"Μήπως οι ισχυροί της παγκόσμιας οικονομίας, που θα συναντηθούν ως G-20 στις 2 Απριλίου στο Λονδίνο, έχουν λησμονήσει τί οδήγησε τους Karl Marx και Friedrich Engels (συμπτωματικά, είχαν πεθάνει και οι δύο στο Λονδίνο,) να συνθέσουν και να δημοσιεύσουν 161 χρόνια πριν το ανατρεπτικό κάλεσμα «….εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας;»"Του κ.Γ.Πιπερόπουλου,
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Μερικοί αναρωτιούνται εάν όντως υπάρχει παγκόσμια οικονομική ύφεση και δεν πρόκειται για τέχνασμα που δημιουργήθηκε παρασκηνιακά και έχει συγκεκριμένη στόχευση.
Κάποιοι το θεωρούν απότοκο της απύθμενης απληστίας διεθνούς παρουσίας golden boys. Την ζούμε την ύφεση ΟΛΟΙ καθημερινά, την αισθανόμαστε προοδευτικά να μας τσουρουφλίζει, ακόμα και εμείς οι Έλληνες πού μέχρι πριν μερικούς μήνες είχαμε κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις από τα πλέον επίσημα χείλη ότι είμαστε…θωρακισμένοι!...
Η προσωπική μου άποψη, διαποτισμένη με περισσή αφέλεια, είναι ότι για όλα φταίει η... καθυστέρηση της πτώσης του Νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: πιστεύω δηλαδή ότι δύο - τρία χρόνια μετά την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου» έπρεπε να είχε οδηγηθεί στο πυρ το εξώτερο και το Καπιταλιστικό σύστημα στην δεδομένη του μορφή.
Από τη στιγμή που δεν έγινε αυτό μας προέκυψαν σε δυναμικό επίπεδο η απληστία, η καταβαράθρωση της εντιμότητας, η κραυγαλέα απουσία Κρατικών ελέγχων και απαραίτητων παρεμβάσεων, η γιγάντωση της διαφθοράς και η επικράτηση της αδιαφάνειας…
Γιατί;
Το σενάριο, σε υπέρ απλουστευμένη μορφή, ήθελε τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και τους γαιοκτήμονες Ευρώπης και Αμερικής, ως «χαμάληδες» στον δευτερογενή τομέα και την μεταποίηση. Στη συνέχεια ακούστηκαν φωνές και μας προέκυψε μετά την Γαλλική και την Αμερικανική κυρίαρχα η Ρωσική Επανάσταση και οι εργαζόμενοι σε γεωργία – κτηνοτροφία - φάμπρικες απέκτησαν δικαιώματα, μετουσιώθηκαν σε ανθρώπινα όντα από απλά «θηλαστικά» (ίσως κα…ζώα) και επειδή ο φόβος πάντοτε φυλάει τα….έρμα, τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις υπερβολές των αφεντικών….» Στην Ευρώπη και την Αμερική η δύναμη των Συνδικαλισμένων όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη δικαιώματα (καμιά φορά και…προνόμια) αλλά αποσόβησε και το φάσμα μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης ιδιαίτερα στην Ευρώπη μετά την ήττα της Γερμανίας του Κάϊζερ και στην Αμερική μετά το μεγάλο Κραχ της Γουώλ Στρητ! Αυτό είναι το υπέρ απλουστευμένο σενάριο που περιέγραφε το σχετικά μακρινό χτες του 19ου και του 20ου αιώνα.
Τελικά η Αμερική, η αδιαμφισβήτητη Μέκκα του Καπιταλισμού, καθιερώθηκε ως ο κυρίαρχος πόλος έλξης για εργατικό δυναμικό ΟΛΩΝ των επιπέδων, ή σε απλή Μαρξιστική γλώσσα όχι μόνο για χειρώνακτες και κατόχους σωματικών δεξιοτήτων αλλά και για κατόχους γνώσεων, για επιστήμονες και μεσαία επιχειρηματικά στελέχη. Η Ευρώπη κατά κύριο λόγο και ο υπόλοιπος κόσμος με φθίνουσα σημασία προσέφεραν στις ΗΠΑ το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό για να επιτευχθεί η κατάκτηση της ηγετικής της θέσης σε επιστήμες, εμπόριο και παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ώσπου, τελικά, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η Αμερική καθιερώθηκε ως παντοδύναμος πλανητάρχης….
Από τα μέσα του 19ου αιώνα όταν γράφτηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου στην μορφή του «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να…ακουμπά τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ της οικονομικής ευημερίας εισπράττοντας αξιόλογες αμοιβές για την προσφερόμενη εργασία της εφόσον ήταν ακόμη οικονομική ενεργή και υποσχέσεις για επάρκεια οικονομικών πόρων όταν έμπαινε στο στάδιο της συνταξιοδότησης. Βέβαια πριν μερικές δεκαετίες το προσδόκιμο ζωής δεν ήταν, όπως σήμερα, μέσου όρου 83 ετών για τις γυναίκες και 78 ετών για τους άνδρες (δηλαδή πολλά χρόνια μετά την συνταξιοδότηση) και για την ευημερία του Καπιταλιστικού Συστήματος Ευρώπης και Αμερικής δεν υπήρχε καμία έξωθεν απειλή….
Οι συνδικαλιστές της Δύσης επέκριναν τα αντίστοιχα στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης καθώς εκεί, Συνδικάτα και κορυφαίοι Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ οπότε και δεν υπήρχαν προϋποθέσεις διαφοροποίησης. Ενώ στη Δύση οι Συνδικαλιστές φρόντιζαν την …Εργατική Τάξη, και μόνο!.. Έως ότου το Καπιταλιστικό κατεστημένο κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές. Μετά την πτώση του Τείχους δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος, Πολιτικός Επιστήμονας ή «μάγος» για να προβλέψει τι θα προέκυπτε!…
Οι δήθεν «συγκρούσεις» ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Εργατικά Συνδικάτα είχαν προκαλέσει έντονη αηδία σε ανθρώπους που είχαν πιστέψει και στηρίξει την Ιδέα του Συνδικαλισμού, θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούσαν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να «εξαργυρώσουν» τους αγώνες με μια παχυλά αμειβόμενη θέση σε ΔΕΚΟ ή μια έδρα στη Βουλή και πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα που να έχει…νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου πλέον σύγχρονου εργασιακού πάζλ!
Να θυμηθούμε κάποια δεδομένα που θα βοηθήσουν στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας. Όταν τις περασμένες δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που μας προκύπτουν ραγδαία και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης» η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.
Ξεκινώντας και πάλι από την Αμερική η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης μετουσιώθηκε σε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζεί το αίμα της εργατικής τάξης δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που – ΑΚΟΥ και…ΦΡΙΞΕ φίλε μου Διεθνιστή Μαρξιστή, εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται μέσα στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το οικοδόμημα του Δυτικού Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!..
Σε σχετική του εργασία ο μακαρίτης Αμερικανός κοινωνιολόγος Σ.Ράϊτ Μίλλς έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη της μεγάλης κοινωνικής τάξης «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο δεκαπενθήμερο ή το μήνα την αμοιβή τους αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά όπως το χαμόγελο και την ευγένειά τους!…
Η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς δίνοντας τη θέση της στην θλιβερή εικόνα μιας Μεσαίας Τάξης που διαγράφεται από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί ότι μόλις εκλείψει η Μεσαία Τάξη αυτομάτως η εργατική τάξη θα «χάσει» τον παράδεισο!
Άσχετα με τους συμψηφισμούς περί μέγιστης ή ελάχιστης ενοχής για την «Κατάντια» μας και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε ραδιοτηλεοπτικά πάνελ και εφημερίδες (ξεχνάμε ότι από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα για ΟΛΑ μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται ΑΠΟΛΥΤΩΣ). Μετά την αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας με τις νέες (;) ρυθμίσεις στα εργασιακά θέματα ίσως ξαναδούμε παιδιά κάτω των δέκα ετών να εισέρχονται στο χώρο εργασίας μία ώρα πριν την ανατολή του ήλιου και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του! Για τους γονείς τους ΔΕΝ θα πω κουβέντα καθώς κάποιοι είναι άνεργοι, άλλοι επιβιώνουν με τα μειωμένα ωράρια και οι υπόλοιποι τρέμουν την ημέρα της οικονομικά «θανατηφόρας» απόλυσης.
Η Φεουδαρχία, με βαρόνους, κόμηδες, δούκες, μαρκήσιους, αντεπιτίθεται!
Μήπως οι ισχυροί της παγκόσμιας οικονομίας, που θα συναντηθούν ως G-20 στις 2 Απριλίου στο Λονδίνο, έχουν λησμονήσει τί οδήγησε τους Karl Marx και Friedrich Engels (συμπτωματικά, είχαν πεθάνει και οι δύο στο Λονδίνο,) να συνθέσουν και να δημοσιεύσουν 161 χρόνια πριν το ανατρεπτικό κάλεσμα «….εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας;»
Λέω, μήπως;….
Η προσωπική μου άποψη, διαποτισμένη με περισσή αφέλεια, είναι ότι για όλα φταίει η... καθυστέρηση της πτώσης του Νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού: πιστεύω δηλαδή ότι δύο - τρία χρόνια μετά την πτώση του «Τείχους του Βερολίνου» έπρεπε να είχε οδηγηθεί στο πυρ το εξώτερο και το Καπιταλιστικό σύστημα στην δεδομένη του μορφή.
Από τη στιγμή που δεν έγινε αυτό μας προέκυψαν σε δυναμικό επίπεδο η απληστία, η καταβαράθρωση της εντιμότητας, η κραυγαλέα απουσία Κρατικών ελέγχων και απαραίτητων παρεμβάσεων, η γιγάντωση της διαφθοράς και η επικράτηση της αδιαφάνειας…
Γιατί;
Το σενάριο, σε υπέρ απλουστευμένη μορφή, ήθελε τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα ως «δούλους» στους τσιφλικάδες και τους γαιοκτήμονες Ευρώπης και Αμερικής, ως «χαμάληδες» στον δευτερογενή τομέα και την μεταποίηση. Στη συνέχεια ακούστηκαν φωνές και μας προέκυψε μετά την Γαλλική και την Αμερικανική κυρίαρχα η Ρωσική Επανάσταση και οι εργαζόμενοι σε γεωργία – κτηνοτροφία - φάμπρικες απέκτησαν δικαιώματα, μετουσιώθηκαν σε ανθρώπινα όντα από απλά «θηλαστικά» (ίσως κα…ζώα) και επειδή ο φόβος πάντοτε φυλάει τα….έρμα, τα Συνδικάτα ανδρώθηκαν και «έβγαλαν γλώσσα στις υπερβολές των αφεντικών….» Στην Ευρώπη και την Αμερική η δύναμη των Συνδικαλισμένων όχι μόνο κατόρθωσε να διασφαλίσει για την Εργατική Τάξη δικαιώματα (καμιά φορά και…προνόμια) αλλά αποσόβησε και το φάσμα μιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης ιδιαίτερα στην Ευρώπη μετά την ήττα της Γερμανίας του Κάϊζερ και στην Αμερική μετά το μεγάλο Κραχ της Γουώλ Στρητ! Αυτό είναι το υπέρ απλουστευμένο σενάριο που περιέγραφε το σχετικά μακρινό χτες του 19ου και του 20ου αιώνα.
Τελικά η Αμερική, η αδιαμφισβήτητη Μέκκα του Καπιταλισμού, καθιερώθηκε ως ο κυρίαρχος πόλος έλξης για εργατικό δυναμικό ΟΛΩΝ των επιπέδων, ή σε απλή Μαρξιστική γλώσσα όχι μόνο για χειρώνακτες και κατόχους σωματικών δεξιοτήτων αλλά και για κατόχους γνώσεων, για επιστήμονες και μεσαία επιχειρηματικά στελέχη. Η Ευρώπη κατά κύριο λόγο και ο υπόλοιπος κόσμος με φθίνουσα σημασία προσέφεραν στις ΗΠΑ το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό για να επιτευχθεί η κατάκτηση της ηγετικής της θέσης σε επιστήμες, εμπόριο και παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ώσπου, τελικά, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η Αμερική καθιερώθηκε ως παντοδύναμος πλανητάρχης….
Από τα μέσα του 19ου αιώνα όταν γράφτηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο μέχρι και την προτελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική η Εργατική Τάξη, παρά την τόσο προσδιοριστικά επιτυχημένη άποψη του Μαρξ για «την αυταπάτη της Μεσαίας Τάξης» ότι αποτελεί δυνατή οικονομική οντότητα ικανή να αναστείλει την επέλαση του βάρβαρου Κεφαλαίου στην μορφή του «άκρατου» φιλελευθερισμού της Αγοράς κατόρθωνε να…ακουμπά τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ της οικονομικής ευημερίας εισπράττοντας αξιόλογες αμοιβές για την προσφερόμενη εργασία της εφόσον ήταν ακόμη οικονομική ενεργή και υποσχέσεις για επάρκεια οικονομικών πόρων όταν έμπαινε στο στάδιο της συνταξιοδότησης. Βέβαια πριν μερικές δεκαετίες το προσδόκιμο ζωής δεν ήταν, όπως σήμερα, μέσου όρου 83 ετών για τις γυναίκες και 78 ετών για τους άνδρες (δηλαδή πολλά χρόνια μετά την συνταξιοδότηση) και για την ευημερία του Καπιταλιστικού Συστήματος Ευρώπης και Αμερικής δεν υπήρχε καμία έξωθεν απειλή….
Οι συνδικαλιστές της Δύσης επέκριναν τα αντίστοιχα στελέχη της Σοβιετικής Ένωσης καθώς εκεί, Συνδικάτα και κορυφαίοι Συνδικαλιστές κατείχαν θέσεις στην Κομματική ηγεσία της ΕΣΣΔ οπότε και δεν υπήρχαν προϋποθέσεις διαφοροποίησης. Ενώ στη Δύση οι Συνδικαλιστές φρόντιζαν την …Εργατική Τάξη, και μόνο!.. Έως ότου το Καπιταλιστικό κατεστημένο κατόρθωσε να αφομοιώσει, σταδιακά και μεθοδικά, κορυφαίους Συνδικαλιστές. Μετά την πτώση του Τείχους δεν χρειαζόταν να είναι κάποιος Κοινωνιολόγος, Οικονομολόγος, Πολιτικός Επιστήμονας ή «μάγος» για να προβλέψει τι θα προέκυπτε!…
Οι δήθεν «συγκρούσεις» ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Εργατικά Συνδικάτα είχαν προκαλέσει έντονη αηδία σε ανθρώπους που είχαν πιστέψει και στηρίξει την Ιδέα του Συνδικαλισμού, θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούσαν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να «εξαργυρώσουν» τους αγώνες με μια παχυλά αμειβόμενη θέση σε ΔΕΚΟ ή μια έδρα στη Βουλή και πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα που να έχει…νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου πλέον σύγχρονου εργασιακού πάζλ!
Να θυμηθούμε κάποια δεδομένα που θα βοηθήσουν στην κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας. Όταν τις περασμένες δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που μας προκύπτουν ραγδαία και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης» η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.
Ξεκινώντας και πάλι από την Αμερική η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης μετουσιώθηκε σε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζεί το αίμα της εργατικής τάξης δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που – ΑΚΟΥ και…ΦΡΙΞΕ φίλε μου Διεθνιστή Μαρξιστή, εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται μέσα στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το οικοδόμημα του Δυτικού Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!..
Σε σχετική του εργασία ο μακαρίτης Αμερικανός κοινωνιολόγος Σ.Ράϊτ Μίλλς έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη της μεγάλης κοινωνικής τάξης «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο δεκαπενθήμερο ή το μήνα την αμοιβή τους αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά όπως το χαμόγελο και την ευγένειά τους!…
Η εικονική πραγματικότητα εξαφανίζεται με απίστευτα γοργούς ρυθμούς δίνοντας τη θέση της στην θλιβερή εικόνα μιας Μεσαίας Τάξης που διαγράφεται από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί ότι μόλις εκλείψει η Μεσαία Τάξη αυτομάτως η εργατική τάξη θα «χάσει» τον παράδεισο!
Άσχετα με τους συμψηφισμούς περί μέγιστης ή ελάχιστης ενοχής για την «Κατάντια» μας και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε ραδιοτηλεοπτικά πάνελ και εφημερίδες (ξεχνάμε ότι από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα για ΟΛΑ μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνονται ΑΠΟΛΥΤΩΣ). Μετά την αποβιομηχάνιση της ελληνικής οικονομίας με τις νέες (;) ρυθμίσεις στα εργασιακά θέματα ίσως ξαναδούμε παιδιά κάτω των δέκα ετών να εισέρχονται στο χώρο εργασίας μία ώρα πριν την ανατολή του ήλιου και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του! Για τους γονείς τους ΔΕΝ θα πω κουβέντα καθώς κάποιοι είναι άνεργοι, άλλοι επιβιώνουν με τα μειωμένα ωράρια και οι υπόλοιποι τρέμουν την ημέρα της οικονομικά «θανατηφόρας» απόλυσης.
Η Φεουδαρχία, με βαρόνους, κόμηδες, δούκες, μαρκήσιους, αντεπιτίθεται!
Μήπως οι ισχυροί της παγκόσμιας οικονομίας, που θα συναντηθούν ως G-20 στις 2 Απριλίου στο Λονδίνο, έχουν λησμονήσει τί οδήγησε τους Karl Marx και Friedrich Engels (συμπτωματικά, είχαν πεθάνει και οι δύο στο Λονδίνο,) να συνθέσουν και να δημοσιεύσουν 161 χρόνια πριν το ανατρεπτικό κάλεσμα «….εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας;»
Λέω, μήπως;….
