Διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις, ορισμένες φορές αναρωτιέσαι αν αυτοί που απαντούν γνωρίζουν σε τι απαντούν ή αν είναι διχασμένες προσωπικότητες. Διότι πώς μπορεί το μεγαλύτερο τμήμα τους (άνω του 60% ή και 70%) να θεωρεί τα μέτρα για την οικονομία «άδικα» ή να πιστεύει ότι θα προκαλέσουν «κοινωνική έκρηξη» και την ίδια στιγμή η πλειονότητα (άνω του 50% ή του 60%) να...τα θεωρεί «αναγκαία» και «προς τη σωστή κατεύθυνση»; Διότι το «άδικο» εξουδετερώνεται από το «αναγκαίο». Και αν πρόκειται να φέρουν «έκρηξη», δεν είναι «προς τη σωστή κατεύθυνση».
Βεβαίως, μπορεί να συμβαίνει κάτι διαφορετικό.
Οσοι απαντούν να είναι απλώς ρεαλιστές και να καταλαβαίνουν ότι μπορεί τα μέτρα να είναι «άδικα» (άλλωστε, υπάρχει... δίκαιο μέτρο που αφαιρεί εισόδημα;), αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Η ερμηνεία αυτή ίσως ενισχύεται και από ορισμένα άλλα ευρήματα. Για παράδειγμα, οι δύο πρώτοι σε δημοφιλία υπουργοί είναι αυτοί που έχουν πάρει ή θα πάρουν τις σκληρότερες αποφάσεις.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος (Εργασίας) και ο Γ. Παπακωνσταντίνου (Οικονομικών) συγκεντρώνουν ποσοστά θετικών γνωμών άνω του 60% στο σύνολο και άνω 80% στο ΠΑΣΟΚ. Πρέπει όλοι αυτοί να είναι... μαζοχιστές, για να επιβραβεύουν έναν υπουργό που κόβει επιδόματα κι ένα άλλον που αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Προφανώς, δεν είναι. Είναι σκέτα ρεαλιστές.
Αλλιώς, θα έτρεχαν να πυκνώσουν, για παράδειγμα, τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπου τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Και μετά θέλουν να πείσουν τον Περισσό να συνεργαστούν...
