του κ.Γ.Πιπερόπουλου
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
"Η ζωή του καθένα, της καθεμιάς μας αποτελεί μια ξέχωρη κουκίδα μέσα στα εκατομμύρια άλλων που στο σύνολό τους συνθέτουν «την προσωπογραφία» ενός λαο
ύ. Υπαρξιακά συμπληρώνουμε την παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, μετριάζει την άδικη μοίρα κάθε ζωντανού οργανισμού - με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, αρχίζει και ο αγώνας για την παράταση της αναπόφευκτης δύσης..
Στη ζωή, όπως και στον λαμπερό κόσμο της Πολιτικής, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες...Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια και αρκούνται στην περιορισμένη αναγνώριση ενός κύκλου φίλων και θαυμαστών.. Κάποιες και κάποιοι ξεφεύγοντας από την αφάνεια δεσπόζουν στα διάφορα παλκοσένικα της κοινωνίας για αρκετό χρονικό διάστημα, μαγεύουν και συγκινούν απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομικά οφέλη και κοινωνική αναγνώριση. Νομοτελειακά, όμως, η πραγματικότητα ήταν και παραμένει αναλλοίωτη - από τη στιγμή που θα ανατείλει το άστρο τους είναι ήδη προκαθορισμένη η εφήμερη τροχιά τους, έρχεται αργά ή γρήγορα η Δύση..
Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι έχουν τον τρόπο να μετριάσουν το σοκ της πραγματικότητας να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με κομψότητα, με τακτ, με στυλ. Το «τάϊμινγκ» της αποχώρησής, ο έγκαιρος αποχαιρετισμός, γοητεύει, συγκινεί, ενθουσιάζει. Η αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας δύσης γίνεται ένας ακόμη σταθμός για την επίδειξη όλων εκείνων των ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων και χαρακτηριστικών προσωπικότητας και ταλέντου που επί σειρά ετών είχαν βοηθήσει να τους καθιερώσουν στη συλλογική συνείδηση του κοινού.
Υπάρχουν, τελικά, αυθεντικά «μεγάλοι» στον κόσμο της ελληνικής Πολιτικής, που διαθέτουν ταλέντο αλλά μαζί και την δύναμη να πασχίζουν, να πειθαρχούν, να αγωνίζονται, να διδάσκονται, να διορθώνονται και τελικά να αποσύρονται στην κατάλληλη ώρα;
Αυτούς και αυτές, όταν αποφασίσουν να… “ρίξουν” οι ίδιοι την αυλαία δεν θα τους λησμονήσει κανείς!...Εκείνους, όμως, που «αποχωρούν» όταν η πραγματικότητα τους το ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ, ήδη τους…ξεχάσαμε! Οποιαδήποτε, βέβαια, σχέση με γνωστά πρόσωπα είναι εντελώς…τυχαία!"
ύ. Υπαρξιακά συμπληρώνουμε την παρένθεση που στοχεύει στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, μετριάζει την άδικη μοίρα κάθε ζωντανού οργανισμού - με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, αρχίζει και ο αγώνας για την παράταση της αναπόφευκτης δύσης..Στη ζωή, όπως και στον λαμπερό κόσμο της Πολιτικής, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες...Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια και αρκούνται στην περιορισμένη αναγνώριση ενός κύκλου φίλων και θαυμαστών.. Κάποιες και κάποιοι ξεφεύγοντας από την αφάνεια δεσπόζουν στα διάφορα παλκοσένικα της κοινωνίας για αρκετό χρονικό διάστημα, μαγεύουν και συγκινούν απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομικά οφέλη και κοινωνική αναγνώριση. Νομοτελειακά, όμως, η πραγματικότητα ήταν και παραμένει αναλλοίωτη - από τη στιγμή που θα ανατείλει το άστρο τους είναι ήδη προκαθορισμένη η εφήμερη τροχιά τους, έρχεται αργά ή γρήγορα η Δύση..
Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι έχουν τον τρόπο να μετριάσουν το σοκ της πραγματικότητας να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με κομψότητα, με τακτ, με στυλ. Το «τάϊμινγκ» της αποχώρησής, ο έγκαιρος αποχαιρετισμός, γοητεύει, συγκινεί, ενθουσιάζει. Η αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας δύσης γίνεται ένας ακόμη σταθμός για την επίδειξη όλων εκείνων των ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων και χαρακτηριστικών προσωπικότητας και ταλέντου που επί σειρά ετών είχαν βοηθήσει να τους καθιερώσουν στη συλλογική συνείδηση του κοινού.
Υπάρχουν, τελικά, αυθεντικά «μεγάλοι» στον κόσμο της ελληνικής Πολιτικής, που διαθέτουν ταλέντο αλλά μαζί και την δύναμη να πασχίζουν, να πειθαρχούν, να αγωνίζονται, να διδάσκονται, να διορθώνονται και τελικά να αποσύρονται στην κατάλληλη ώρα;
Αυτούς και αυτές, όταν αποφασίσουν να… “ρίξουν” οι ίδιοι την αυλαία δεν θα τους λησμονήσει κανείς!...Εκείνους, όμως, που «αποχωρούν» όταν η πραγματικότητα τους το ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ, ήδη τους…ξεχάσαμε! Οποιαδήποτε, βέβαια, σχέση με γνωστά πρόσωπα είναι εντελώς…τυχαία!"
