"Η Ν.Δ. από το 1980 άλλαξε πέντε φορές αρχηγό. Κάθε φορά που ετίθετο ζήτημα ηγεσίας, δεν αντιπαρατέθηκαν πολιτικές, αλλά πρόσωπα, ο καταλληλότερος αντι-Ανδρέας, ο καταλληλότερος αντι-Σημίτης, ο καταλληλότερος να οδηγήσει το κόμμα στο φυσικό του χώρο, την εξουσία".. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στις τηλεοπτικές ρούγες στελέχη της Ν.Δ. να συμπεριφέρονται σαν τις «Κυρίες της αυλής». Δεν ξεχωρίζει όμως ένας Ηλιόπουλος με την ερμηνεία του, όπως στην ταινία. Μόνο επαναλαμβανόμενες σκηνές, όπου οι ένοικοι πετούν τα σκουπίδια τους στην πόρτα του γείτονα, μαλλιοτράβηγμα, μάχη με σκουπόξυλα, ανταλλαγή μπουγαδόνερων.
Είναι φυσικό να σημειώνονται τραυματικές συγκρούσεις, ύστερα από μια οδυνηρή ήττα, που συνοδεύεται και από αλλαγή ηγεσίας, αρκεί να... υπάρχει ένα σοβαρό σενάριο και όχι συζητήσεις καφενειακού τύπου.
Η Ν.Δ. από το 1980 άλλαξε πέντε φορές αρχηγό. Κάθε φορά που ετίθετο ζήτημα ηγεσίας, δεν αντιπαρατέθηκαν πολιτικές, αλλά πρόσωπα, ο καταλληλότερος αντι-Ανδρέας, ο καταλληλότερος αντι-Σημίτης, ο καταλληλότερος να οδηγήσει το κόμμα στο φυσικό του χώρο, την εξουσία. Λογικό και παράλογο ταυτόχρονα, καθώς η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας από μόνη της δεν αρκεί για να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Ο Σαούλ, μαθαίναμε στο σχολείο, δεν έγινε Παύλος επειδή άλλαξε όνομα, αλλά επειδή εγκολπώθηκε μια ανάγκη και ανέδειξε μια νέα πρόταση.
Για να συνεχίσουν οι εκλογείς να βλέπουν τη Ν.Δ. ως σοβαρό και υπεύθυνο διεκδικητή της εξουσίας, η αλλαγή αρχηγού δεν είναι αυτό που θα λέγαμε στα μαθηματικά ικανή συνθήκη. Η Ν.Δ. ποτέ δεν υπήρξε κόμμα με σοβαρή υποδομή ή σοβαρή καλλιέργεια πολιτικής σκέψης.
Βαριεστημένες συνεδριάσεις κομματικών οργάνων σαν από τυπική υποχρέωση ανταπόκρισης στο ρόλο τους στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη, σιωπή, όπως μετά τις ευρωεκλογές. Απουσία ενός κορμού έρευνας, γνώσης και διοικητικής ικανότητας που θα στηρίζει τον εκάστοτε αρχηγό. Ελλειμμα σχεδιασμού, παρά τις καλές προθέσεις, αλλά αρχηγός που καθορίζει το κόμμα.
Ο θάνατος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ο καταλύτης της ζωής. Ο θάνατος για τους κομματικούς οργανισμούς είναι η απώλεια της εξουσίας. Το αν θα αποδειχθεί και καταλύτης ζωής για την αξιωματική αντιπολίτευση θα εξαρτηθεί από το είδος των αναθεωρήσεων στις οποίες θα προχωρήσει, ερμηνεύοντας ένα, από τα δυσμενέστερα στην ιστορία της, εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατερίνα Τζωρτζινάκη
naftemporiki
Είναι φυσικό να σημειώνονται τραυματικές συγκρούσεις, ύστερα από μια οδυνηρή ήττα, που συνοδεύεται και από αλλαγή ηγεσίας, αρκεί να... υπάρχει ένα σοβαρό σενάριο και όχι συζητήσεις καφενειακού τύπου.
Η Ν.Δ. από το 1980 άλλαξε πέντε φορές αρχηγό. Κάθε φορά που ετίθετο ζήτημα ηγεσίας, δεν αντιπαρατέθηκαν πολιτικές, αλλά πρόσωπα, ο καταλληλότερος αντι-Ανδρέας, ο καταλληλότερος αντι-Σημίτης, ο καταλληλότερος να οδηγήσει το κόμμα στο φυσικό του χώρο, την εξουσία. Λογικό και παράλογο ταυτόχρονα, καθώς η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας από μόνη της δεν αρκεί για να αντιστρέψει το αρνητικό κλίμα. Ο Σαούλ, μαθαίναμε στο σχολείο, δεν έγινε Παύλος επειδή άλλαξε όνομα, αλλά επειδή εγκολπώθηκε μια ανάγκη και ανέδειξε μια νέα πρόταση.
Για να συνεχίσουν οι εκλογείς να βλέπουν τη Ν.Δ. ως σοβαρό και υπεύθυνο διεκδικητή της εξουσίας, η αλλαγή αρχηγού δεν είναι αυτό που θα λέγαμε στα μαθηματικά ικανή συνθήκη. Η Ν.Δ. ποτέ δεν υπήρξε κόμμα με σοβαρή υποδομή ή σοβαρή καλλιέργεια πολιτικής σκέψης.
Βαριεστημένες συνεδριάσεις κομματικών οργάνων σαν από τυπική υποχρέωση ανταπόκρισης στο ρόλο τους στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη, σιωπή, όπως μετά τις ευρωεκλογές. Απουσία ενός κορμού έρευνας, γνώσης και διοικητικής ικανότητας που θα στηρίζει τον εκάστοτε αρχηγό. Ελλειμμα σχεδιασμού, παρά τις καλές προθέσεις, αλλά αρχηγός που καθορίζει το κόμμα.
Ο θάνατος είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ο καταλύτης της ζωής. Ο θάνατος για τους κομματικούς οργανισμούς είναι η απώλεια της εξουσίας. Το αν θα αποδειχθεί και καταλύτης ζωής για την αξιωματική αντιπολίτευση θα εξαρτηθεί από το είδος των αναθεωρήσεων στις οποίες θα προχωρήσει, ερμηνεύοντας ένα, από τα δυσμενέστερα στην ιστορία της, εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατερίνα Τζωρτζινάκη
naftemporiki
