Διάβασα με έκπληξη και οδύνη την είδηση της αυτοκτονίας του Γερμανού δισεκατομμυριούχου Αντολντ Μέρκλε (φωτογ.). Ενιωσα δέος για τον ετήσιο κύκλο εργασιών των επιχειρήσεών του, που ανήλθε το 2008 σε 30 δισεκατομ
μύρια ευρώ! Αλλά αισθάνθηκα τρομερή απορία όταν πληροφορήθηκα ότι αιτία της καταστροφικής κρίσης που αντιμετώπιζε η αυτοκρατορία του (τσιμέντο, φάρμακο, αυτοκίνητο), ήταν τα κερδοσκοπικά ανοίγματα στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας...Ποια δύναμη άραγε έσπρωξε ένα δισεκατομμυριούχο να κάνει τόσο λάθος κινήσεις; Γιατί η θεότητα της απληστίας, η λατρεία του εύκολου κέρδους, η μανία της συγκέντρωσης πλούτου ανυπολόγιστου μπορεί να τυφλώσει έναν χαρισματικό και έξυπνο επιχειρηματία, που στις δουλειές του εργάζονται 100.000 άνθρωποι; Γιατί λείπει η σύνεση, η σοφία και περισσεύει η Υβρις;
Επειδή σε αυτόν τον ένα κόσμο, της μιας οικονομικής συνταγής, της μιας φιλελεύθερης ανεξέλεγκτης και ασυνείδητης αυτορρυθμιζόμενης αγοράς κατίσχυσε μια αξία: το χρήμα. Μετά την παταγώδη αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού, μετά την οδυνηρή κατακρήμνισή του, μαζί του τελικώς παρασύρθηκε κάθε έννοια ηθικής, δικαιοσύνης, συλλογικής εποπτείας και ρύθμισης της οικονομίας. Η οικονομία από εργαλείο για να υπάρχουμε απαλλαγμένοι από τα στοιχειώδη της επιβίωσης, απαλλαγμένοι από την πείνα, τη φτώχεια, την αρρώστια και την ανέχεια, η οικονομία από εργαλείο προόδου της ανθρωπότητας κατέληξε το απόλυτο εργαλείο εξουσίας των λίγων, των ελάχιστων επί των πολλών. Μια γλυκιά μέθη κατέλαβε το καπιταλιστικό σύστημα, που ξεκίνησε το γνωστό τοξικό πάρτι, που κράτησε μέχρι πρόσφατα.
Η ώρα της αριστεράς λοιπόν, θα πει κάποιος. Αλλά πού είναι η αριστερά; Εδώ είναι· παπαγαλίζει τις δικές της ευκολίες, βρυχάται τις γνωστές της κατάρες για να κρύψει την παντελή της απορία. Η αριστερά θρηνεί ακόμη τον υπαρκτό σοσιαλισμό, δεν έχει καμιά καινούργια πρόταση για τον κόσμο.
Ευτυχώς μείναμε μόνοι· η ιστορία έχει ήδη γράψει το τέλος της αριστεράς και της δεξιάς όπως τις ξέραμε. Είναι καιρός να το γράψουμε κι εμείς εντός μας.
