Από το βαθμό επίτευξης κοινωνικής δικαιοσύνης που εμπεριέχουν τα δημοσιονομικά μέτρα,θα εξαρτηθεί το μέγεθος της κοινωνικής αντίδρασης στην άνευ προηγουμένου κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν σταδιακά με μεγάλο κόπο και αγώνες του ελληνικού λαού στις περασμένες δεκαετίες.Ο εργαζόμενος σήμερα, δεν προσπαθεί μόνο να κατανοήσει - έκπληκτος - τους λόγους που οδηγούν στην "μονόπρακτη" ισοπέδωση σωρείας εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων του ή να μηχανευτεί τρόπους επιβίωσής του στη...νέα Ελλάδα των περικοπών, της ανέχειας και των υψηλών έμμεσων φόρων, αλλά φαίνεται να αναζητεί απελπισμένα και μια πολιτική "πυξίδα" - ένα όραμα - για το μέλλον του, που σήμερα διαγράφεται ζοφερό και φτωχό.
Δεν είναι μόνον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που φέρει ιστορική ευθύνη απέναντι στους πολίτες και στη χώρα, αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση, η οποία οφείλει να αποτυπώσει και αξιολογήσει με ρεαλισμό το δημοσιονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο και να καταθέσει τη δική της σοβαρή πρόταση εξόδου από την κρίση επιβίωσης της χώρας, την οποία όλοι συμφωνούν πως αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα.
Δίχως την παραμικρή διάθεση στήριξης των επιλογών της κυβέρνησης, δύσκολα κανείς μπορεί να απορρίψει την παρατήρηση ότι, μέχρι στιγμής, η μοναδική ολοκληρωμένη πρόταση αντιμετώπισης της γενικευμένης - πλέον - οικονομικής και κοινωνικής κρίσης προέρχεται από το κυβερνών κόμμα. Δεν φτάνει η αντίδραση στις επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ και στη λογική με την οποία οδηγηθήκαμε - σχεδόν "κατηγορούμενοι" - ενώπιον του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ. Δεν επαρκεί το "όχι" στις περισσότερο ή λιγότερο "νεο-φιλελεύθερες" επιδιώξεις του. Όχι για το ιστορικό μέγεθος των περιστάσεων.
Κάθε κόμμα της αντιπολίτευσης - έστω και αν ωφελιμιστικά το θεωρήσει ευκαιρία διεύρυνσης της απήχησής του - οφείλει να διαμορφώσει και να διατυπώσει δημόσια τη δική του ολοκληρωμένη και συγκεκριμένη πρόταση εξόδου από την κρίση προς τον ελληνικό λαό, η οποία να είναι ρεαλιστική και να θεραπεύει όχι μόνον (θεωρητικά) μακροπρόθεσμα τις ατέλειες, τις παραλείψεις, τις ανεπάρκειες και τα λάθη της ελληνικής οικονομίας, αλλά να μπορεί να προσφέρει βιώσιμες, άμεσες και εφαρμόσιμες λύσεις στο πρόβλημα της γιγάντωσης του δημοσίου χρέους και της ανά-χρηματοδότησής του. Λύσεις που να εγγυώνται τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, που να οδηγούν σε εξυγίανση των κακώς κειμένων της ελληνικής πραγματικότητας, που να τιμωρούν με σκληρότητα και παραδειγματισμό τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης, που να γεννούν θέσεις απασχόλησης και να προστατεύουν τη δυνατότητα δημιουργίας προστιθέμενης αξίας και πλούτου στο μέλλον από τους πολίτες. Λύσεις που να εγγυώνται την εθνική ασφάλεια και την κοινωνική ισορροπία, που να στηρίζονται στη συνεισφορά στην προσπάθεια εθνικής ανάταξης με βάση τις οικονομικές δυνατότητες κάθε πληθυσμιακής ομάδος, λύσεις που να μπορούν να τύχουν ευρείας συναίνεσης και συστράτευσης του λαού.
Με ή χωρίς το ΔΝΤ ή το ευρώ, οι λύσεις αυτές παραμένουν ζητούμενο για μία κοινωνία άνισης μεταχείρισης των πολιτών της από το κράτος, μια σπάταλη αντι-παραγωγική οικονομία διαπλοκής, ένα καταχρηστικό φορολογικό σύστημα που επιβραβεύει όσους το αγνοούν και, τελικά, μια αναξιόπιστη, σκληρή πραγματικότητα που ευνοεί ελάχιστους εις βάρος των πολλών, η οποία αναγκάζει τον πολίτη σε εσωστρέφεια και απομάκρυνση από τα κοινά με ολέθριες συνέπειες.
Δεν είναι σίγουρο ότι, η διαχείριση της κρίσης από το ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει να θεραπεύσει έστω και μέρος των προβλημάτων που μαστίζουν σήμερα την ελληνική οικονομία και κοινωνία ή ότι θα καταφέρουν να επιτύχουν έστω και έναν από τους προαναφερθέντες στόχους. Σε μία τόσο ρευστή και αμφιλεγόμενη κατάσταση, ο λαός φαίνεται έτοιμος να υποδεχθεί ολοκληρωμένες και ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις εξόδου από την κρίση και είναι σίγουρο ότι θα επιβραβεύσει τις περισσότερο ρεαλιστικές και δίκαιες εξ αυτών. Είναι ώρα ευθύνης - και ευκαιρία - για σύσσωμη την αντιπολίτευση.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, είναι η ώρα να αποδείξει με πράξεις αν τελικά αποτελεί κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και ότι, πραγματικά εργάζεται για το μέλλον των παιδιών τους, σεβόμενο το περί Δικαίου αίσθημα των κουρασμένων πολιτών της πολύπαθης, αυτής, χώρας.
Π.Κρυσταλάκος
