-Δημοσιονομικό έλλειμμα των 30 δισ. ευρώ-Έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών περίπου 29 δισ. ευρώ.
Η ανάπτυξη...και ο Πυθαγόρας.
Τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας είναι πράγματι «μελαγχολικά»:
το δημοσιονομικό έλλειμμα (των 30 δισ. ευρώ) συνδυάζεται με το υπέρογκο δημόσιο χρέος (άνω των 300 δισ. ευρώ) και τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα, ενώ το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (των περίπου 29 δισ. ευρώ) αντανακλά και το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της χώρας.
Ετσι, λένε οι... οικονομολόγοι, η ελληνική οικονομία που είναι σχετικά κλειστή, διαθέτει μεγάλο δημόσιο τομέα, βασίζεται περισσότερο στις υπηρεσίες και λιγότερο στη βιομηχανία και στις εξαγωγές και διαθέτει σοβαρές και χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες, πνέει τώρα τα λοίσθια...
Τα τελευταία 16 χρόνια, από τη μία τα κοινοτικά κονδύλια και από την άλλη η διεθνής μόχλευση που βοήθησε και στον δανεισμό των νοικοκυριών, οδήγησε την ιδιωτική κατανάλωση στο 72% του ΑΕΠ, στηρίζοντας την ανάπτυξη. Τώρα, όμως, καθώς οι καλές ημέρες πέρασαν, η χώρα χρειάζεται σημαντικά βήματα δημοσιονομικής προσαρμογής απέναντι στο φαινόμενο της αδύναμης εγχώριας ζήτησης.
Την ίδια στιγμή ο σκεπτικισμός των Ευρωπαίων αποτυπώνεται εύλογα σε σχόλια, όπως αυτό της «Frankfurter Αllgemeine Ζeitung», το οποίο αφού πρώτα ανέφερε ότι από το 1981 και μετά η Ελλάδα με τη βοήθεια των κονδυλίων από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ μετατράπηκε από φτωχογειτονιά της Ευρώπης σε δυναμική εθνική οικονομία, τώρα δεν αναλαμβάνει σοβαρά τις ευθύνες της. Πριν από 2.500 χρόνια ο Πυθαγόρας διατύπωνε τα περίφημα θεωρήματά του, ενώ σήμερα οι Ελληνες διαπρέπουν στα τρικ στους ισολογισμούς, σημείωνε, δικαιολογώντας τον τίτλο του άρθρου «Το έλλειμμα της Ελλάδας ξαφνικά διπλασιάστηκε»...
Το θέμα δεν είναι πάντως «το τι λένε οι ξένοι», τη στιγμή μάλιστα που κοινός τόπος είναι ότι, τουλάχιστον βάσει των σημερινών δεδομένων, το κόστος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας είναι μικρότερο από αυτό της κατάρρευσής της, αλλά το πώς θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια ως χώρα και ποια θα είναι η επιτυχία του όποιου νέου αναπτυξιακού μοντέλου που πρέπει να ακολουθήσει η οικονομία, ώστε να αποφύγουμε έναν φαύλο κύκλο χαμηλών ή και αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης.
Καθώς, δε, το περίφημο κράτος έχει πια περιορισμένες δυνατότητες και οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας παραμένουν, ο κίνδυνος να καταστεί εξαιρετικά δυσχερής η διαχείριση της όποιας δημοσιονομικής εξυγίανσης αυξάνεται, ενώ τότε πιθανώς οι αγορές και οι Βρυξέλλες να επιβάλουν βίαιες και επώδυνες λύσεις../Τ.Μαντικίδης/.
