Σε έναν οικονομικά ενεργό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα πέντε εκατομμύρια, το ένα πέμπτο έχει «κρεμαστεί» στο άρμα του Δημοσίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Μόνο σοκ μπορεί να προκαλέσει στην κοινή γνώμη, η γνωστοποίηση του ακριβούς αριθμού των εργαζομένων που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα, είτε ως μόνιμο προσωπικό είτε ως συμβασιούχοι.
Tο «θηριώδες» νούμερο των 833.000 απασχολουμένων στη Δημόσια Διοίκηση καταδεικνύει στην ουσία και ένα από τα παράδοξα της ελληνικής οικονομίας:
Σε έναν... οικονομικά ενεργό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα πέντε εκατομμύρια, το ένα πέμπτο έχει «κρεμαστεί» στο άρμα του Δημοσίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Aρκεί να αναφέρουμε ότι το ετήσιο κόστος για τη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων φθάνει τα 13,7 δισ. ενώ εκείνο των συντάξεων που λαμβάνουν τα 6,5 δισ. Kαι όλα αυτά σε μία περίοδο οικονομικής δυσπραγίας.
Kαι αν η οικονομική πτυχή αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος, η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών είναι η δεύτερη, εξίσου σημαντική. Γραφειοκρατία, καθυστερήσεις, δυσλειτουργίες σε κάθε συναλλαγή με το Δημόσιο και με μοναδικό θύμα τον ίδιο τον πολίτη, που πληρώνει αδρά για αυτό. Έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου, απουσία κινήτρων απόδοσης, αλλά και δεικτών αποτελεσματικότητας έχουν μετατρέψει το μεγαλύτερο τμήμα της Δημόσιας Διοίκησης σε μηχανισμούς ταλαιπωρίας και ρουσφετιού.
H ριζική αναμόρφωση του τοπίου στις προσλήψεις και στη λειτουργία του κράτους, αποτελεί μία από τις βασικές δεσμεύσεις, αλλά και το μεγάλο στοίχημα για τη νέα κυβέρνηση. Kαλές προθέσεις είναι σίγουρο ότι υπάρχουν, ωστόσο μένει να αποδειχθεί αν ο «μεγάλος ασθενής» θα βγει αυτή τη φορά από την εντατική...
