Το πρόβλημα με όσα ζήσαμε χθες είναι ότι δεν τα ζούμε για πρώτη φορά. Απλώς κάθε φορά τα ζούμε χειρότερα με μάλιστα με τις έσχατες συνέπειες που είναι η απώλεια ζωής..
Άρθρο του κ.Γ.Σεφερτζή,
Πολιτικού αναλυτή.
Το πρόβλημα με όσα ζήσαμε χθες είναι ότι δεν τα ζούμε για πρώτη φορά. Απλώς κάθε φορά τα ζούμε χειρότερα με μάλιστα με τις έσχατες συνέπειες που είναι η απώλεια ζωής.Ζήσαμε κάτι αντίστοιχο τον Δεκέμβρη του 2008 και ζήσαμε και ένα είδος εθνικής καταστροφής το καλοκαίρι του 2007.
Κάναμε και τότε τις ευχές μας -ορισμένοι και τις προσευχές μας – αλλά δυστυχώς μείναμε στις...αναλύσεις χωρίς να εξάγουμε τις συνέπειες. Ως προς αυτό οφείλω να επισημάνω ότι αυτού του είδους το εθνικό πένθος που κάθε φορά συμβαίνει, δεν έχει νόημα εάν δεν μετασχηματιστεί σε μια θέληση και απόφαση περί εξάλειψης των αιτίων που με κάθε φορά με τραγικότερο τρόπο επισημαίνουν ότι έχει επέλθει προ πολλού το τέλος ενός μοντέλου ανάπτυξης, ενός μοντέλου διακυβέρνησης, ενός μοντέλου κοινωνικής συμπεριφοράς.
Εκείνο το οποίο μάλιστα με ανησυχεί πολύ περισσότερο είναι ότι εάν δεν υπάρξουν οι προϋποθέσεις μετασχηματισμού αυτού του πένθους σε απόφαση αλλαγής συμπεριφορών και κριτηρίων αξιολόγησης των πραγμάτων, όχι μόνο θα ξαναζήσουμε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά ενδεχομένως να υποθάλψουμε και έναν λανθάνοντα κοινωνικό φασισμό που -κατά τη γνώμη μου- αποτελεί πλέον έναν όχι απλώς ορατό αλλά και μέγιστο κίνδυνο.
Ίσως να γίνομαι δυσάρεστος, αλλά έχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο βαθμό συμμετοχής και συνενοχής είτε σε μια αφασία, είτε σε μια σπασμωδική αντίδραση συναισθηματικού χαρακτήρα που θα στραφεί προς την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων χωρίς πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα.
Η ανομία δεν καταπολεμάται μόνο με την τιμωρία, κυρίως δε δεν καταπολεμάται με την τιμωρία όταν αυτή γίνεται με την λογική του αποδιοπομπαίου τράγου. Να θυμίσω ότι η εθνική καταστροφή του '22 έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν φορτώθηκε η ευθύνη στην δίκη των «6» σε κάποιους οι οποίοι ασφαλώς είχαν τις ευθύνες, οι οποίες όμως δεν μετουσιώθηκαν και σε ευθύνη κοινωνική και πολιτική ενός συστήματος της τότε εποχής.
Κακά τα ψέματα. Νομίζω ότι εκείνο το οποίο αυτή τη στιγμή αποτελεί τη συνέπεια της χρεοκοπίας ενός πολιτικού συστήματος είναι το γεγονός ότι η αναπαραγωγή αυτού του πολιτικού συστήματος δεν έγινε μόνο από τον εαυτό του αλλά από μια ολόκληρη κοινωνία η οποία είτε αναπαρήγε μηχανικά παραδόσεις τις οποίες ταυτόχρονα απαξίωνε (όπως ήταν αυτή της παραδοσιακής πολιτικής ένταξης στους κομματικούς σχηματισμούς), είτε απέρριπτε μεν αυτές τις παραδόσεις υιοθετώντας την λογική της ανταλλακτικής ψήφου, δηλαδή όλου εκείνου του δούναι και λαβείν που εξ ορισμού αποτελεί ένα είδος ανομίας, διότι ακριβώς μετατρέπει την ψήφο εμπιστοσύνης σε ψήφο συναλλαγής.
Στην Ελλάδα ζήσαμε τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια με την ψευδαίσθηση μιας ανθεκτικότητας ενός πολιτικού συστήματος του οποίου η λυδία λίθος ήταν η εξυπηρέτηση, ή η διαμόρφωση δεσμών συμφέροντος. Δε συνειδητοποιήθηκε αρκετά ότι ενώ το ίδιο πολιτικό σύστημα είχε κρίση αντιπροσώπευσης και ταυτόχρονα κρίση αποτελεσματικότητας -που γινόταν όλο και μεγαλύτερη εξαιτίας ακριβώς της διαχείρισης που έκανε των πελατειακών σχέσεων-, ταυτόχρονα αυτές οι πελατειακές σχέσεις γίνονταν θηλιά. Αλλά θα μου πείτε ότι αυτές οι πελατειακές σχέσεις είναι αμφίδρομές: και των πελατών και των πολιτών.
Θα έλεγα ότι δεν υπάρχει πέρασμα κανενός ποταμού και καμία δυνατότητα υπέρβασης οποιασδήποτε κρίσης χωρίς τις κατάλληλες ηγεσίες. Αλλά εάν μείνουμε μόνο εκεί (και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας είναι η ηγεσία που θα την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση), οποιαδήποτε ηγεσία δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν υπάρχει αντίστοιχη κοινωνική βάση πάνω στην οποία και να στηριχθεί αλλά και από την οποία να παραχθεί. Θα πρέπει να δούμε λιγάκι τί ακριβώς συμβαίνει με τις παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας και τις δυνατότητές τους. Γιατί είναι καλό να κακίζουμε το πολιτικό σύστημα, θα χρειαστεί ενδεχομένως όμως να κακίσουμε και μια κοινωνία που δεν παράγει τις δυνάμεις εκείνες που αν οι ίδιες δεν λειτουργήσουν ως ατμομηχανή για το πέρασμα στην απέναντι όχθη, τουλάχιστον να είναι αυτές που με συγκροτημένη, οργανωμένη και στοχοπροσηλωμένη πορεία να μπορέσουν να βοηθήσουν στην προσπάθεια αυτή.
Καταλήγοντας θα έλεγα ότι ο καθένας, εάν πράγματι εννοεί να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία, θα πρέπει να σταθεί ενώπιος ενωπίω και να ξεκαθαρίσει με πολύ σαφή τρόπο τα κριτήρια με τα οποία καθορίζει την στάση του. Νομίζω ότι οι πολίτες λειτουργούν πλέον σαν καθρέφτης που έχει σπάσει και για ν΄ αντικατασταθεί ή να ξανακολληθεί, χρειάζονται επιτέλους πολιτικές συμπεριφορές, κυρίως από τα κόμματα εξουσίας που θα επιβεβαιώσουν ότι υπάρχουν για να οδηγούν τον τόπο και όχι να τον αποσυνθέτουν, προσπαθώντας να ανασυνθέσουν μια κατακερματισμένη κοινωνία στην βάση ενός κομματικού συμφέροντος. Είναι καιρός να αναλάβουν τις καθοδηγητικές τους ευθύνες.
