Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν πολλοί ακόμη, δυστυχώς, για τη φύση της ανατροπής που αντιμετωπίζουμε, η κρίση των κρατικών ομολόγων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.«Η μόνη αποτελεσματική θεραπεία που έχει απομείνει είναι ο αποπληθωρισμός», ήταν η φρασούλα που χρησιμοποίησε ο διευθύνων σύμβουλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος - Καν για να στείλει το μήνυμα στην Ελλάδα.
Δεν το έκανε χωρίς περίσκεψη ούτε σε ακατάλληλο χρόνο.
Θα το είχε, προφανώς, αναφέρει σε κάποια από τις αρχικές συζητήσεις του με τον Γιώργο Παπανδρέου, ήδη από τον Νοέμβριο, αν θυμάμαι καλά. Επομένως, και στο σκέλος των ελλειμμάτων της πραγματικής οικονομίας, ο πρωθυπουργός γνώριζε.
Απόδειξη ότι ο ίδιος...εύστοχα, μίλαγε για ανάταξη της εθνικής οικονομίας.
Ο Ντι-Ες-Κέι, όπως τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του Γάλλοι, από τα αρχικά DSK, είναι ο σοσιαλιστής υπουργός Οικονομικών που έκανε τολμηρές μεταρρυθμίσεις, κυρίως για την άνοδο της ανταγωνιστικότητας, στα πολλά χρόνια προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν. Από τα ιστορικά στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας, προταθείς από τον Νικολά Σαρκοζί για τη σημερινή του θέση, είναι πιθανόν να βρεθεί υποψήφιος για το ύπατο αξίωμα της χώρας του.
Κάποιος πρέπει να τα πει αυτά και εδώ, στο εσωτερικό μέτωπο. Και αυτός πρέπει να είναι πολιτικός. Πρέπει να είναι εκείνος ή πολύ κοντά σε εκείνον που θα πάρει και τις οριστικές αποφάσεις. Δυστυχώς, ούτε το Πρόγραμμα Σταθερότητας, που συνέταξε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ούτε οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της υπουργού Οικονομίας Λούκας Κατσέλη, ούτε οι φθηνότερες μεταφορές, που θα έπρεπε να προωθεί ο υπουργός Υποδομών Δημήτρης Ρέππας, ούτε η ενεργειακή εξουσιοδότηση της υπουργού Περιβάλλοντος Τίνας Μπιρμπίλη περιλαμβάνουν το σαφές αυτό μήνυμα που έστειλε ο κ. Στρος - Καν.
Σε αντίθεση με όσα πιστεύουν πολλοί ακόμη, δυστυχώς, για τη φύση της ανατροπής που αντιμετωπίζουμε, η κρίση των κρατικών ομολόγων είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αν το κράτος έφτασε να έχει τόσο ανοικονόμητα χρέη και, ταυτοχρόνως, να αδυνατεί να τα εξυπηρετήσει αξιοπρεπώς είναι γιατί η πραγματική οικονομία, το βυθισμένο κομμάτι του παγόβουνου, λειτουργεί πανάκριβα, άρα αναποτελεσματικά, δηλαδή μη ανταγωνιστικά.
Το πρόβλημα έγινε οξύτερο τα τελευταία χρόνια επειδή ο ιδιωτικός τομέας, πνιγμένος στο φτηνό δανεικό χρήμα, δεν φρόντισε να ελέγξει το σπάταλο κράτος. Κάποτε μάλιστα, κάποιοι του ιδιωτικού, έβλεπαν με «καλό μάτι» τη δυνατότητα που είχαν να «υποκλέπτουν» δημόσιους πόρους. Επιπλέον, το κράτος έκανε πως δεν έβλεπε τα ελλείμματά του και πρόσφερε μειωμένους φόρους κερδών και εγκληματική αδιαφορία προς τη φοροδιαφυγή.
Επιπλέον, το κράτος δεν σταμάτησε τον κρατισμό στην πόρτα του. Δυστυχώς, ένας εσωτερικός προστατευτισμός επεκτάθηκε συστηματικά σε κάθε λειτουργία, σε κάθε γωνιά της οικονομίας. Οι πολιτικοί βάπτισαν πολλές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους «μόνιμους», το μόνο δε που τους κάνει δημόσιους είναι ότι πληρώνονται από το κράτος. Την ίδια στιγμή δημιούργησαν κανονισμούς και ψήφισαν διατάξεις που εξομοιώνουν τις συνθήκες απασχόλησης σε κάθε μεσαίου ή μεγαλύτερου μεγέθους επιχείρηση με εκείνες που ισχύουν στις μεγάλες επιχειρήσεις του ευρύτερου κρατικού τομέα.
Το κόστος παραγωγής φορτώθηκε με άπειρες υποχρεώσεις και επιβαρύνσεις. Οι επιχειρήσεις έχασαν τα βασικά τους πλεονεκτήματα έναντι του Δημοσίου. Δεν ήσαν πλέον ευέλικτες, δεν μπορούσαν να πάρουν την οικονομικότερη απόφαση, δεν μπορούσαν να διατάξουν τους συντελεστές παραγωγής κατά τον πλέον αποδοτικό τρόπο. Σε σημαντικό βαθμό, αυτό συνέβη επειδή, ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής οικονομίας, δηλαδή η προσφορά υπηρεσιών, υπάρχει εκτός διεθνούς ανταγωνισμού ενώ και η ζήτηση παρέμεινε, όλα τα τελευταία χρόνια, υπερβολικά υψηλή και... βολική.
Ολα αυτά προσέθεσαν κόστος. Υπερβολικό, πληθωριστικό. Αυτό θα ανατρέψει τώρα ο αποπληθωρισμός. Κάθε συντελεστής κόστους θα πρέπει να μειώσει τις απαιτήσεις του. Το κράτος, οι ενδιάμεσοι επαγγελματίες, οι μισθωτοί και, βεβαίως, οι επιχειρηματίες. Καλωσήρθατε στη χώρα της διαρθρωτικής προσαρμογής..
Μ.Παπαδημητρίου
