκτυα, θέλησαν να μετατρέψουν την ανθρωπότητα και πάλι σε φυλές.
Τα κράτη σε περιοχές. Τα δεδομένα του κοινωνικού κράτους σε «ρίζα του κακού».Η έκνομη λειτουργία της Δύσης και η εκτροπή του καπιταλισμού, σε οικονομικό σύστημα χωρίς παραγωγική βάση, θα είχαν συμπληρωθεί με την έννοια αυτή σε έναν κόσμο αρχόντων και πλέμπας.
Η G-8 για παράδειγμα θα μετατρεπόταν στη νέα «Ιερά Συμμαχία» της απολυταρχίας του χρήματος, στη βάση όχι των προνομίων της Φεουδαρχίας, αλλά της Πλουτοκρατίας, οδηγώντας την Επανάσταση των Αστών του 18ου αιώνα, σε μια Ηγεμονία θρόνων τραπεζών-funds, με την υπερσυγκέντρωση και τη διασφάλιση του πλούτου των Εθνών και Λαών, στα «θησαυροφυλάκια» κάποιων κεφαλαιοκρατών.Το σύνολο της συγκεκριμένης Κεφαλαιοκρατίας, θα αποτελούσε τη «Λέσχη των Ισχυρών» , τον ΟΠΕΚ της Παγκοσμιοποίησης και την υποκατάσταση των κοινωνιών, με μια κλειστή λίστα ανθρώπων.
Το πρώτο πείραμα υπήρξε στο τέλος της ΕΣΣΔ και συνδέθηκε με την τύχη των χωρών του πρώην Σοβιετικού μπλοκ. Η περίφημη εποχή του Γιέλτσιν όταν όλος ο πλούτος ενεργειακός και άλλος , βρέθηκε στα χέρια μιας κλειστής ομάδος «φεουδαρχών» από το πουθενά. Το σχέδιο και το εγχείρημα απέτυχε μέσα από το «ανάχωμα» Πριμακόφ, σε πρώτη φάση και την πραγματικότητα Πούτιν, που κυριάρχησε και προδίκασε το μέλλον.
Το δεύτερο πείραμα αφορούσε και αφορά την ίδια την Αμερική. Ξεκίνησε από την εποχή Κλίντον, με τις αυτορυθμιζόμενες αγορές και τους άυλους τίτλους και συνεχίσθηκε στην εποχή Μπους με την διεθνή τρομοκρατία τύπου Αλ Κάιντα και τα «μέτωπα» του πολέμου σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε την χρηματιστηριακή φούσκα του 2000 και την παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 και συνεχίζεται, ενώ στο επίπεδο του πολέμου είχαμε το πέρασμα του συντριπτικού μέρους του προϋπολογισμού των ΗΠΑ στο Πεντάγωνο, τις εταιρείες πολέμου και την πολεμική βιομηχανία.
Οι ΗΠΑ σήμερα είναι πιο αδύνατες από ποτέ , σε επίπεδο οικονομικής δεινότητας και δανεισμένες από την Κίνα, την ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη , με κρατικοκεντρικό έλεγχο, που αν αποφύγει τη φούσκα, μπορεί και να αποτελέσει μονοκρατορία.
Το τρίτο πείραμα αφορά την Ευρώπη και την εξέλιξη της μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την «παγίδα» του Μάαστριχτ- ευρώ. Η Ένωση επεκτάθηκε χωρίς κριτήριο εμβάθυνσης, με την Γερμανία να αποπληρώνει το κόστος ενοποίησης της και να καταλαμβάνει με ειρηνικά μέσα, αυτή τη φορά, τον πυρήνα της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια της Μέρκελ, με το κοινωνικό κράτος να καταρρέει και τις Τράπεζες να υποκαθιστούν την ισχύ και την αρμοδιότητα των κυβερνήσεων.
Το πείραμα παραμένει ανοιχτό σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αν η Ευρώπη θα μείνει ενιαία ή θα σπάσει στα δύο ή τελικά θα διαλυθεί. Το δεύτερο το κατά πόσον η Γερμανία , εκβιάζοντας τους υπόλοιπους , θα γίνει παγκόσμια δύναμη στην Ασία και θα εμπεδώσει στο πέρασμα από την Ασία στη Δύση ένα τρίγωνο αποτροπής Γερμανία(Ευρώπη)- Ρωσία(Καύκασος)- Τουρκία (Ασία).
Τα τρία πειράματα συντείνουν σε ένα πλαίσιο χειραγώγησης του παγκόσμιου πλούτου, στον άξονα: Ενέργεια-Όπλα- Αγορές-Τράπεζες. Αυτή είναι η νέα «Ιερά Συμμαχία» Αυτοκρατόρων του Πλούτου αντί για την παλαιά, Αυτοκρατόρων των Προνομίων.Άσχετα με την επιτυχία των αρχικών πλάνων ή όχι και των διορθωτικών κινήσεων που αποφασίζονται από τις «Λέσχες» της Παγκοσμιοποίησης, όλη η βάση της Παγκοσμιοποίησης είναι η μετατροπή των δυτικών κοινωνιών και των «απελευθερωμένων» ανατολικών, σε αυτό που ισχύει στις Αραβικές και τις Ισλαμικές χώρες της Ασίας (Μέση Ανατολή) και της Αφρικής.
Προ ολίγων εβδομάδων όμως ξεκίνησε από την Τυνησία , επεκτάθηκε στην Υεμένη και την Αίγυπτο και τώρα στη Λιβύη, το Ομάν ή το Μπαχρέιν, η εξέγερση των «κινητών τηλεφώνων και του ίντερνετ», ανατρέποντας μέχρι στιγμής το ένα καθεστώς μετά το άλλο στον απέραντο κόσμο του Ισλάμ. Πολλοί αναλυτές βιάζονται να βάλουν τις νόρμες σε αυτό το αύριο για τους πληβείους της Αραβίας, της Αφρικής, της Ασίας(αρχίζουν ταραχές και στην Ινδία). Βάζουν τα «κουτάκια» τους και μιλούν για ένα νέο Σουλτανάτο, για τα κέρδη του Ιράν των Μουλάδων, για το «τσουνάμι» των μεταναστών – ισλαμιστών που θα πνίξουν την Ευρώπη των «Σταυροφόρων». Μπορεί και να έχουν δίκιο.
Η παρεξήγηση όμως βρίσκεται στο ότι αγνοούν το γεγονός ότι οι Άραβες και το Ισλάμ χρωστά στη Μεσόγειο το δικό του Διαφωτισμό, τη δική του Επανάσταση των Αστών , τη δική τους νέα Άλγεβρα συγκρότησης κοινωνιών. Το σύστημα ισορροπεί εφόσον πετυχαίνει κάποια «δίκαιη» διάχυση πλούτου, μια νέα δυναμική «συνάντησης» πολιτισμών, μια θεσμική επάρκεια που ελαχιστοποιεί τον αυταρχισμό.
Το σύστημα στη Δύση καταρρέει. Αλλά όχι εντελώς, γιατί η Δύση άνοιξε το νέο μεγάλο «παιχνίδι», μέσω της τεχνολογίας. Το «παγκόσμιο χωριό» του διαδικτύου δεν μπορεί να αποτελέσει από τη στιγμή που υπάρχει μοναδικό «όπλο» στα χέρια της «λέσχης» της Παγκοσμιοποίησης. Είναι ένα φθηνό μέσον , που λειτουργεί σε συνθήκες ελευθερίας και μπορεί εύκολα να συνδέσει τον κόσμο των Κινημάτων. Αυτά όπως και οι φυλές είναι άναρχα, αλλά δεν μπορούν να εξαγορασθούν γιατί δεν είναι πεπερασμένα, άρα προσωπικά, άρα εκ των πραγμάτων χειραγωγούμενα.
Επίσης απέναντι στην κλασικού τύπου κεφαλαιοκρατία και μάνατζμεντ, υπάρχει ένας νέος κόσμος της Google και των υπολοίπων , με τα μικρά λειτουργικά κόστη, την ελευθεριότητα της ζωής του μέσου πολίτη και της διάχυσης του πλούτου που επιδιώκουν. Ο τεράστιος αυτός νέος πλούτος αγαπά τους Λαούς και όχι τις Λέσχες. Την διάχυση και όχι τον ερμητισμό. Την κίνηση και όχι την δομή. Τη Λαϊκή αγορά και όχι το Μοναστήρι.
Η παρεξήγηση σε σχέση με τη «νέα τάξη» στη Μεσόγειο, είναι ότι μερικοί βιάζονται να προκρίνουν το μέλλον, με όρους παρελθόντος. Και όμως με όρους αγοράς μιλάμε για την επόμενη της δεκαετίας του ’90 σύγκρουση Dow Jones και Nasdaq. Τότε βιάζονταν οι «αγοραίοι» να πούνε ότι θα κερδίσει η νέα εποχή. Κέρδισαν οι παλιοί καιροί. Τώρα στοιχηματίζουν στο αντίθετο. Ποιος ξέρει; Ούτε οι «εξεγερμένοι της Μεσογείου» που πεθαίνουν κατά χιλιάδες, δεν ξέρουν την επόμενη μέρα…
Μ.Τασιόπouλos
