.
Ωστε λοιπόν και η φρίκη συνηθίζεται, ιδίως όταν είναι επαναληπτική. Μάθαμε να θεωρούμε φυσιολογικό άμαχ
οι, αθώοι να δυστυχούν, να λιμοκτονούν, να ακρωτηριάζονται, να αφανίζονται απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκαν Παλαιστίνιοι. Μάθαμε, οι Δυτικοί, να ζούμε με μια ντροπή που κρατάει περίπου 60 χρόνια, από τότε που το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ θεμελιωνόταν πάνω σε μαζικές σφαγές Παλαιστινίων, που διεκδικούσαν κι αυτοί μια πατρίδα. Μάθαμε να ξεχνάμε, όταν παπαγαλίζουμε σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα τα περί τρομοκρατών της Χαμάς, ότι ο Αριέλ Σαρόν το 1953 καταδικάστηκε ως τρομοκράτης με ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ξέρετε για ποια τρομοκρατική πράξη καταδικάστηκε ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ; Εκλεινε στα σπίτια τους ολόκληρες οικογένειες Παλαιστινίων, σφράγιζε τις πόρτες και ύστερα τους ανατίναζε. Ξεχνάμε, οι ευδαίμονες, πως το αίμα δεν ξεχνά.Απορούν και αναρωτιούνται οι αναλυτές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για τη νέα σφαγή που συμβαίνει στη Γάζα. Για την «τιμωρία» την οποία υφίστανται οι Παλαιστίνιοι που εκλέγουν τη μισητή στο Ισραήλ Χαμάς για να τους κυβερνήσει. Αναρωτιούνται ποιο δίκιο μπορείς να θεμελιώσεις πάνω στα άψυχα σώματα μικρών παιδιών που αφάνισαν οι βόμβες σου. Το Ισραήλ γνωρίζει τι σημαίνει «χωρίς πατρίδα». Τα «γονίδιά» του αναγνωρίζουν αμέσως την οδύνη, τον εξευτελισμό, τη γενοκτονία. Γνωρίζει καλά πώς αισθάνονται οι Παλαιστίνιοι. Ξέρει ότι καμία βόμβα, καμία σφαίρα δεν θα ξεριζώσει τη Χαμάς ή την όποια Χαμάς από την ψυχή ή το μυαλό ενός ταλαίπωρου λαού. Το Ισραήλ αισθάνεται ότι πλησιάζει η ώρα για μια οριστική λύση του Παλαιστινιακού και θέλει αυτή η ώρα να βρει τον αντίπαλο γονατισμένο.
Κι όταν τα κράτη παίζουν τις τελικές ζαριές των κτηνωδών συμφερόντων τους, ούτε αυτά τα τεράστια μάτια των μελαχρινών αγγέλων, αυτά τα μάτια που μας κοιτούν υγρά και απορημένα μέσα από τις ακίνητες φωτογραφίες των διεθνών πρακτορείων, ούτε αυτά δε μπορούν να σταλάξουν ένα, έστω μικρό, δισταγμό στην τόση κτηνωδία.
