Δύσκολα συναντάς αισιόδοξους Έλληνες. Όπου και να ρωτήσεις η ίδια σχεδόν μονότονη και καταθλιπτική απάντηση: “Αυτό που ζούμε θα κρατήσει για πολύ...”.
Δύσκολα συναντάς Έλληνα εργαζόμενο που να πιστεύει ότι η ανεργία και η φτώχεια δεν θα μεγαλώσουν. Δύσκολα συναντάς Έλληνα επιχειρηματία που να πιστεύει πως το κλίμα θα αλλάξει και αξίζει να επενδύσει κάποια χρήματα, είτε για να στηρίξει την επιχείρησή του... είτε για να επεκτείνει τη δραστηριότητά της.
Όλη η ελληνική κοινωνία είναι φοβισμένη.
Το περιβάλλον, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ασταθές.
Μια κατάσταση, που η αβεβαιότητα για τη διενέργεια των εκλογών, την επιτείνει. Οι εκλογές όμως πρέπει να γίνουν. Το απαιτεί η κοινωνία που βράζει και πρέπει κάπου να εκτονωθεί η λαϊκή δυσφορία, η αγανάκτηση, ο θυμός (;), ό,τι είναι αυτό...
Το απαιτεί κι η επιχειρηματική κοινότητα, που βλέπει με δέος το ενδεχόμενο ακυβερνησίας ή, ακόμα χειρότερα, τον κομουνιστικό κίνδυνο που θα κρατικοποιήσει σπίτια και περιουσίες!
Η χώρα ζει σε μια παράνοια.
Το κράτος αποδιοργανώνεται διαρκώς. Οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Ούτε διαβατήρια δεν μπορούν να ανανεώσουν οι πολίτες! (δεν πρόκειται για υπερβολή, η στήλη διαθέτει επώνυμη μαρτυρία πολίτη που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό).
Πώς θα γίνει η μεγάλη ανατροπή που χρειάζεται;
Ποιο ανθρώπινο δυναμικό και με ποια ψυχολογία θα δώσει το σύνθημα της ανάκαμψης και της ανάπτυξης; Ποιο κράτος θα στηρίξει μια τέτοια προοπτική;
Ποιοι πολιτικοί θα εμπνεύσουν με το όραμά τους, την ικανότητα, την υπευθυνότητα, τον πατριωτισμό τους;
Τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε εμφανή πλέον αδυναμία.
Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν τάσεις φυγής. Τα ψηφοδέλτια δεν κλείνουν. Δεν υπάρχουν πρόθυμοι να ...θυσιαστούν. Μόλις χθες μια ομάδα στελεχών της Νεολαίας υπέβαλε παραιτήσεις. Μετά τον Σωκράτη Ξυνίδη και ο Ντίνος Ρόβλιας δήλωσε πως δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Στη ΝΔ υπάρχει γκρίνια με τα οργανωτικά.
Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα εξουσίας είναι φαβορί για την εξουσία και η παράταξη είναι διασπασμένη. Όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος έτσι κι ο Αντώνης Σαμαράς αδυνατούν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους.
Κορυφαίοι παράγοντες της αγοράς, όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, εξωθούνται σε πολιτικού χαρακτήρα δημόσιες παρεμβάσεις, μια υπέρ της Ευρώπης, μια κατά των αντιμνημονιακών κομμάτων, μια υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Σπεύδουν να καλύψουν το πολιτικό έλλειμμα, αλλά και να φανερώσουν τη δική τους ανησυχία πως αυτή η κατάσταση κινδυνεύει όχι απλά να παραμείνει ως έχει, αλλά να επιδεινωθεί δραματικά...
...και η αισιοδοξία αγνοείται.
σ/α
Όλη η ελληνική κοινωνία είναι φοβισμένη.
Το περιβάλλον, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, ασταθές.
Μια κατάσταση, που η αβεβαιότητα για τη διενέργεια των εκλογών, την επιτείνει. Οι εκλογές όμως πρέπει να γίνουν. Το απαιτεί η κοινωνία που βράζει και πρέπει κάπου να εκτονωθεί η λαϊκή δυσφορία, η αγανάκτηση, ο θυμός (;), ό,τι είναι αυτό...
Το απαιτεί κι η επιχειρηματική κοινότητα, που βλέπει με δέος το ενδεχόμενο ακυβερνησίας ή, ακόμα χειρότερα, τον κομουνιστικό κίνδυνο που θα κρατικοποιήσει σπίτια και περιουσίες!
Η χώρα ζει σε μια παράνοια.
Το κράτος αποδιοργανώνεται διαρκώς. Οι δημόσιες υπηρεσίες υπολειτουργούν. Ούτε διαβατήρια δεν μπορούν να ανανεώσουν οι πολίτες! (δεν πρόκειται για υπερβολή, η στήλη διαθέτει επώνυμη μαρτυρία πολίτη που ζει και εργάζεται στο εξωτερικό).
Πώς θα γίνει η μεγάλη ανατροπή που χρειάζεται;
Ποιο ανθρώπινο δυναμικό και με ποια ψυχολογία θα δώσει το σύνθημα της ανάκαμψης και της ανάπτυξης; Ποιο κράτος θα στηρίξει μια τέτοια προοπτική;
Ποιοι πολιτικοί θα εμπνεύσουν με το όραμά τους, την ικανότητα, την υπευθυνότητα, τον πατριωτισμό τους;
Τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε εμφανή πλέον αδυναμία.
Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν τάσεις φυγής. Τα ψηφοδέλτια δεν κλείνουν. Δεν υπάρχουν πρόθυμοι να ...θυσιαστούν. Μόλις χθες μια ομάδα στελεχών της Νεολαίας υπέβαλε παραιτήσεις. Μετά τον Σωκράτη Ξυνίδη και ο Ντίνος Ρόβλιας δήλωσε πως δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Στη ΝΔ υπάρχει γκρίνια με τα οργανωτικά.
Είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα εξουσίας είναι φαβορί για την εξουσία και η παράταξη είναι διασπασμένη. Όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος έτσι κι ο Αντώνης Σαμαράς αδυνατούν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους.
Κορυφαίοι παράγοντες της αγοράς, όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, εξωθούνται σε πολιτικού χαρακτήρα δημόσιες παρεμβάσεις, μια υπέρ της Ευρώπης, μια κατά των αντιμνημονιακών κομμάτων, μια υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.
Σπεύδουν να καλύψουν το πολιτικό έλλειμμα, αλλά και να φανερώσουν τη δική τους ανησυχία πως αυτή η κατάσταση κινδυνεύει όχι απλά να παραμείνει ως έχει, αλλά να επιδεινωθεί δραματικά...
...και η αισιοδοξία αγνοείται.
σ/α
