"Λαμόγια ουστ"..

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία δύο χρόνια -και ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες- ξεπερνάει τα όρια της αναισχυντίας.
Άνθρωποι που συνέβαλαν καθοριστικά στη χρεοκοπία προσπαθούν απεγνωσμένα να αποποιηθούν κάθε ευθύνη για τη διαχείρισή της.


Πολιτικοί που διόριζαν με τις ντουζίνες τους πελάτες τους στο δημόσιο, στη Βουλή, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα υπουργεία, στις καταχρεωμένες ΔΕΚΟ, ολοφύρονται σήμερα για τα δεινά του λαού.
Του λαού που καλείται να πληρώσει τα... σπασμένα τους.


Εκείνοι, οι οποίοι υπερασπίστηκαν κάθε πιθανή και απίθανη παραχώρηση προνομίων σε όποια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα τους υποσχόταν «ψηφαλάκια», που παρουσίαζαν τη συνταξιοδότηση στα 45 ως κοινωνικό κεκτημένο, έχουν το θράσος να αρθρώνουν άποψη για τη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Συντεχνίες που επί δεκαετίες απολάμβαναν εξευτελιστική φορολόγηση με δήθεν τεκμαρτό τρόπο, διασφαλισμένα υψηλά κέρδη και προστασία σε βάρος επίδοξων ανταγωνιστών, καθώς και επαγγελματίες οι οποίοι διακρίθηκαν για τις επιδόσεις τους στη φοροδιαφυγή, εμφανίζονται τώρα μπροστάρηδες στον αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία» από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Σημειωτέον βέβαια πως όταν οι ίδιοι άνθρωποι ξεκοκαλίζαν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, δεν είχαν κανένα παράπονο για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.


Ανεπάγγελτα παιδιά του κομματικού σωλήνα, τα οποία ουδέποτε ένιωσαν την αγωνία της συνέντευξης ή της απόλυσης, παράσιτα που ζουν από τις παχυλές χρηματοδοτήσεις των κομμάτων από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, διατείνονται ότι μπορούν να ομιλούν εξ ονόματος των νέων που παλεύουν να επιβιώσουν στον ιδιωτικό τομέα. Εργοδότες που ξεπέρασαν κάθε όριο στην κακοδιαχείριση και είδαν τις επιχειρήσεις τους να καταρρέουν όταν τελείωσαν τα δανεικά, μπαίνουν στην πρώτη γραμμή του αντιμνημονιακού αγώνα. Ποιοι; Οι ίδιοι που έχουν αφήσει τους εργαζομένους τους απλήρωτους επί μήνες, οι ίδιοι που αν πλήρωναν τις οφειλές τους στα ασφαλιστικά ταμεία και το δημόσιο θα είχαμε γλιτώσει τουλάχιστον δύο γύρους δημοσιονομικών μέτρων.


Φοιτητοπατέρες που ευθύνονται για την κατάντια των σχολείων και των πανεπιστημίων, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την προστασία της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Επαγγελματίες καταστροφείς και μπαχαλάκηδες υποδύονται τους προστάτες του δημοσίου χώρου, έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων. Ποιοι; Αυτοί που διέλυσαν χθες μερικά από τα λίγα κτίρια που χτίστηκαν με αίμα και ιδρώτα και κάνουν την Αθήνα να μοιάζει κάπως με Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.


Αριστεροί του χαβιαριού, των Καγιέν και του εσπρέσο στο Κολωνάκι, υποστηρίζουν ότι γνωρίζουν τα συμφέροντα του λαού, ενός λαού που πάντοτε θεωρούσαν «λαουτζίκο» και ποτέ δεν είδαν από κοντά, διότι ουδέποτε τόλμησαν να περάσουν από την Πατησίων. Υπουργοί του Μνημονίου κάνουν τους αντιμνημονιακούς, νομίζοντας έτσι ότι θα γλιτώσουν από τη λαϊκή οργή για την ανεπάρκειά τους. Τη σκανδαλώδη, απερίγραπτη και εγκληματική τους ανεπάρκεια.


Επιτέλους, στέγνωσαν πια τα δάκρυα για τη χώρα μας που χάνεται.

Λίγη ντροπή επιτέλους..
Ν.Μαλεβίτης