κ.Γ.Πιπερόπουλου,
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
"Κράτος, Κόμματα, πολίτες…
Με αφορμή το «μπάχαλο» που διαπιστώνουμε στην 
ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα ομολογώ ότι δεν με ταλανίζει σε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων – που είναι απαραίτητα στη δημοκρατία- αλλά οι σχέσεις Κράτους και πολίτη οι οποίες στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά ίσως θα πρέπει να τις δούμε και σαν εντυπωσιακά...ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης [που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονταν για κάποιες δεκαετίες στην Τουρκοκρατία, στη συνέχεια σε ξένους...δακτύλους- δυτικής ή ανατολικής προέλευσης-, και τελευταία στο DNA μας] συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.
Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούμε το Κράτος σαν "καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ανάλγητο αφεντικό" (ιδιαίτερα τώρα μετά τα….φορομπηχτικά μέτρα Αλογοσκούφη) ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος σαν "τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, σαν μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό τους Κόμμα για να αρμεχτεί από τα...δικά τους παιδιά!"
Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεο-Ελληνες αναπτύσσουμε τη σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παρανοϊκότητας άσχετα με το που ανήκουμε...κομματικά!
Μία επιστημονική αξιολόγηση της κατάστασης, πέρα από τις ανόητες "αιτιολογίες" της Τουρκοκρατίας, των "ξένων δακτύλων" και του εθνικού μας DNA..."
ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα ομολογώ ότι δεν με ταλανίζει σε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων – που είναι απαραίτητα στη δημοκρατία- αλλά οι σχέσεις Κράτους και πολίτη οι οποίες στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά ίσως θα πρέπει να τις δούμε και σαν εντυπωσιακά...ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης [που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονταν για κάποιες δεκαετίες στην Τουρκοκρατία, στη συνέχεια σε ξένους...δακτύλους- δυτικής ή ανατολικής προέλευσης-, και τελευταία στο DNA μας] συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.Έτσι, ενώ οι Έλληνες θεωρούμε το Κράτος σαν "καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ανάλγητο αφεντικό" (ιδιαίτερα τώρα μετά τα….φορομπηχτικά μέτρα Αλογοσκούφη) ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος σαν "τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, σαν μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό τους Κόμμα για να αρμεχτεί από τα...δικά τους παιδιά!"
Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεο-Ελληνες αναπτύσσουμε τη σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία αλλά και με εμφανή συμπτώματα παρανοϊκότητας άσχετα με το που ανήκουμε...κομματικά!
Μία επιστημονική αξιολόγηση της κατάστασης, πέρα από τις ανόητες "αιτιολογίες" της Τουρκοκρατίας, των "ξένων δακτύλων" και του εθνικού μας DNA..."
(..η συνέχεια πατώντας εδώ)
