Της Κ.ΤζωρτζινάκηΗ αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος μπορεί να βρίσκεται σε χαμηλότατο επίπεδο, αλλά η μάχη για την ανατροπή των παθογενειών δεν χάθηκε. Διότι απλούστατα δεν δόθηκε. Οχι μόνο τα τελευταία χρόνια... Αλλά από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Πώς το 'πε ο Θ. Κολοκοτρώνης; «Αλλαξαν τα όργανα και οι οργανοπαίχτες, αλλά ο χαβάς μένει ο ίδιος»! Και εμείς χορεύουμε άτσαλα στο μινόρε, το αλισβερίσι, τον κομματισμό, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, τα σκάνδαλα, που δεν αφορούν τις περισσότερες φορές το τι είναι παράνομο, αλλά το τι είναι νόμιμο.
Δεν μπορεί, όμως, όπως έγραφε και «Ο Νουμάς» πριν από εκατό και πλέον έτη, «η αρρώστειά μας, όσο κι αν χαρακτηρίζεται αγιάτρευτη, δε μπορεί θάχει και το γιατρικό της, εξόν πια κι αν είναι γραφτό η πατρίδα μας να πάει κατά διαόλου από τους δύο μεγάλους οχτρούς της, που της κατατρώνε μέρα νύχτα τις σάρκες της. Από τον Δασκαλισμό και από το Ρουσφέτι.
Μα δεν το πιστεύω. Ενας τόπος δεν σβήνετ' έτσι, φτάνει νάχει μοναχά πέντε δέκ' ανθρώπους με γερό μυαλό και με πατριωτική παληκαριά, μέσα σε μιλιούνια ρουσφετιλήδων κι ανεμοκυνηγών.
Αυτούς τους... δέκα δεν ευτυχήσαμε ακόμα να τους δούμε, ούτε να τους ακούσουμε. Ισως να υπάρχουνε. Μα ακόμα δε φανήκανε. Κι είναι το ίδιο σαν να μην υπάρχουνε, αφού ούτε φανήκανε, για να τους δούμε, ούτε μιλήσανε, για να τους ακούσουμε».
Τα στόματα ανοίγουν, αλλά αρκεί; Για το κομματικοποιημένο κράτος τι παραπάνω να προσθέσουμε απ' όσα αναδείχθηκαν τη Δευτέρα από έναν πολιτικό, που δεν διατηρεί στασίδι σε τηλεπαράθυρα;
Για τους διεφθαρμένους τι να πούμε, όταν ακόμη και οι διαφθορείς τούς ελεεινολογούν;
Δεν υπάρχουν, λοιπόν, κοινωνικές ομάδες που να επιθυμούν ριζοσπαστικές αλλαγές και να μην αρκούνται σε επιφανειακά ψιμυθιώματα;
Ο αναπροσανατολισμός είναι υπόθεση σύνθετη, βασανιστική, αλλά αυτός που αναζητεί, βρίσκει.
Στην αρχή μούστο.
Και η ζύμωση ανοίγει περπατησιά...
