Γράφουν οι "The New York Times" :"Αναμφίβολα, το πλέον σημαντικό, ενδιαφέρον και πραγματικά ηρωικό πρόσωπο του δράματος της αποτυχημένης τρομοκρατικής επίθεσης κατά της πτήσης της Νόρθουεστ ανήμερα των Χριστουγέννων είναι ο πατέρας του επίδοξου βομβιστή, ο Νιγηριανός τραπεζικός υπάλληλος Αλχατζί Ουμάρου Μουταλάμπ.
Ο τελευταίος έκανε κάτι που κανένας πατέρας βομβιστή αυτοκτονίας, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, δεν έχει τολμήσει να κάνει:
Προσέγγισε το προσωπικό της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Νιγηρία και τους ενημέρωσε ότι τα...μηνύματα που λάμβανε στο κινητό του τηλέφωνο από τον γιο του καθιστούσαν σαφές πως βρισκόταν στην Υεμένη και ότι είχε εξελιχθεί σε έναν φανατικό και πιθανότατα επικίνδυνο ισλαμιστή.
Οι Αμερικανοί διεξάγουν έρευνες και επιρρίπτουν ευθύνες αναφορικά με την κατάρρευση του συστήματος - χωρίς αυτήν ο Ουμάρ Φαρούκ Αμπντουλμουταλάμπ δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει επιβιβαστεί στο αεροπλάνο. Την ίδια ώρα, όμως, ο πατέρας του νεαρού τρομοκράτη μας έλεγε κάτι άλλο: «Το οικογενειακό μας σύστημα, επίσης, κατέρρευσε όταν το παιδί μου προσχώρησε στην τζιχαδιστική εκδοχή του Ισλάμ, την οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζω, αλλά και φοβάμαι». Επικαλούμενοι συγγενή του Ουμάρ Φαρούκ Αμπντουλμουταλάμπ, οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» υποστηρίζουν ότι ο γιος έστειλε στο κινητό τηλέφωνο του πατέρα του μήνυμα με το οποίο ενημέρωνε την οικογένειά του ότι είχε ανακαλύψει «μια νέα θρησκεία, αυτή του πραγματικού Ισλάμ».
Η αναζήτηση ανθρώπων με το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν την «κατάρρευση» -εκείνη που παρασύρει τους νεαρούς μουσουλμάνους στο σκοτάδι του τζιχαδισμού και της διάθεσης να συμπαρασύρουν στον θάνατο αθώους- έχει τώρα τη μεγαλύτερη σημασία. Ναι, η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να διορθώσει τα κακώς κείμενα των υπηρεσιών ασφαλείας. Ναι, οι Αμερικανοί οφείλουν να φανούν αντάξιοι των ιδανικών τους και να κλείσουν τη φυλακή του Γκουαντάναμο. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουν να εξελιχθεί η μεγάλη τους πατρίδα σε Ηνωμένες Πολιτείες του Πολέμου Κατά της Τρομοκρατίας. Οσα «τείχη», όμως και αν χτίσουν οι Αμερικανοί, η απειλή θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι την ώρα που οι μουσουλμανικές κοινωνίες θα αρχίσουν, επιτέλους, να χαρακτηρίζουν τις ενέργειες των βομβιστών αυτοκτονίας «δολοφονικές» και όχι «μαρτυρικές».
Ο πατέρας του Μουταλάμπ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας, η οποία μοιράζεται τις ίδιες αρχές και γι’ αυτό ακριβώς έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Μόνο όταν οι γονείς των μουσουλμάνων και οι πνευματικοί τους ηγέτες αρχίσουν να καταδικάζουν δημόσια τις επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον πολιτών το αποτρόπαιο αυτό φαινόμενο θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν. Πολλές φορές, δε, οι κυβερνήσεις των μουσουλμανικών κρατών συλλαμβάνουν τους τζιχαδιστές και αρκούνται να τους καταδικάσουν κατά τη διάρκεια ιδιωτικών συνομιλιών με Δυτικούς αξιωματούχους. Ποτέ δημόσια.
Κάθε θρησκευτικό δόγμα έχει και μια εξτρεμιστική εκδοχή. Το θέμα είναι πώς το κέντρο αντιμετωπίζει τον εξτρεμισμό. Τον ανέχεται; Τον απομονώνει; Τον ντροπιάζει; Οι τζιχαδιστές αποτελούν ένα πρόβλημα για την ασφάλεια των Δυτικών. Για τους Αραβες και τους Μουσουλμάνους, ωστόσο, αποτελούν ένα ηθικό και πολιτικό πρόβλημα. Αν δεν θέλουν να διευθετήσουν το πρόβλημα για μας, ας το κάνουν για τους εαυτούς τους. Στο τέλος εμείς θα βρούμε τρόπους για να τους κρατήσουμε μακριά από τα αεροπλάνα μας, αλλά εκείνοι θα πρέπει να ζήσουν μαζί τους.
Οι Αμερικανοί διεξάγουν έρευνες και επιρρίπτουν ευθύνες αναφορικά με την κατάρρευση του συστήματος - χωρίς αυτήν ο Ουμάρ Φαρούκ Αμπντουλμουταλάμπ δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει επιβιβαστεί στο αεροπλάνο. Την ίδια ώρα, όμως, ο πατέρας του νεαρού τρομοκράτη μας έλεγε κάτι άλλο: «Το οικογενειακό μας σύστημα, επίσης, κατέρρευσε όταν το παιδί μου προσχώρησε στην τζιχαδιστική εκδοχή του Ισλάμ, την οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζω, αλλά και φοβάμαι». Επικαλούμενοι συγγενή του Ουμάρ Φαρούκ Αμπντουλμουταλάμπ, οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» υποστηρίζουν ότι ο γιος έστειλε στο κινητό τηλέφωνο του πατέρα του μήνυμα με το οποίο ενημέρωνε την οικογένειά του ότι είχε ανακαλύψει «μια νέα θρησκεία, αυτή του πραγματικού Ισλάμ».
Η αναζήτηση ανθρώπων με το ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουν την «κατάρρευση» -εκείνη που παρασύρει τους νεαρούς μουσουλμάνους στο σκοτάδι του τζιχαδισμού και της διάθεσης να συμπαρασύρουν στον θάνατο αθώους- έχει τώρα τη μεγαλύτερη σημασία. Ναι, η αμερικανική κυβέρνηση πρέπει να διορθώσει τα κακώς κείμενα των υπηρεσιών ασφαλείας. Ναι, οι Αμερικανοί οφείλουν να φανούν αντάξιοι των ιδανικών τους και να κλείσουν τη φυλακή του Γκουαντάναμο. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουν να εξελιχθεί η μεγάλη τους πατρίδα σε Ηνωμένες Πολιτείες του Πολέμου Κατά της Τρομοκρατίας. Οσα «τείχη», όμως και αν χτίσουν οι Αμερικανοί, η απειλή θα συνεχίσει να υφίσταται μέχρι την ώρα που οι μουσουλμανικές κοινωνίες θα αρχίσουν, επιτέλους, να χαρακτηρίζουν τις ενέργειες των βομβιστών αυτοκτονίας «δολοφονικές» και όχι «μαρτυρικές».
Ο πατέρας του Μουταλάμπ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας, η οποία μοιράζεται τις ίδιες αρχές και γι’ αυτό ακριβώς έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Μόνο όταν οι γονείς των μουσουλμάνων και οι πνευματικοί τους ηγέτες αρχίσουν να καταδικάζουν δημόσια τις επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίον πολιτών το αποτρόπαιο αυτό φαινόμενο θα αποτελέσει οριστικά παρελθόν. Πολλές φορές, δε, οι κυβερνήσεις των μουσουλμανικών κρατών συλλαμβάνουν τους τζιχαδιστές και αρκούνται να τους καταδικάσουν κατά τη διάρκεια ιδιωτικών συνομιλιών με Δυτικούς αξιωματούχους. Ποτέ δημόσια.
Κάθε θρησκευτικό δόγμα έχει και μια εξτρεμιστική εκδοχή. Το θέμα είναι πώς το κέντρο αντιμετωπίζει τον εξτρεμισμό. Τον ανέχεται; Τον απομονώνει; Τον ντροπιάζει; Οι τζιχαδιστές αποτελούν ένα πρόβλημα για την ασφάλεια των Δυτικών. Για τους Αραβες και τους Μουσουλμάνους, ωστόσο, αποτελούν ένα ηθικό και πολιτικό πρόβλημα. Αν δεν θέλουν να διευθετήσουν το πρόβλημα για μας, ας το κάνουν για τους εαυτούς τους. Στο τέλος εμείς θα βρούμε τρόπους για να τους κρατήσουμε μακριά από τα αεροπλάνα μας, αλλά εκείνοι θα πρέπει να ζήσουν μαζί τους.
