Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης η σημερινή και, παρά την αύξηση των χρηστών του Ιντερνετ και την πλημμυρίδα των DVD, η τηλεθέαση παραμένει υψηλή. Σύμφωνα με την AGB, την περυσινή σεζόν στην Ελλάδα βλέπαμε κατά μέσον όρο 261 λεπτά τηλεόραση ημερησίως, 13 λεπτά περισσότερο από ό, τι το 2007–2008. Ισως η τηλεθέαση φέτος να αυξηθεί καθώς, λόγω κρίσης, οι έξοδοι περιορίζονται.
Στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, τα πρώτα ριάλιτι, όπως ο «Big Brother» ή το «Fame Story», ήταν ένα προσφιλές θέμα συζήτησης. Σήμερα, με εξαίρεση ίσως το «Αλ Τσαντίρι Νιουζ», καμία εκπομπή δεν μας ενώνει, δεν μας διχάζει και δεν μας δονεί σε τέτοια κλίμακα. Οι διάφορες... κατηγορίες κοινού (τα «κοινά», σύμφωνα με την ορολογία του κλάδου) είναι πιο διαχωρισμένες και διασκορπισμένες.
Σήμερα η ελληνική τηλεόραση είναι πιο «παγκοσμιοποιημένη» σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν. Η εισαγωγή ξένων ιδεών και η εγχώρια εκτέλεση διεθνών συνταγών τείνει να γίνει κανόνας όχι μόνο στα ψυχαγωγικά σόου αλλά και στα σίριαλ – και πολλές φορές η διασκευή είναι ευφάνταστη και ενδιαφέρουσα. Η πρακτική αυτή δεν φανερώνει τόσο την έλλειψη έξυπνων εγχώριων ιδεών όσο την ταχύτητα της διακίνησης των πολιτιστικών προϊόντων και την ομογενοποίηση του παγκόσμιου γούστου. Ενώ στις αρχές του 2000 ήταν λιγοστές οι ξένες σειρές στα ελληνικά κανάλια, την τελευταία πενταετία μπορεί κανείς να δει μερικά από τα καλύτερα προϊόντα της αμερικανικής, κυρίως, παραγωγής.
Ωστόσο, στον τομέα της ενημέρωσης κυριαρχούν η εσωστρέφεια και ο επαρχιωτισμός. Είναι αυτονόητο ότι η εσωτερική επικαιρότητα έχει προτεραιότητα, όμως συχνά δεν περισσεύει χρόνος για σημαντικές διεθνείς εξελίξεις που άλλοτε στριμώχνονται σε λίγα λεπτά και άλλοτε αποσιωπούνται. Η ενασχόληση των δελτίων με την ελαφρά καλλιτεχνία, που έδινε τον τόνο στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, ανήκει πια στο παρελθόν (μοναδική εξαίρεση το Star). Τα δελτία, σε γενικές γραμμές, είναι πιο σοβαρά, όχι όμως πιο γοητευτικά ή περιεκτικά.
Μια θετική εξέλιξη είναι ότι σήμερα αρκετά δελτία προβάλλουν, έστω περιπτωσιακά, θέματα σχετικά με το περιβάλλον, ενώ ο ΣΚΑΪ, ένας νέος σταθμός, ήταν το πρώτο ελληνικό κανάλι που ασχολήθηκε και συνεχίζει να ασχολείται συστηματικά με αυτό το κεφάλαιο. Επίσης η καθαρόαιμη trash TV είναι φέτος πιο περιορισμένη ή μάλλον παρουσιάζεται πιο εξευγενισμένη (βλ. κουτσομπολίστικες και lifestyle εκπομπές).
Στις μαύρες ή γκρίζες τρύπες της ελληνικής τηλεόρασης θα συμπεριλαμβάναμε τον πολύ μικρό αριθμό ψυχαγωγικών εκπομπών για παιδιά και νέους (δεν εννοώ τα καρτούν εισαγωγής), τον περιορισμό της ερευνητικής δημοσιογραφίας, την παραμονή του πολιτισμού στη θέση του φτωχού τηλεοπτικού συγγενή, αλλά και την ακατάσχετη πολιτικολογία και «κομματολογία», που έχει γίνει ένας φτηνός τρόπος για το παραγέμισμα του τηλεοπτικού χρόνου.
M.Tζιαντζή
kathimerini
