Η οικονομία νοσεί βαριά, οι παθογένειες δεκαετιών εκδηλώνονται σήμερα λόγω της σοβούσας κρίσης, και "εμβόλια" ή πανάκειες δυστυχώς δεν υπάρχουν...
Πριν μισό περίπου μήνα ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου παρουσίαζε με τα "μελανότερα χρ
ώματα" στα μέλη της επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, τις ασφυκτικές πιέσεις που δέχθηκε κατά τις εργασίες των συμβουλίων Ecofin και Eurogroup.Για να θυμηθούμε διαφήμιση που παίζεται αυτό τον καιρό στην τηλεόραση, οι "παλιοί" υποδέχθηκαν στις Βρυξέλλες τον "νέο" με "άγριες διαθέσεις", τον υπέβαλαν σε (λεκτικά) "καψώνια" για το σχέδιο προϋπολογισμού που εκπονήθηκε και έθεσαν την Ελλάδα υπό κοινοτικό έλεγχο. Μόνο..."τη μελωδία της χρεοκοπίας" δεν τραγούδησαν στον έλληνα υπουργό οι Αλμούνια, Τρισέ, Γιούνκερ και ΣΙΑ!
Για να σοβαρευτούμε όμως, όχι μόνο οι...εταίροι μας στην ΕΕ, αλλά και μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί ή οίκοι αξιολόγησης -από τους οποίους εξαρτόμαστε για το ύψος της δανειοδότησης μας- εκπέμπουν σήμα κινδύνου για την ελληνική οικονομία. Είμαστε εθισμένοι στον δανεισμό και δεν παράγουμε. Η οικονομία νοσεί βαριά, οι παθογένειες δεκαετιών εκδηλώνονται σήμερα λόγω της σοβούσας κρίσης, και "εμβόλια" ή πανάκειες δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Πάνε σχεδόν 2 μήνες που η νέα κυβέρνηση ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος δηλώνει δε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είχε ενημερωθεί προσωπικώς για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήδη από τις 8 Σεπτεμβρίου, παρόντων μάλιστα στη συζήτηση των κ. Παπακωνσταντίνου και κας. Κατσέλη.
Σήμερα η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει βρει ακόμη το "βηματισμό" της ως προς τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Από τους χειρισμούς όσον αφορά τις αυξήσεις στο δημόσιο ώς το ασφαλιστικό τα μηνύματα που αποστέλλονται τόσο στο εσωτερικό της κοινής γνώμης όσο και στις αγορές είναι το λιγότερο αντιφατικά.
Το σήμα κινδύνου για την ελληνική οικονομία -επομένως για όλους μας- εκπέμπεται πανταχόθεν και είναι εκκωφαντικό. Η κυβέρνηση όμως δείχνει να προσπαθεί να αποφύγει το πρόβλημα, φοβούμενη τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας (αλλά και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ...) και δείχνει αναποφάσιστη ακόμη και για μεταρρυθμίσεις που θίγουν συγκεκριμένα συμφέροντα και δεν έχουν κοινωνικό κόστος.
Αυτό που δεν γίνεται όμως κατανοητό είναι ότι το τίμημα της αδράνειας θα το πληρώσουμε... εντόκως, ενώ όσο περνάει ο καιρός τόσο τα περιθώρια μεταρρυθμίσεων με κάποια στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης θα μειώνονται απελπιστικά.
Κάποιοι δεν βλέπουν το σήμα κινδύνου για την ελληνική οικονομία επιμένοντας σε έναν στείρο κινηματικό ακτιβισμό παρελθουσών δεκαετιών, ενώ, ακόμη χειρότερα, κάποιοι άλλοι προσποιούνται πως δεν το βλέπουν λόγω κομματικής ή συνδικαλιστικής ιδιοτέλειας. Όμως κοινωνική πολιτική (ή "υπερήφανη" εξωτερική πολιτική) δεν γίνεται εσαεί με δανεικά μήτε με ανέξοδες "κορώνες"· τέτοιες λογικές οδηγούν νομοτελειακά σε αδιέξοδο.Στέλιος Ν. Κάνδιας.
