Γιατί να περιμένουμε από τους φοιτητές και τους εξωπανεπιστημιακούς «γνωστούς - αγνώστους» να εφαρμόζουν τους νόμους του κράτους εντός των ΑΕΙ, όταν οι πανεπιστημιακοί οι ίδιοι έχουν επιτρέψει την ανομία στη λειτουργία των ιδρυμάτων; Μήπως τα δημόσια πανεπιστήμια είναι κράτος εν κράτει;
(φωτογ.Πανεπιστήμιο Πειραιά)
Ο νόμος-πλαίσιο που ψηφίστηκε επί υπουργίας κ. Μαριέττας Γιαννάκου το 2007 παραμένει ανεφάρμοστος σε βασικά του σημεία. Ενδεικτικά, ελάχιστα τμήματα και σχολές έχουν πάρει απόφαση να ορίσουν προαπαιτούμενα μαθήματα, τα οποία κάθε... φοιτητής πρέπει να έχει εξετασθεί επιτυχώς για να προχωρήσει. Από την άλλη, ελάχιστα ιδρύματα έχουν κάνει ξεκαθάρισμα των «αιώνιων» φοιτητών τους. Επίσης, σε πολύ λίγα πανεπιστήμια έχει προχωρήσει η αξιολόγηση, η οποία προβλέπεται από έτερο νόμο (τον 3374/05), που ψηφίσθηκε επί υπουργίας Γιαννάκου.
Και γιατί να μην υπάρχουν φαινόμενα βίας στα ΑΕΙ, όταν οι διοικήσεις των ιδρυμάτων ανέχονται, για παράδειγμα, τις φοιτητικές παρατάξεις που διαλύουν τις γενικές συνελεύσεις οργάνων; Δεν υπάρχουν Εσωτερικοί Κανονισμοί που να προβλέπουν την εφαρμογή κανόνων σε τέτοιες περιπτώσεις;
Φαίνεται, λοιπόν, ότι στα περισσότερα ιδρύματα οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν το δικό τους μπαϊράκι, και αυτό που ισχύει είναι ένας ιδιαίτερος «νόμος», ο οποίος διαμορφώνεται από τις εσωτερικές συμφωνίες και ισορροπίες εντός του ιδρύματος. Οι δύο πλευρές έχουν φτιάξει το δικό τους mondus vivendi και ουδείς διανοείται να διαταράξει τις ισορροπίες αυτές.
Ουσιαστικά, αποδεικνύουν στην πράξη ότι η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατάσταση που επιτρέπει στους πάντες να δρουν κατά το δοκούν και να μην ελέγχονται από κανέναν -υπάρχει μια ιδιότυπη ασυλία για ό, τι κάνουν και για ό, τι δεν κάνουν.
Βεβαίως, πλέον η κοινωνία έχει προ πολλού διαλύσει τον «μύθο της πανεπιστημιακής αυθεντίας». Αλλωστε, λίγοι είναι εκείνοι οι πανεπιστημιακοί που εμπνέουν κύρος και σεβασμό. Οι φορολογούμενοι πολίτες... βλέπουν και κρίνουν.
Ετσι, είναι απολύτως δικαιολογημένη η διαμαρτυρία γονιού, όταν διαπίστωσε ότι το Πάντειο Πανεπιστήμιο έχει ελάχιστες διαδικτυακές πληροφορίες για το πρόγραμμα σπουδών του ιδρύματος και για τα βιογραφικά των πανεπιστημιακών του. Στο ίδιο ίδρυμα, με βάση άλλη καταγγελία, καθηγητές στέλνουν διδακτορικούς φοιτητές να κάνουν το μάθημά τους.
Οι ίδιοι διδακτορικοί φοιτητές διορθώνουν και τα γραπτά των εξετάσεων, ενώ κάνουν και ιδιαίτερα μαθήματα στους προπτυχιακούς! Και οι αναφορές για το Πάντειο είναι μόνο δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Η μεγάλη απειλή για τα ελληνικά ΑΕΙ δεν προέρχεται από τα ιδιωτικά κολέγια, που ζητούν (τα περισσότερα τουλάχιστον) να καλύψουν τη ζήτηση για καλά καταρτισμένα μικρομεσαία στελέχη.
Τα δημόσια ΑΕΙ απειλούνται από την υποβάθμιση του ακαδημαϊκού έργου στην οποία οδηγούν το βόλεμα, η αδράνεια και ο συμψηφισμών των παρανομιών εντός των ιδρυμάτων.
Απ.Λακάσας.
Και γιατί να μην υπάρχουν φαινόμενα βίας στα ΑΕΙ, όταν οι διοικήσεις των ιδρυμάτων ανέχονται, για παράδειγμα, τις φοιτητικές παρατάξεις που διαλύουν τις γενικές συνελεύσεις οργάνων; Δεν υπάρχουν Εσωτερικοί Κανονισμοί που να προβλέπουν την εφαρμογή κανόνων σε τέτοιες περιπτώσεις;
Φαίνεται, λοιπόν, ότι στα περισσότερα ιδρύματα οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν το δικό τους μπαϊράκι, και αυτό που ισχύει είναι ένας ιδιαίτερος «νόμος», ο οποίος διαμορφώνεται από τις εσωτερικές συμφωνίες και ισορροπίες εντός του ιδρύματος. Οι δύο πλευρές έχουν φτιάξει το δικό τους mondus vivendi και ουδείς διανοείται να διαταράξει τις ισορροπίες αυτές.
Ουσιαστικά, αποδεικνύουν στην πράξη ότι η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση δεν είναι τίποτε άλλο από μια κατάσταση που επιτρέπει στους πάντες να δρουν κατά το δοκούν και να μην ελέγχονται από κανέναν -υπάρχει μια ιδιότυπη ασυλία για ό, τι κάνουν και για ό, τι δεν κάνουν.
Βεβαίως, πλέον η κοινωνία έχει προ πολλού διαλύσει τον «μύθο της πανεπιστημιακής αυθεντίας». Αλλωστε, λίγοι είναι εκείνοι οι πανεπιστημιακοί που εμπνέουν κύρος και σεβασμό. Οι φορολογούμενοι πολίτες... βλέπουν και κρίνουν.
Ετσι, είναι απολύτως δικαιολογημένη η διαμαρτυρία γονιού, όταν διαπίστωσε ότι το Πάντειο Πανεπιστήμιο έχει ελάχιστες διαδικτυακές πληροφορίες για το πρόγραμμα σπουδών του ιδρύματος και για τα βιογραφικά των πανεπιστημιακών του. Στο ίδιο ίδρυμα, με βάση άλλη καταγγελία, καθηγητές στέλνουν διδακτορικούς φοιτητές να κάνουν το μάθημά τους.
Οι ίδιοι διδακτορικοί φοιτητές διορθώνουν και τα γραπτά των εξετάσεων, ενώ κάνουν και ιδιαίτερα μαθήματα στους προπτυχιακούς! Και οι αναφορές για το Πάντειο είναι μόνο δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Ας είμαστε ξεκάθαροι. Η μεγάλη απειλή για τα ελληνικά ΑΕΙ δεν προέρχεται από τα ιδιωτικά κολέγια, που ζητούν (τα περισσότερα τουλάχιστον) να καλύψουν τη ζήτηση για καλά καταρτισμένα μικρομεσαία στελέχη.
Τα δημόσια ΑΕΙ απειλούνται από την υποβάθμιση του ακαδημαϊκού έργου στην οποία οδηγούν το βόλεμα, η αδράνεια και ο συμψηφισμών των παρανομιών εντός των ιδρυμάτων.
Απ.Λακάσας.
