Η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» (New York Times) με κύριο άρθρο της τάσσεται υπέρ της οικονομικής ενίσχυσης της Ελλάδας από τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποστηρίζοντας ότι «η ενδεχόμενη χρεοκοπία ενός κράτους μέλους της Ένωσης θα είναι καταστροφική για την Ε.Ε. συνολικά».Μεταξύ άλλων, στο άρθρο υποστηρίζεται ότι επί χρόνια η Ελλάδα... «μαγείρευε τα στοιχεία» για την πορεία της οικονομίας της, θεωρώντας ως «βαθύτερα προβλήματα» τη διαφθορά και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή.
«Δεν θα πρέπει ολόκληρο το φορτίο να πέσει στην Ελλάδα, μια από τις μικρότερες και πιο φτωχές οικονομίες της ευρωζώνης», τονίζεται χαρακτηριστικά, σημειώνοντας όμως ότι «οποιαδήποτε ενίσχυση θα πρέπει να συνοδεύεται από μεγαλύτερους περιορισμούς στη δημοσιονομική κυριαρχία που τόσο κατάφωρα έχει παραβιάσει η Αθήνα». Στο ίδιο άρθρο τονίζεται ότι το ευρώ αντιμετωπίζει τη «σοβαρότερη κρίση» στα έντεκα χρόνια της ιστορίας του.
Επίσης, τονίζεται ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνη για πολύ», επισημαίνοντας ότι παρόμοιες κρίσεις χρηματοδότησης θα μπορούσαν να χτυπήσουν σύντομα την πόρτα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, ενώ έντονες ανησυχίες υπάρχουν για τα νομίσματα της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας.
Aφού γίνεται αναφορά στα στοιχεία που παρουσίαζε για χρόνια η Ελλάδα, διατυπώνεται η άποψη ότι «τώρα, η αλήθεια και οι συνέπειές της πρέπει να αντιμετωπιστούν: Η διαφθορά και η φοροδιαφυγή». Επίσης, τονίζεται ότι «ο ιδιωτικός τομέας παράγει πολύ λίγες θέσεις απασχόλησης» και «ένας στους τέσσερις Έλληνες εργάζεται για το κράτος. Είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο να παράγει ελλείμματα».
Τέλος, υπογραμμίζεται ότι «η νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση υπόσχεται να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 3% μέσα σε τρία χρόνια, χωρίς εξωτερική βοήθεια, από την περικοπή των δημοσίων δαπανών, τη βελτίωση της είσπραξης των φόρων και τη μεταρρύθμιση του υπό πτώχευση συνταξιοδοτικού συστήματος. Αυτά είναι τα απαραίτητα μέτρα. Όμως οι ξένοι επενδυτές είναι δικαιολογημένα δύσπιστοι ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει το μέγεθος των αποταμιεύσεων που απαιτούνται, σε μια περίοδο ύφεσης και αυξανόμενης κοινωνικής και εργατικής αναταραχής».απε.
«Δεν θα πρέπει ολόκληρο το φορτίο να πέσει στην Ελλάδα, μια από τις μικρότερες και πιο φτωχές οικονομίες της ευρωζώνης», τονίζεται χαρακτηριστικά, σημειώνοντας όμως ότι «οποιαδήποτε ενίσχυση θα πρέπει να συνοδεύεται από μεγαλύτερους περιορισμούς στη δημοσιονομική κυριαρχία που τόσο κατάφωρα έχει παραβιάσει η Αθήνα». Στο ίδιο άρθρο τονίζεται ότι το ευρώ αντιμετωπίζει τη «σοβαρότερη κρίση» στα έντεκα χρόνια της ιστορίας του.
Επίσης, τονίζεται ότι «η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνη για πολύ», επισημαίνοντας ότι παρόμοιες κρίσεις χρηματοδότησης θα μπορούσαν να χτυπήσουν σύντομα την πόρτα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, ενώ έντονες ανησυχίες υπάρχουν για τα νομίσματα της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας.
Aφού γίνεται αναφορά στα στοιχεία που παρουσίαζε για χρόνια η Ελλάδα, διατυπώνεται η άποψη ότι «τώρα, η αλήθεια και οι συνέπειές της πρέπει να αντιμετωπιστούν: Η διαφθορά και η φοροδιαφυγή». Επίσης, τονίζεται ότι «ο ιδιωτικός τομέας παράγει πολύ λίγες θέσεις απασχόλησης» και «ένας στους τέσσερις Έλληνες εργάζεται για το κράτος. Είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο να παράγει ελλείμματα».
Τέλος, υπογραμμίζεται ότι «η νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση υπόσχεται να μειώσει το έλλειμμα κάτω από το 3% μέσα σε τρία χρόνια, χωρίς εξωτερική βοήθεια, από την περικοπή των δημοσίων δαπανών, τη βελτίωση της είσπραξης των φόρων και τη μεταρρύθμιση του υπό πτώχευση συνταξιοδοτικού συστήματος. Αυτά είναι τα απαραίτητα μέτρα. Όμως οι ξένοι επενδυτές είναι δικαιολογημένα δύσπιστοι ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει το μέγεθος των αποταμιεύσεων που απαιτούνται, σε μια περίοδο ύφεσης και αυξανόμενης κοινωνικής και εργατικής αναταραχής».απε.
