"λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να πάρουν μια σαφή θέση για το άσυλο και να πουν ότι απλώς πρόκειται για λείψανο άλλης εποχής."Λ.Κέζα
Να τους ικετέψουν, να τους καλοπιάσουν, να τους απειλήσουν ή να ικανοποιήσουν το αίτημά τους;
Οι πρυτανικές αρχές του Αριστοτελείου έχουν να κάνουν με μια ομάδα σύμμεικτης σύνθεσης: εξτρίμ αριστεροί, κοινωνικοί μαχητές και κάποιοι φοιτητές έχουν κάνει κατάληψη στο κτίριο διοίκησης. Αυτό το δεκαπενθήμερο το αίτημα εκπορεύεται από αίσθημα δικαιοσύνης: να προσληφθούν ως μόνιμες οι καθαρίστριες του ιδρύματος. Δεν είναι κακή η πρόθεση, ίσως αυτό που ενοχλεί είναι ο τσαμπουκάς, ότι κλείνουν τα γραφεία με το «έτσι θέλω», χωρίς συνελεύσεις, χωρίς συμμετοχή της πλειονότητας.
Στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πάντα υπάρχει κάποιο δίκαιο αίτημα- όλο και κάποιος πρέπει να αποφυλακιστεί ή να καταδικαστεί οπότε αυτές οι σύμμεικτες συντροφιές παίρνουν τους υπνόσακους και εγκαθίστανται όπου τους βολέψει. Αλλοι μπαίνουν με τις βαριοπούλες και σπάνε πλάκα σπάζοντας ό,τι βρουν μπροστά τους, άλλοι κλέβουν τα γραφεία. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά θα καταργηθεί το άσυλο και ο μόνος που δε θα φταίει θα είναι ο κ. Αν. Μάνθος, ο πρύτανης.
Για εκείνους που ζητούν την κατάργηση του ασύλου, το αδύναμο επιχείρημα είναι οι...βανδαλισμοί και οι δυσλειτουργίες της μάθησης. Βέβαια είναι το επιχείρημα που προτάσσεται διότι αγγίζει τον πολύ κόσμο, τον φορολογούμενο που καλείται ξανά και ξανά να πληρώνει τις σακατεμένες υποδομές. Το ουσιώδες είναι ότι η δημοκρατία δεν έχει ούτε συγκριτικό ούτε υπερθετικό βαθμό. Στο πολίτευμά μας δεν νοούνται «δημοκρατικότατες» νησίδες, πόσο μάλλον όταν αυτές οι νησίδες έχουν χωροταξικό χαρακτήρα, αντιστοιχούν σε προαύλια και ντουβάρια. Η εκπαιδευτική διαδικασία και η περιώνυμη διακίνηση ιδεών δεν χρειάζονται τις πλάτες κανενός για να ανθήσουν. Ετσι, το ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου θα έπρεπε να μας προβληματίζει εξ ορισμού και όχι επειδή γίνεται ασπίδα υπέρ της εγκληματικότητας. Βέβαια από κάπου έπρεπε να πιαστούν οι πρυτανικές αρχές του Αριστοτελείου, που δεν ζητούν δα κάτι παλαβό: να λειτουργούν απρόσκοπτα οι σχολές.
Στην ιστορία του ασύλου, που βαίνει στο τέλος της, όλοι κρατούν τα προσχήματα. Προσέξτε τις διατυπώσεις: άρση, ουχί κατάργηση. Στην Ελλάδα μεταξύ προοδευτικών υπάρχουν λέξεις «τζιζ- κακό» και ελάχιστοι τολμούν να πουν καθαρά και ξάστερα ότι αυτό το ιδιότυπο καθεστώς είναι εντελώς passe'. Κακά τα ψέματα, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να πάρουν μια σαφή θέση και να πουν ότι πρόκειται για λείψανο άλλης εποχής. Προτιμούν την υποκρισία και το κρυφτούλι. Δεν έχει περάσει ένας μήνας από την πρόσκληση αστυνομικών στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου. Διδάσκοντες τους κάλεσαν εγγράφως να διερευνήσουν φθορές και κλοπές αλλά υπήρξαν διαμαρτυρίες επειδή το ζήτημα κοινοποιήθηκε. Μετά μαθεύτηκε ότι ήταν η τρίτη φορά που προσκλήθηκε η μπατσονομία- πάντοτε εν κρυπτώ. Τα καλά και συμφέροντα.
Τελικά τα εύσημα της αριστεροσύνης καταπιέζουν αρκετό κόσμο που με τη σειρά του επιχειρεί να επιβάλει έναν συμβολισμό ως αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία της εκπαίδευσης. Σε αυτό το κλίμα θριαμβεύει η μπουρδολογία, όπως η άποψη ότι το άσυλο θα πρέπει να διαφυλάσσεται εν υπνώσει και να ζωντανεύει όταν απειλείται η δημοκρατία. Αστεία πράγματα. Η χούντα πέρασε, μπήκαμε σε άλλον αιώνα, τα μυαλά αλλάζουν- όχι απαραιτήτως προς το χειρότερο. Ο κ. Αν. Μάνθος φέρνει στην πανεπιστημιακή κοινότητα τον ρεαλισμό: αντιμετωπίζει τα πράγματα ως έχουν σήμερα. Δεν μένει στις ονειροπολήσεις των 70΄s ούτε κατατρύχεται από μεταχουντικές φοβίες. Τα δεδομένα λειτουργούν υπέρ της ελευθερίας διότι, όσο κι αν γκρινιάζουμε για τα χάλια του Κοινοβουλίου, για αργυρώνητους δικαστές, για βίαιη Αστυνομία, έχουμε ένα πολύ συμπαθητικό Σύνταγμα στο οποίο καταφεύγουμε στις δύσκολες στιγμές.
Η επιλογή του κ. Αν. Μάνθου παρά το θάρρος, τον ρεαλισμό και την καλή πρόθεση (να λειτουργεί το πανεπιστήμιο) δεν θα του βγει σε καλό. Λέει ότι θα προχωρήσει στην απομάκρυνση των καταληψιών «με κάθε πρόσφορο και νόμιμο μέσο που διαθέτει η ακαδημαϊκή κοινότητα και η πολιτεία». Εθεσε και το τελεσίγραφο που κούρδισε τα πράγματα. Τώρα βρίσκεται απέναντι σε παιδιά που έχουν πεισμώσει και το μόνο «μέσο» που διαθέτει είναι να τα μαυρίσει στο ξύλο. Ο πρύτανης αποφάσισε να κάνει τη βρώμικη δουλειά και την κάνει μόνος του. Ωθεί τα πράγματα προς την άρση, ενώ το σύνολο του πολιτικού κόσμου βολεύεται στην ύποπτη σιωπή του.
Στην ιστορία του ασύλου, που βαίνει στο τέλος της, όλοι κρατούν τα προσχήματα. Προσέξτε τις διατυπώσεις: άρση, ουχί κατάργηση. Στην Ελλάδα μεταξύ προοδευτικών υπάρχουν λέξεις «τζιζ- κακό» και ελάχιστοι τολμούν να πουν καθαρά και ξάστερα ότι αυτό το ιδιότυπο καθεστώς είναι εντελώς passe'. Κακά τα ψέματα, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να πάρουν μια σαφή θέση και να πουν ότι πρόκειται για λείψανο άλλης εποχής. Προτιμούν την υποκρισία και το κρυφτούλι. Δεν έχει περάσει ένας μήνας από την πρόσκληση αστυνομικών στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου. Διδάσκοντες τους κάλεσαν εγγράφως να διερευνήσουν φθορές και κλοπές αλλά υπήρξαν διαμαρτυρίες επειδή το ζήτημα κοινοποιήθηκε. Μετά μαθεύτηκε ότι ήταν η τρίτη φορά που προσκλήθηκε η μπατσονομία- πάντοτε εν κρυπτώ. Τα καλά και συμφέροντα.
Τελικά τα εύσημα της αριστεροσύνης καταπιέζουν αρκετό κόσμο που με τη σειρά του επιχειρεί να επιβάλει έναν συμβολισμό ως αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία της εκπαίδευσης. Σε αυτό το κλίμα θριαμβεύει η μπουρδολογία, όπως η άποψη ότι το άσυλο θα πρέπει να διαφυλάσσεται εν υπνώσει και να ζωντανεύει όταν απειλείται η δημοκρατία. Αστεία πράγματα. Η χούντα πέρασε, μπήκαμε σε άλλον αιώνα, τα μυαλά αλλάζουν- όχι απαραιτήτως προς το χειρότερο. Ο κ. Αν. Μάνθος φέρνει στην πανεπιστημιακή κοινότητα τον ρεαλισμό: αντιμετωπίζει τα πράγματα ως έχουν σήμερα. Δεν μένει στις ονειροπολήσεις των 70΄s ούτε κατατρύχεται από μεταχουντικές φοβίες. Τα δεδομένα λειτουργούν υπέρ της ελευθερίας διότι, όσο κι αν γκρινιάζουμε για τα χάλια του Κοινοβουλίου, για αργυρώνητους δικαστές, για βίαιη Αστυνομία, έχουμε ένα πολύ συμπαθητικό Σύνταγμα στο οποίο καταφεύγουμε στις δύσκολες στιγμές.
Η επιλογή του κ. Αν. Μάνθου παρά το θάρρος, τον ρεαλισμό και την καλή πρόθεση (να λειτουργεί το πανεπιστήμιο) δεν θα του βγει σε καλό. Λέει ότι θα προχωρήσει στην απομάκρυνση των καταληψιών «με κάθε πρόσφορο και νόμιμο μέσο που διαθέτει η ακαδημαϊκή κοινότητα και η πολιτεία». Εθεσε και το τελεσίγραφο που κούρδισε τα πράγματα. Τώρα βρίσκεται απέναντι σε παιδιά που έχουν πεισμώσει και το μόνο «μέσο» που διαθέτει είναι να τα μαυρίσει στο ξύλο. Ο πρύτανης αποφάσισε να κάνει τη βρώμικη δουλειά και την κάνει μόνος του. Ωθεί τα πράγματα προς την άρση, ενώ το σύνολο του πολιτικού κόσμου βολεύεται στην ύποπτη σιωπή του.
