και η λευκή περιστερά..της Λ.Κέζα
Ενας βουλευτής μπορεί να οδηγεί με 180 χιλιόμετρα και να αρνείται το αλκοτέστ. Μπορεί να βγάζει το όπλο και να πυροβολεί για πλάκα. Αν αυτά δεν σας χαλούν τη διάθεση, διαλέξτε έγκλημα:
θέλετε κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας; Εχετε.
Θέλετε συκοφαντική δυσφήμηση; Εχετε.
Θέλετε εμπρησμό; Εχετε.
Θέλετε ψευδορκία, ανυποταξία, παράβαση καθήκοντος;
Θέλετε δωροδοκία ή μήπως παραβίαση άβατου του Αγίου Ορους;
Ολα τα έχουν διαπράξει.
Τις οικονομικές ατασθαλίες δεν τις αναφέρουμε καν- είναι δεδομένο ότι αρπάζουν τη δημόσια περιουσία, λαδώνονται, συνάπτουν άνομες σχέσεις με επιχειρηματίες. Υπάρχει μόνον ένας χώρος με τον οποίο ομοιάζει το Κοινοβούλιο, μόνο μια κατηγορία πολιτών που μπορεί να ανταγωνιστεί την παραβατικότητα των εθνικών αντιπροσώπων. Είναι οι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό.
Ολα κι όλα όμως, δεν μπαίνουν ο ένας στα χωράφια του άλλου: ο φυλακόβιος δεν μπορεί να πολιτευτεί και ο πολιτευτής δεν μπαίνει σε κελί. Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Μέσα από τον βούρκο φτεροκοπά ο νεοσσός. Ο κ...Νίκος Δένδιας είναι η λευκή περιστερά του δικανικού κόσμου και θέλει να μεταδώσει την αγνότητά του στο Κοινοβούλιο. Θα αλλάξει δια της παρακαμπτηρίου τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Προτείνει λοιπόν ο υπουργός Δικαιοσύνης (τώρα που είναι κλειστό το μαγαζί και τα χοντρά τα γλιτώσανε) «να καταργηθεί τελείως το ειδικό καθεστώς και να επανέλθουν οι πολιτικοί στις διατάξεις του κοινού δικαίου, με μια ειδική δ
ωσιδικία όμως, όπως ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, δικαστές. Να δικάζονται δηλαδή από μια βαθμίδα ανώτερη τουλάχιστον από αυτή που θα δικαζόταν ένας πολίτης». Τέρμα λοιπόν οι διαβιβάσεις των δικογραφιών στη Βουλή. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Η συντεχνιακή λογική των εκλεγμένων μας είναι αξιοθαύμαστη. Εκεί δείχνουν και ομόνοια και συσπείρωση και ένα είδος ειδικής ξεδιαντροπιάς. Ας επαναλάβουμε τους αριθμούς για να κατανοήσουμε το εύρος των παραβάσεων: το 2008 κατατέθηκαν από τις εισαγγελικές αρχές στη Διακομματική Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας 18 αιτήματα άρσης της βουλευτικής ασυλίας.
Κατά τη μεταπολίτευση έχουν κατατεθεί 831 τέτοια αιτήματα εκ των οποίων τα 600 διαβιβάστηκαν στην ολομέλεια και ικανοποιήθηκαν τα 17. Εννοείται ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την πολιτική δραστηριότητα, είναι απλά αξιόποινες πράξεις. Ασφαλώς οι 300 κάνουν όλοι τουμπεκί, και ας παριστάνουν τους θιγμένους μπροστά στις κάμερες, και ας λένε ότι δεν τα επικροτούν αυτά. Ολα τα κόμματα διαθέτουν βουλευτές με παραπτώματα (εντάξει, το ΚΚΕ είναι πιο κόσμιο: μια σύλληψη σε πορεία ή κατάληψη δεν είναι το ίδιο με το να σπας στο ξύλο την αρραβωνιάρα σου). Δεν αμφισβητούμε τη λευκότητα του κ. Δένδια, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα περιστεράκι της πλατείας Συντάγματος. Γιατί όμως δεν κατέθετε τις ιδέες του από τον Ιανουάριο, όταν ανέλαβε το δύσκολο πόστο; Τώρα με κλειστή τη Βουλή και με τις παραγραφές να σπιλώνουν το σύνολο της πολιτικής ζωής, οι προτάσεις του μοιάζουν ευκαιριακές.
Γνώριζε από την πρώτη ημέρα ανάληψης καθηκόντων ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κρίνει ότι η άρνηση άρσης της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που δεν συνδέονται με την άσκηση των κοινοβουλευτικών καθηκόντων τους παραβιάζει το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Πέρα από τις αποφάσεις υπάρχει και ένα κοινό αίσθημα, το οποίο ο ίδιος επικαλείται. Αυτό το κοινό αίσθημα λοιπόν μάλλον θυμώνει παρά καθησυχάζεται όταν αυτές οι προτάσεις ακούγονται σε τέτοιες συγκυρίες.
Τα λευκά περιστέρια ξεχωρίζουν μέσα στο σμήνος.
Δυστυχώς στο κέντρο της Αθήνας το πουλί που είναι σύμβολο της αγνότητας χάνεται στο πλήθος των γκρι πετούμενων.
Τα σκουρόχρωμα περιστέρια που περιφέρονται μπροστά από τη Βουλή έχουν γίνει ένα είδος ιπτάμενων αρουραίων, μια ανεξέλεγκτη εστία μικροβίων. Καθώς περνάμε μια περίοδο ορνιθολογικών προσομοιώσεων, να θυμίσουμε ότι στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου τα έδιωξαν επειδή λέρωναν με τις κουτσουλιές τους- με τον τρόπο που ξεφορτώθηκαν άμεσα τους άτιμους εκπροσώπους τους.
Να κάνουμε και μια επισήμανση, χρήσιμη πιθανώς για τον υπουργό Δικαιοσύνης: εκεί στο Σύνταγμα τα περιστέρια τρώνε τόσο πολλά σπόρια που στο τέλος δεν μπορούν να πετάξουν.
Γίνονται περιστερόκοτες..
ωσιδικία όμως, όπως ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, δικαστές. Να δικάζονται δηλαδή από μια βαθμίδα ανώτερη τουλάχιστον από αυτή που θα δικαζόταν ένας πολίτης». Τέρμα λοιπόν οι διαβιβάσεις των δικογραφιών στη Βουλή. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.Η συντεχνιακή λογική των εκλεγμένων μας είναι αξιοθαύμαστη. Εκεί δείχνουν και ομόνοια και συσπείρωση και ένα είδος ειδικής ξεδιαντροπιάς. Ας επαναλάβουμε τους αριθμούς για να κατανοήσουμε το εύρος των παραβάσεων: το 2008 κατατέθηκαν από τις εισαγγελικές αρχές στη Διακομματική Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας 18 αιτήματα άρσης της βουλευτικής ασυλίας.
Κατά τη μεταπολίτευση έχουν κατατεθεί 831 τέτοια αιτήματα εκ των οποίων τα 600 διαβιβάστηκαν στην ολομέλεια και ικανοποιήθηκαν τα 17. Εννοείται ότι όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την πολιτική δραστηριότητα, είναι απλά αξιόποινες πράξεις. Ασφαλώς οι 300 κάνουν όλοι τουμπεκί, και ας παριστάνουν τους θιγμένους μπροστά στις κάμερες, και ας λένε ότι δεν τα επικροτούν αυτά. Ολα τα κόμματα διαθέτουν βουλευτές με παραπτώματα (εντάξει, το ΚΚΕ είναι πιο κόσμιο: μια σύλληψη σε πορεία ή κατάληψη δεν είναι το ίδιο με το να σπας στο ξύλο την αρραβωνιάρα σου). Δεν αμφισβητούμε τη λευκότητα του κ. Δένδια, μπορεί κάλλιστα να είναι ένα περιστεράκι της πλατείας Συντάγματος. Γιατί όμως δεν κατέθετε τις ιδέες του από τον Ιανουάριο, όταν ανέλαβε το δύσκολο πόστο; Τώρα με κλειστή τη Βουλή και με τις παραγραφές να σπιλώνουν το σύνολο της πολιτικής ζωής, οι προτάσεις του μοιάζουν ευκαιριακές.
Γνώριζε από την πρώτη ημέρα ανάληψης καθηκόντων ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κρίνει ότι η άρνηση άρσης της ασυλίας βουλευτών για αδικήματα που δεν συνδέονται με την άσκηση των κοινοβουλευτικών καθηκόντων τους παραβιάζει το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Πέρα από τις αποφάσεις υπάρχει και ένα κοινό αίσθημα, το οποίο ο ίδιος επικαλείται. Αυτό το κοινό αίσθημα λοιπόν μάλλον θυμώνει παρά καθησυχάζεται όταν αυτές οι προτάσεις ακούγονται σε τέτοιες συγκυρίες.
Τα λευκά περιστέρια ξεχωρίζουν μέσα στο σμήνος.
Δυστυχώς στο κέντρο της Αθήνας το πουλί που είναι σύμβολο της αγνότητας χάνεται στο πλήθος των γκρι πετούμενων.
Τα σκουρόχρωμα περιστέρια που περιφέρονται μπροστά από τη Βουλή έχουν γίνει ένα είδος ιπτάμενων αρουραίων, μια ανεξέλεγκτη εστία μικροβίων. Καθώς περνάμε μια περίοδο ορνιθολογικών προσομοιώσεων, να θυμίσουμε ότι στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου τα έδιωξαν επειδή λέρωναν με τις κουτσουλιές τους- με τον τρόπο που ξεφορτώθηκαν άμεσα τους άτιμους εκπροσώπους τους.
Να κάνουμε και μια επισήμανση, χρήσιμη πιθανώς για τον υπουργό Δικαιοσύνης: εκεί στο Σύνταγμα τα περιστέρια τρώνε τόσο πολλά σπόρια που στο τέλος δεν μπορούν να πετάξουν.
Γίνονται περιστερόκοτες..
