Να εκμεταλλευθούν την ύπαρξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Τουρκία, καλεί τους πολιτικούς της χώρας ο συντάκτης του δημοσιεύματος..«Αυτός, ο οποίος κλείνει τα μάτια του, σκοτεινιάζει μόνο τον εαυτό του», με την ρήση αυτή του Σαϊντ Νουρσί, ενός σημαντικού διανοητή του Ισλάμ, χαρακτηρίζει ο Αλί Ασλάν, βασικός αρθρογράφος της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία (φιλοκυβερνητικής) εφημερίδας "Ζαμάν", την επίσημη στάση της Τουρκίας απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
«Η εκτίμηση και οι διασυνδέσεις του Πατριαρχείου, το... οποίο στην Τουρκία υποτιμάται και προσπαθεί να εξοστρακίσει, έχουν περάσει προ πολλού τα σύνορα της Τουρκίας», λέει ο αρθρογράφος αναφερόμενος στην επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ουάσινγκτον.
«Αυτός, τον οποίο στην Τουρκία θεωρούν ως τον θρησκευτικό ηγέτη μιας μικρής μειονότητας και μάλιστα για θέματα πρωτοκόλλου τον έχουν υπαγάγει στον Έπαρχο της περιοχής Φατίχ της Κωνσταντινούπολης, αναγνωρίζεται από 300 εκατομμύρια ανθρώπων ως ο πνευματικός τους ηγέτης», σημειώνει ο αρθογράφος και συνεχίζει:
«Πάρα πολλά κράτη, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, τον αποκαλούν Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη» και προσθέτει ότι «σε κανέναν Τούρκο πολίτη, ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε στον Πρωθυπουργό, ούτε σε κανέναν άλλον δεν πρόκειται να αποδοθούν οι τιμές και ο σεβασμός που αποδόθηκαν στην Ουάσινγκτον στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο».
«Δεν θα ήταν καλύτερα, αντί με ασήμαντα προσχήματα να το πικραίνουμε (σ.σ. το Οικουμενικό Πατριαρχείο) και να αντιμετωπίζουμε έτσι συνεχώς προβλήματα με τη διεθνή κοινότητα, να το είχαμε κάνει ευτυχισμένο και να προσπαθούσαμε να αξιοποιήσουμε την προβολή του προς όφελος των εθνικών μας συμφερόντων;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος και συνεχίζει:
«Ποιο λόμπι, από το οποίο αναμένουμε υποστήριξη, ποια εταιρία δημοσίων σχέσεων, από αυτές που ταΐζουμε με εκατομμύρια δολάρια, διαθέτουν τέτοια δύναμη, ώστε οι Δυτικοί ηγέτες να στέκονται απέναντί τους όρθιοι σε στάση προσοχής;».
«Αργήσαμε, καλά ξυπνητούρια», καταλήγει ο αρθρογράφος αναπαράγοντας γνωστή τουρκική παροιμία και σχολιάζει: «Χρειάζεται να ξεπεράσουμε ορισμένες παρωχημένες και κοντόφθαλμες αντιλήψεις περί εθνικής ασφάλειας, καθώς και ορισμένα κοινωνικά ψυχολογικά εμπόδια…».
