"Όλο και περισσότερο μου φαίνεται πως αυτόν τον Γκρούεφσκι, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον έχουμε εφεύρει: η συνεισφορά του στην ενίσχυση της ελληνικής π
ολιτικής αποδεικνύεται καθοριστική. Μια χώρα που έλεγε ότι δεν τρέφει καμία αλυτρωτική βλέψη και ότι απλώς οι Έλληνες δεν την αφήνουν να χαρεί το όνομά της κατάφερε να αποδείξει ότι έχει αλυτρωτικές βλέψεις και ότι οι Έλληνες δικαίως φωνάζουν! (...)
Τα Σκόπια είχαν ως τώρα μια σαφή στρατηγική. Υπολόγιζαν ότι η διαιώνιση του προβλήματος και η υποστήριξη της Ουάσιγκτον θα οδηγούσε σε μια «ντε φάκτο» λύση, την οποία η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μην αποδεχθεί. Για να συμβεί κάτι τέτοιο υπήρχε μια σαφής προϋπόθεση: ότι το θέμα του ονόματος δεν ήταν παρά ένα θέμα ονόματος. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα θα έδινε την εντύπωση γκρινιάρας γεροντοκόρης που τσακώνεται με τον γείτονα. Η στρατηγική αυτή ναυάγησε στο Βουκουρέστι.
Έκτοτε ο Γκρούεφσκι και τα Σκόπια συμπεριφέρονται σαν τρελαμένα κοτόπουλα.
Φωνάζουν και χειρονομούν. Αυτό δεν βοηθάει ούτε τους ίδιους αλλά ούτε και τη σταθερότητα της περιοχής. Απλούστατα, η ελληνική θέση γίνεται ισχυρότερη. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι δεν θα θυμηθούμε και εμείς τους κακούς εαυτούς μας. Και δεν θα τρέξουμε να ανταγωνιστούμε τον Γκρούεφσκι σε μια πλειοδοσία ανοησίας.
Ανόητοι αυτοί αλλά κι εμείς Έλληνες είμαστε..."
