Τα μέτρα είναι αναμφίβολα πάρα πολύ σκληρά και κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθούν και αναποτελεσματικά. Όμως, η απόρριψή τους, η υπονόμευσή τους ή οι αντιδράσεις σαν τις χθεσινές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή στάση πληρωμών, δέσμευση καταθέσεων, έξοδο από το ευρώ και απομόνωση στο περιθώριο...Η χώρα έκανε χθες ένα μεγάλο βήμα προς το χείλος της αβύσσου και τώρα δεν απομένει παρά να κάνει το πήδημα στο κενό, όπως εύστοχα επεσήμανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ευχόμενος βέβαια να μην το επιχειρήσει.
Αν κρίνουμε από τις συμπεριφορές του πλήθους, τα συνθήματα που ακούστηκαν, τις δηλώσεις των συνδικαλιστών, τις αντιδράσεις των πολιτικών ηγετών και πάνω από όλα, την δολοφονία τριών αθώων ανθρώπων την ώρα που έβγαζαν το ψωμί τους, από τους εγκληματίες με τις κουκούλες, οι πιθανότητες είναι ότι δεν θα κάνουμε ένα απλό πήδημα, αλλά ένα θεαματικό άλμα.
Μακάρι οι...εξελίξεις να μας διαψεύσουν…
Αυτά που έγιναν χθες στην Αθήνα κοστίζουν ήδη στον τουρισμό (υπάρχουν ακυρώσεις από μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία) και προκάλεσαν νέες αρνητικές δηλώσεις από την ΄Ανγκελα Μέρκελ, η οποία είπε για άλλη μία φορά ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στην Ευρωζώνη. Προκάλεσαν όμως και νέα αρνητικά σχόλια από τα διεθνή μήντια που είτε το θέλουμε, είτε όχι, δημιουργούν κλίμα και εμείς είμαστε εξαρτημένοι πλήρως. Τα μέτρα είναι αναμφίβολα πάρα πολύ σκληρά και κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθούν και αναποτελεσματικά. Όμως, η απόρριψή τους, η υπονόμευσή τους ή οι αντιδράσεις σαν τις χθεσινές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή στάση πληρωμών, δέσμευση καταθέσεων, έξοδο από το ευρώ και απομόνωση στο περιθώριο. Τουλάχιστον ας γίνει μία συντεταγμένη προσπάθεια, ας δοθεί ένας αγώνας, μήπως και γλυτώσουμε, με την βοήθεια και του διεθνούς περιβάλλοντος που χειροτερεύει και αυτό, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Το κακό είναι ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων, αλλά ούτε πνευματική ηγεσία υπάρχει, ούτε αστική τάξη με κάποια αυτοπεποίθηση, ούτε επιχειρηματική ηγεσία (πέραν αυτής της Μυκόνου), ούτε καν νεολαία με οράματα και δίψα για αλλαγή και έξοδο από τον βάλτο. Είμαστε μία χώρα σε ανείπωτη παρακμή και μία κοινωνία σε αφασία, παρόλο που τα χθεσινά γεγονότα την σόκαραν. Πραγματικά, δεν ξέρει κανείς τι να πει, έστω και για να προσφέρει μία αμυδρή ελπίδα στον εαυτό του και κουράγιο στους δικούς του ή στους διπλανούς του.
Δεν είναι δυνατόν να ακούμε να μας υπερασπίζονται ο Κον Μπεντίτ και άλλοι μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, ή να μαθαίνουμε ότι σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις εταίρων να εγκρίνουν τη στήριξη της ελληνική οικονομίας ( με υψηλότοκα δάνεια, πράγματι) και εμείς να έχουμε μία κυβέρνηση που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κρίση και ούτε να πολυπιστεύει στη σωτηρία, αλλά και μία αντιπολίτευση που προσπαθεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μία Νέα Δημοκρατία που έχει αλλοτριωθεί πλήρως και αντί να στηρίζει τα μέτρα, όπως θα έπρεπε κανονικά σύμφωνα με την ιδεολογία της, σέρνεται πίσω από τις διαθέσεις συνδικαλιστών, τύπου Πουπάκη και Μανώλη. Και την ίδια στιγμή που δεν τα στηρίζει, επειδή θέλει επιπλέον να βάλει και τρικλοποδιά στην Ντόρα Μπακογιάννη, να διαβεβαιώνει ο αρχηγός της τους ευρωπαίους εταίρους ότι και τη συμφωνία στήριξης θα σεβαστεί και τα λεφτά που μας δανείζουν θα επιστρέψει! Αν αυτό δεν λέγεται αντίφαση, τι λέγεται;
Και από την άλλη πλευρά υπάρχει μία Αριστερά που νομίζει ότι βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να ανατρέψει τη ν καθεστηκυία τάξη, ή ακόμη και το πολίτευμα. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, που δεν έζησε εμφυλιακές και μετεμφυλιακές καταστάσεις δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τους κινδύνους. Θεωρεί ότι έφτασε η ώρα να επιχειρήσει την ανατροπή και να δοξαστεί δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, καθώς απέναντί της έχει ένα αδύναμο κράτος, μία αστική δημοκρατία που παραπατάει και μία κοινωνία που έχει χάσει τον μπούσουλα.
Δεν είναι τυχαίες ούτε η υπονόμευση του τουρισμού, ούτε οι επανειλημμένες δηλώσεις στελεχών του ΚΚΕ ότι δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα, τις δικαστικές αποφάσεις, ή ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Ακόμη και χθες ο Παφίλης μέσα στη Βουλή δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει την οδύνη του για τα θύματα και με μισόλογα αναγκάστηκε να αποκηρύξει τη βία, με αποτέλεσμα να βγει στη συνέχεια η Παπαρήγα για να διορθώσει κάπως τα πράγματα. Από κοντά και ο Τσίπρας (αυτός αποκήρυξε την βία, καθώς την είχε πατήσει τον Δεκέμβριο του 2008), που τώρα θέλει να κάνει μέτωπο με το ΚΚΕ, αλλά ούτε αυτός μας λέει που θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, αν δεν μας δανείσουν το ΔΝΤ και οι εταίροι.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τι να περιμένει κανείς από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, που μάλλον θα γίνει με το ζόρι, μετά τα θλιβερά γεγονότα. Τι θλίψη, τι κατάντια…
Αγ.Στάγκος
reporter
Αυτά που έγιναν χθες στην Αθήνα κοστίζουν ήδη στον τουρισμό (υπάρχουν ακυρώσεις από μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία) και προκάλεσαν νέες αρνητικές δηλώσεις από την ΄Ανγκελα Μέρκελ, η οποία είπε για άλλη μία φορά ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στην Ευρωζώνη. Προκάλεσαν όμως και νέα αρνητικά σχόλια από τα διεθνή μήντια που είτε το θέλουμε, είτε όχι, δημιουργούν κλίμα και εμείς είμαστε εξαρτημένοι πλήρως. Τα μέτρα είναι αναμφίβολα πάρα πολύ σκληρά και κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθούν και αναποτελεσματικά. Όμως, η απόρριψή τους, η υπονόμευσή τους ή οι αντιδράσεις σαν τις χθεσινές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή στάση πληρωμών, δέσμευση καταθέσεων, έξοδο από το ευρώ και απομόνωση στο περιθώριο. Τουλάχιστον ας γίνει μία συντεταγμένη προσπάθεια, ας δοθεί ένας αγώνας, μήπως και γλυτώσουμε, με την βοήθεια και του διεθνούς περιβάλλοντος που χειροτερεύει και αυτό, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Το κακό είναι ότι η σημερινή πολιτική ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων, αλλά ούτε πνευματική ηγεσία υπάρχει, ούτε αστική τάξη με κάποια αυτοπεποίθηση, ούτε επιχειρηματική ηγεσία (πέραν αυτής της Μυκόνου), ούτε καν νεολαία με οράματα και δίψα για αλλαγή και έξοδο από τον βάλτο. Είμαστε μία χώρα σε ανείπωτη παρακμή και μία κοινωνία σε αφασία, παρόλο που τα χθεσινά γεγονότα την σόκαραν. Πραγματικά, δεν ξέρει κανείς τι να πει, έστω και για να προσφέρει μία αμυδρή ελπίδα στον εαυτό του και κουράγιο στους δικούς του ή στους διπλανούς του.
Δεν είναι δυνατόν να ακούμε να μας υπερασπίζονται ο Κον Μπεντίτ και άλλοι μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, ή να μαθαίνουμε ότι σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις εταίρων να εγκρίνουν τη στήριξη της ελληνική οικονομίας ( με υψηλότοκα δάνεια, πράγματι) και εμείς να έχουμε μία κυβέρνηση που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κρίση και ούτε να πολυπιστεύει στη σωτηρία, αλλά και μία αντιπολίτευση που προσπαθεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Μία Νέα Δημοκρατία που έχει αλλοτριωθεί πλήρως και αντί να στηρίζει τα μέτρα, όπως θα έπρεπε κανονικά σύμφωνα με την ιδεολογία της, σέρνεται πίσω από τις διαθέσεις συνδικαλιστών, τύπου Πουπάκη και Μανώλη. Και την ίδια στιγμή που δεν τα στηρίζει, επειδή θέλει επιπλέον να βάλει και τρικλοποδιά στην Ντόρα Μπακογιάννη, να διαβεβαιώνει ο αρχηγός της τους ευρωπαίους εταίρους ότι και τη συμφωνία στήριξης θα σεβαστεί και τα λεφτά που μας δανείζουν θα επιστρέψει! Αν αυτό δεν λέγεται αντίφαση, τι λέγεται;
Και από την άλλη πλευρά υπάρχει μία Αριστερά που νομίζει ότι βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να ανατρέψει τη ν καθεστηκυία τάξη, ή ακόμη και το πολίτευμα. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, που δεν έζησε εμφυλιακές και μετεμφυλιακές καταστάσεις δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τους κινδύνους. Θεωρεί ότι έφτασε η ώρα να επιχειρήσει την ανατροπή και να δοξαστεί δημιουργώντας τις προϋποθέσεις, καθώς απέναντί της έχει ένα αδύναμο κράτος, μία αστική δημοκρατία που παραπατάει και μία κοινωνία που έχει χάσει τον μπούσουλα.
Δεν είναι τυχαίες ούτε η υπονόμευση του τουρισμού, ούτε οι επανειλημμένες δηλώσεις στελεχών του ΚΚΕ ότι δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα, τις δικαστικές αποφάσεις, ή ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Ακόμη και χθες ο Παφίλης μέσα στη Βουλή δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει την οδύνη του για τα θύματα και με μισόλογα αναγκάστηκε να αποκηρύξει τη βία, με αποτέλεσμα να βγει στη συνέχεια η Παπαρήγα για να διορθώσει κάπως τα πράγματα. Από κοντά και ο Τσίπρας (αυτός αποκήρυξε την βία, καθώς την είχε πατήσει τον Δεκέμβριο του 2008), που τώρα θέλει να κάνει μέτωπο με το ΚΚΕ, αλλά ούτε αυτός μας λέει που θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, αν δεν μας δανείσουν το ΔΝΤ και οι εταίροι.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τι να περιμένει κανείς από τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, που μάλλον θα γίνει με το ζόρι, μετά τα θλιβερά γεγονότα. Τι θλίψη, τι κατάντια…
Αγ.Στάγκος
reporter
