"..η ένταξη της Τουρκίας στους G-20 θα επηρεάσει και τους περιφερειακούς συσχετισμούς αλλά και την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των γειτόνων της από το Ιράν μέχρι την Ελλάδα."Η κρίση και η ύφεση είχαν ήδη μια σοβαρή πολιτική επίπτωση στους διεθνείς συσχετισμούς: Την ανάδειξη της G-20 ως άτυπου Διεθνούς Διευθυντηρίου όπως μας θύμισε σε άρθρο του προχθές στην International Herald Tribune ο Γκορμπατσόφ.
Ετσι σε παγκόσμιο επίπεδο σημειώθηκε μεγαλύτερη πρόοδος από ό,τι στην Ε.Ε όπου όλες οι προτάσεις -κυρίως από τον Σαρκοζί- για σύσταση άτυπων Φόρουμ για την διαχείριση της Κρίσης- όπως οι Σύνοδοι Κορυφής των Χωρών-Μελών της Ευρωζώνης σε τακτά χρονικά διαστήματα- αντιμετωπίσθηκαν με το απροσχημάτιστο βέτο από το Βερολίνο.
Προφανώς λόγω της κρίσης δεν υπήρξαν ούτε οι αντιδράσεις που ακολούθησαν την Πρώτη Σύνοδο της Ομάδας των «7» - μια πρωτοβουλία του Ζισκάρ Ντεστέν το 1975- ούτε η διαπραγμάτευση για την προσχώρηση της Ρωσίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Δίχως αμφιβολία δεν είναι μόνον η κρίση και η ύφεση που πριμοδότησαν την καθιέρωση της Ομάδας των «20»:
-Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η... αδυναμία μεταρρύθμισης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με την διεύρυνσή του. Τα σημερινά Μόνιμα Μέλη- ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία και Βρετανία- δεν επείγονται να μοιρασθούν το προνόμιο του βέτο με άλλους ενώ κάθε νέα υποψηφιότητα προκαλεί περιφερειακές αντιπαλότητες με την Ιταλία να προβάλλει προσκόμματα στην Γερμανία και την Νιγηρία και την Νότια Αφρική να διαγκωνίζεται για την εκπροσώπηση της Αφρικής.
-Η καθιέρωση της Ομάδας των «20» συμπίπτει και με την Αλλαγή Φρουράς στον Λευκό Οίκο με την Ουάσιγκτον να επιθυμεί ένα Φόρουμ πολυμερούς διαλόγου χωρίς τις δουλείες του θεσμικού πλαισίου του ΟΗΕ.
Αν η Ομάδα των «20» ακολουθήσει την πορεία της Ομάδας των «7» και στην συνέχεια των «8» σε σύντομο χρονικό διάστημα θα καλείται να τοποθετηθεί απέναντι ή ακόμη και να διαχειρισθεί διεθνείς πολιτικές κρίσεις: Εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν η ανάδειξη της Ομάδας των «20» εν μέσω της ανάγκης για άμεση αντιμετώπιση της κρίσης μπορεί να απαντήσει στην πρόκληση της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Η αδυναμία μεταρρύθμισης του ΟΗΕ δείχνει και τα όρια των δυνατοτήτων της Ομάδας των «20»: Ο Διεθνής Οργανισμός και ειδικότερα το Συμβούλιο Ασφαλείας κινδυνεύουνε να γίνουν η δεύτερη γραμμή άμυνας των Πέντε Μονίμων Μελών όταν κρίνουν ότι οι συσχετισμοί στο πλαίσιο της Ομάδας των «20» δεν είναι πλέον ευνοϊκοί για τα ζωτικά τους συμφέροντα.
Ετσι σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον η καθιέρωση της Ομάδας των «20» κινδυνεύει να δημιουργήσει εντάσεις: Ανάμεσα στις Παλαιές και στις Αναδυόμενες Μεγάλες Δυνάμεις με τις πρώτες να καταφεύγουν σε άλλα Φόρουμ - ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., Ομάδα των «8»- όταν δεν διασφαλίζουν ευνοϊκούς συσχετισμούς, αλλά και ανάμεσα στις Αναδυόμενες Περιφερειακές Δυνάμεις και γειτονικές τους χώρες που είτε διεκδικούν τον ίδιο ρόλο είτε δεν δέχονται τη νομιμοποίηση περιφερειακών ηγεμονισμών: Δίχως αμφιβολία, η ένταξη της Τουρκίας στους G-20 θα επηρεάσει και τους περιφερειακούς συσχετισμούς αλλά και την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των γειτόνων της από το Ιράν μέχρι την Ελλάδα.
