"..το πρόβλημα είναι ότι η αδράνεια, είτε οφείλεται σε οίκτο είτε σε ιδεολογική ευαισθησία (γνήσια ή πεποιημένη), δεν πετυχαίνει παρά να επιτείνει το πρόβλημα.."Του Δ.Καστριώτη
Oταν μετά τις ευρωεκλογές η άνοδος του ΛΑΟΣ ωθούσε τα κόμματα εξουσίαςκαι δη την κυβέρνηση- να «ανακαλύψουν» την ανάγκη μέτρων για την παράνομη μετανάστευση, είχε σημειωθεί (και από τη στήλη) ότι, ανεξάρτητα από το πόσο επικίνδυνη θεωρεί κανείς την πολιτική ρητορική του κ. Γ. Καρατζαφέρη, το ζήτημα είναι υπαρκτό και οξύ.
Η πολυετής χαλαρότητα και ανοχή δεν εξέθρεψαν μόνο την παρανομία στον χώρο των μεταναστών. Επέτειναν και την εξαθλίωση των τελευταίων, καθιστώντας τους ομήρους κυκλωμάτων για την προώθηση σε άλλες χώρες και έρμαιους εκμετάλλευσης στην αγορά εργασίας.
Η «Καμπούλ» της Πάτρας, ο καταυλισμός που μετά από πολυετή ανοχή αποξηλώθηκε εν μέσω αντεγκλήσεων και φωτιάς, είναι δείγμα του πώς εξελίσσονται τα πράγματα, όποτε δεν υπάρχει το θάρρος να επιβληθεί θεσμοθετημένη ευταξία- με την αναπόφευκτη βία που συνοδεύει κάθε τέτοια επιβολή.
Ο καταυλισμός είχε... καταστεί «πρότυπο» αθλιότητας για εκείνους που διαβιούσαν εκεί, αλλά και όζουσα πηγή προβλημάτων για τους περιοίκους. Για ένα συγκροτημένο κράτος όφειλε απαρχής να θεωρείται απαράδεκτος και εκριζωτέος. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να θεωρείται το παλιό «Αμπασαντέρ», το μέχρι προ ετών Εφετείο- μια εστία αθλιότητας, μόλυνσης και παρανομίας στο κέντρο της Αθήνας.
Η λύπη για τους φτωχοδιάβολους είναι απόλυτα κατανοητή, όπως ερμηνεύσιμη είναι η επιφύλαξη των δημοκρατικών πολιτικών παρατάξεων μήπως στιγματισθούν ως ρατσιστικές, αν ζητήσουν έλεγχο της μετανάστευσης. Το πρόβλημα είναι ότι η αδράνεια, είτε οφείλεται σε οίκτο είτε σε ιδεολογική ευαισθησία (γνήσια ή πεποιημένη), δεν πετυχαίνει παρά να επιτείνει το πρόβλημα.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν έχει ανακαλύψει- μόνη αυτή κατά διεθνή προνομία-την ευρεσιτεχνία αποδοχής απεριόριστου αριθμού αλλοδαπών χωρίς πρόβλημα για τη λειτουργία του κράτους. Η χαλαρότητα συνοδεύτηκε από εξαθλίωση μεγάλου ποσοστού των μεταναστών, αύξηση της εγκληματικότητας, πίεση στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους- με ενδεικτικό παράδειγμα τα δημόσια νοσοκομεία.
Oυδείς ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει ζήτημα φυλετικών εντάσεων. Η αθρόα μετανάστευση, ακόμη και ελεγχόμενη, δοκιμάζει τα ήθη του τοπικού πληθυσμού, θίγει προκαταλήψεις, σε πολλούς πυροδοτεί και ευτελή εμπάθεια εναντίον των «ξένων που προκόβουν»- με ανάλογη λήθη του πόσο σκληρή δουλειά κρύβεται πίσω από αυτήν την προκοπή. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι θα αποδειχθούμε τελικώς φιλικότεροι οικοδεσπότες από τους Γερμανούς ή τους Αμερικανούς. Ακόμη, όμως, δεν έχουμε φτάσει εκεί. Δεν έχουμε καν λύσει το ζήτημα του «κλειστού αριθμού», της ανάγκης οιασδήποτε χώρας να ελέγχει πόσοι ζουν σε αυτήν και πώς τους τρέφει, τους στεγάζει και τους περιθάλπει.
Η Ελλάδα δεν χωράει όλους τους Αφρικανούς που θέλουν να έρθουν εδώ. Και δυστυχώς ο έλεγχος του πλήθους τους δεν μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με συναίνεση- προϋποθέτει και φύλαξη συνόρων και αστυνομικό έλεγχο όσων λανθάνουν εισερχόμενοι...
