& αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Καθημερινή.
Είμαστε πολύ πατριώτες στα λόγια, αλλά στα έργα... χάνουμε. Διάβαζα την είδηση για τις δυσκολίες που αντιμετω
πίζει η δημιουργία λιμενικού σταθμού στο Αγαθονήσι και δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Υποτίθεται πως σύσσωμη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι βουλευτές διαφόρων κομμάτων, έχει «υιοθετήσει» το Αγαθονήσι σε μια περίοδο που η Τουρκία προσπαθεί πασιφανώς να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ανήκει σε ελληνική κυριαρχία. Παρ’ όλα αυτά το... απίθανο Ελληνικό Δημόσιο μπλέκεται σε μια βλακώδη γραφειοκρατική περιπέτεια για το ποιος θα πληρώσει τα έξοδα του λιμενικού σταθμού. Το προφανές είναι πως όσο μεγαλύτερη είναι στο Αγαθονήσι η επίσημη ελληνική κρατική παρουσία, τόσο ασθενέστερα καθίστανται και τα επιχειρήματα της Τουρκίας.
Υπάρχουν βεβαίως και χειρότερα, όπως στην περίπτωση ενός άλλου μικρού νησιού, του Φαρμακονησίου. Το ελληνικό κράτος το άφησε να ερημωθεί από κατοίκους τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός πως βρίσκεται στην καρδιά μιας περιοχής που η Τουρκία επιμένει να την εντάσσει στην περίφημη θεωρία των... γκρίζων ζωνών. Η Αγκυρα ακολουθεί μια συστηματική πολιτική αμφισβήτησής τους, η οποία δεν αλλάζει ασχέτως με το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Δεν την απασχολεί τι θα γίνει αύριο το πρωί, αλλά το να μπορέσει σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση στη διεθνή διαιτησία να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορέσει.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα όμως, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν μπορούσαν να βρεθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ την τελευταία δεκαετία για να διασφαλισθεί η ελληνική παρουσία και σ’ αυτό το νησί. Σπαταλάμε ένα 30% του προϋπολογισμού μας σε διάφορες μαύρες τρύπες στην υγεία, στην παιδεία, στις προμήθειες εξοπλισμών κ.α. αλλά δεν μπορούμε να βρούμε κονδύλια για ζητήματα που έχουν όντως μεγάλη εθνική σημασία. Ισως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν η υπόθεση του Φαρμακονησίου εμπεριείχε και κάποιες μίζες, ώστε να βρεθεί το κίνητρο να ασχοληθούν εγκαίρως μαζί του οι όποιοι αρμόδιοι. Η εμπειρία στη χώρα μας δείχνει πως, με πολλές και αξιόλογες βεβαίως εξαιρέσεις, μεγάλα «έργα» γίνονται όταν προκύπτει υλικό όφελος για την αρμόδια «διαπλοκή» ή όταν τα επικοινωνιακά κέρδη είναι σημαντικά για τους πολιτικούς.
Στη χώρα μας δοξάζουμε τον πατριωτισμό της μπαρουφολογίας και των μεγάλων συνθημάτων, που πολλές φορές μας οδήγησε σε εθνικές περιπέτειες. Οταν όμως κλείνουν οι κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητος κανείς δεν ασχολείται με την αθόρυβη, συστηματική και επαγγελματική δουλειά που χρειάζεται η προστασία των εθνικών μας συμφερόντων. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί, δυστυχώς, να δίνει στους αντιπάλους μας μια εικόνα μη σοβαρής, αν όχι γραφικής χώρας. Εικόνα που προφανώς δεν λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε οιονδήποτε φιλόδοξο και επιθετικό γείτονα.
πίζει η δημιουργία λιμενικού σταθμού στο Αγαθονήσι και δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Υποτίθεται πως σύσσωμη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία του τόπου, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι βουλευτές διαφόρων κομμάτων, έχει «υιοθετήσει» το Αγαθονήσι σε μια περίοδο που η Τουρκία προσπαθεί πασιφανώς να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ανήκει σε ελληνική κυριαρχία. Παρ’ όλα αυτά το... απίθανο Ελληνικό Δημόσιο μπλέκεται σε μια βλακώδη γραφειοκρατική περιπέτεια για το ποιος θα πληρώσει τα έξοδα του λιμενικού σταθμού. Το προφανές είναι πως όσο μεγαλύτερη είναι στο Αγαθονήσι η επίσημη ελληνική κρατική παρουσία, τόσο ασθενέστερα καθίστανται και τα επιχειρήματα της Τουρκίας.Υπάρχουν βεβαίως και χειρότερα, όπως στην περίπτωση ενός άλλου μικρού νησιού, του Φαρμακονησίου. Το ελληνικό κράτος το άφησε να ερημωθεί από κατοίκους τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός πως βρίσκεται στην καρδιά μιας περιοχής που η Τουρκία επιμένει να την εντάσσει στην περίφημη θεωρία των... γκρίζων ζωνών. Η Αγκυρα ακολουθεί μια συστηματική πολιτική αμφισβήτησής τους, η οποία δεν αλλάζει ασχέτως με το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Δεν την απασχολεί τι θα γίνει αύριο το πρωί, αλλά το να μπορέσει σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση στη διεθνή διαιτησία να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορέσει.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα όμως, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν μπορούσαν να βρεθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ την τελευταία δεκαετία για να διασφαλισθεί η ελληνική παρουσία και σ’ αυτό το νησί. Σπαταλάμε ένα 30% του προϋπολογισμού μας σε διάφορες μαύρες τρύπες στην υγεία, στην παιδεία, στις προμήθειες εξοπλισμών κ.α. αλλά δεν μπορούμε να βρούμε κονδύλια για ζητήματα που έχουν όντως μεγάλη εθνική σημασία. Ισως τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν η υπόθεση του Φαρμακονησίου εμπεριείχε και κάποιες μίζες, ώστε να βρεθεί το κίνητρο να ασχοληθούν εγκαίρως μαζί του οι όποιοι αρμόδιοι. Η εμπειρία στη χώρα μας δείχνει πως, με πολλές και αξιόλογες βεβαίως εξαιρέσεις, μεγάλα «έργα» γίνονται όταν προκύπτει υλικό όφελος για την αρμόδια «διαπλοκή» ή όταν τα επικοινωνιακά κέρδη είναι σημαντικά για τους πολιτικούς.
Στη χώρα μας δοξάζουμε τον πατριωτισμό της μπαρουφολογίας και των μεγάλων συνθημάτων, που πολλές φορές μας οδήγησε σε εθνικές περιπέτειες. Οταν όμως κλείνουν οι κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητος κανείς δεν ασχολείται με την αθόρυβη, συστηματική και επαγγελματική δουλειά που χρειάζεται η προστασία των εθνικών μας συμφερόντων. Αυτή η πραγματικότητα μπορεί, δυστυχώς, να δίνει στους αντιπάλους μας μια εικόνα μη σοβαρής, αν όχι γραφικής χώρας. Εικόνα που προφανώς δεν λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε οιονδήποτε φιλόδοξο και επιθετικό γείτονα.
