ντιμετωπίσει αξεπέραστα προβλήματα εξαιτίας των μεγάλων δημοσιονομικών της προβλημάτων; Η απάντηση θα εκπλήξει: από τις αρχές Φεβρουαρίου του... 2009!
Οπως λένε οι πληροφορίες, κατά τη διάρκεια του προγραμματισμένου για τότε Eurogroup, ο πρόεδρός του κ. Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ είχε θέσει προς συζήτηση και προβληματισμό μια πρόταση η οποία προέβλεπε τη...δημιουργία ενός working shop, για την επεξεργασία εναλλακτικών λύσεων στην περίπτωση που η ελληνική οικονομία αντιμετώπιζε «κρίσιμα ζητήματα».
Οπως ήταν φυσικό, το γεγονός προκάλεσε εντύπωση στους παρευρισκομένους και παράλληλα την παρέμβαση του τότε υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος διαφώνησε με την εισήγηση.
Ο λόγος, προφανής: αν διέρρεε προς τα έξω η δημιουργία ενός τέτοιου, έστω άτυπου, φορέα, τότε η Ελλάδα θα άρχιζε να βλέπει τα spreads με το... κιάλι, όπως ακριβώς, δηλαδή, έκανε περίπου ένα χρόνο μετά. Παρενέβη, λοιπόν, στη συζήτηση και με μάλλον αρνητική διάθεση αντιπρότεινε αντί ενός working shop, να δημιουργηθούν τρία! Το πρώτο να ασχοληθεί με την περίπτωση της Ελλάδας, το δεύτερο με την περίπτωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες εκείνη την εποχή ταλαιπωρούνταν απίστευτα εξαιτίας των τοξικών προϊόντων που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους και το τρίτο με τις επιχειρήσεις, που απασχολούσαν πάνω από 1.000 εργαζομένους και οι οποίες θα χρειάζονταν σύντομα να προχωρήσουν σε εκτεταμένες απολύσεις για να επιβιώσουν (σ. σ. όπως κι έγινε).
Ως γνωστόν, η Ελλάδα δεν ενέπιπτε στις κατηγορίες 2 και 3, αλλά οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης είχαν θέμα και με τις δύο. Οπως ήταν φυσικό, στη συνεδρίαση επικράτησε προβληματισμός ως προς την αναγκαιότητα λειτουργίας ενός τέτοιου θεσμού, καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη βρισκόταν στην κορύφωσή της, με τις διαγραφές επισφαλών δανείων να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και τις κρατικές παρεμβάσεις για τη διάσωση μεγάλων πιστωτικών ομίλων επί θύραις. Κανείς, κατά συνέπεια, δεν ήθελε να προκαλέσει πρόσθετο θόρυβο, σε μία ούτως ή άλλως πολύ ενοχλητική και δυσάρεστη υπόθεση. Ετσι, η συζήτηση έκλεισε με μάλλον συνοπτικές διαδικασίες.
Ο κ. Γιουνκέρ ξαναπήρε τον λόγο και είπε ότι πρόθεσή του ήταν να θέσει ένα ζήτημα προς σκέψη και προβληματισμό και πως το καλύτερο απ’ όλα θα ήταν η συζήτηση να θεωρηθεί μη γενομένη. Και κάπως έτσι έκλεισε την πρώτη φορά που επιχειρήθηκε να ανοιχθεί αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο.
Το γεγονός, ωστόσο, ότι σε επίπεδο Eurogroup προέβλεπαν τι έρχεται ένα χρόνο πριν είναι ενδεικτικό της πραγματικής κατάστασης των δημοσιονομικών της χώρας, αλλά και της πολύ καλής –τελικά– ενημέρωσης που είχαν στις Βρυξέλλες επί του θέματος.
Κρίσιμες διαφορές
Είναι τα πάντα θέμα χειρισμών; Ενδεχομένως. Γεγονός, πάντως, αποτελεί ότι η Ελλάδα, πέρυσι, δανείστηκε και πάλι πολύ υψηλά ποσά, αποκλειστικά από τις διεθνείς αγορές, με επιτόκιο σχεδόν ισοϋψές με το γερμανικό και τα spreads σε επίπεδα που σήμερα φαντάζουν απλησίαστα. Για την ακρίβεια, κάτω και από τις 100 μονάδες βάσης. Ας σημειωθεί ότι:
Πρώτον, και πέρυσι η κίνηση δανεισμού ήταν εμπροσθοβαρεία και δεύτερον, ενώ η τότε ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας είχε φροντίσει να δανεισθεί κι ένα επιπλέον ποσό, με τη λογική ότι θα μπορούσε αργότερα να λειτουργήσει ως «μαξιλάρι». Οπερ και εγένετο.
Εννοείται ότι τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα είχε γίνει αν στο μεταξύ είχε διαρρεύσει η είδηση για το working shop...
Γ.Αντέλας
kathimerini
Οπως ήταν φυσικό, το γεγονός προκάλεσε εντύπωση στους παρευρισκομένους και παράλληλα την παρέμβαση του τότε υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος διαφώνησε με την εισήγηση.
Ο λόγος, προφανής: αν διέρρεε προς τα έξω η δημιουργία ενός τέτοιου, έστω άτυπου, φορέα, τότε η Ελλάδα θα άρχιζε να βλέπει τα spreads με το... κιάλι, όπως ακριβώς, δηλαδή, έκανε περίπου ένα χρόνο μετά. Παρενέβη, λοιπόν, στη συζήτηση και με μάλλον αρνητική διάθεση αντιπρότεινε αντί ενός working shop, να δημιουργηθούν τρία! Το πρώτο να ασχοληθεί με την περίπτωση της Ελλάδας, το δεύτερο με την περίπτωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες εκείνη την εποχή ταλαιπωρούνταν απίστευτα εξαιτίας των τοξικών προϊόντων που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους και το τρίτο με τις επιχειρήσεις, που απασχολούσαν πάνω από 1.000 εργαζομένους και οι οποίες θα χρειάζονταν σύντομα να προχωρήσουν σε εκτεταμένες απολύσεις για να επιβιώσουν (σ. σ. όπως κι έγινε).
Ως γνωστόν, η Ελλάδα δεν ενέπιπτε στις κατηγορίες 2 και 3, αλλά οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης είχαν θέμα και με τις δύο. Οπως ήταν φυσικό, στη συνεδρίαση επικράτησε προβληματισμός ως προς την αναγκαιότητα λειτουργίας ενός τέτοιου θεσμού, καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη βρισκόταν στην κορύφωσή της, με τις διαγραφές επισφαλών δανείων να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και τις κρατικές παρεμβάσεις για τη διάσωση μεγάλων πιστωτικών ομίλων επί θύραις. Κανείς, κατά συνέπεια, δεν ήθελε να προκαλέσει πρόσθετο θόρυβο, σε μία ούτως ή άλλως πολύ ενοχλητική και δυσάρεστη υπόθεση. Ετσι, η συζήτηση έκλεισε με μάλλον συνοπτικές διαδικασίες.
Ο κ. Γιουνκέρ ξαναπήρε τον λόγο και είπε ότι πρόθεσή του ήταν να θέσει ένα ζήτημα προς σκέψη και προβληματισμό και πως το καλύτερο απ’ όλα θα ήταν η συζήτηση να θεωρηθεί μη γενομένη. Και κάπως έτσι έκλεισε την πρώτη φορά που επιχειρήθηκε να ανοιχθεί αυτό το μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο.
Το γεγονός, ωστόσο, ότι σε επίπεδο Eurogroup προέβλεπαν τι έρχεται ένα χρόνο πριν είναι ενδεικτικό της πραγματικής κατάστασης των δημοσιονομικών της χώρας, αλλά και της πολύ καλής –τελικά– ενημέρωσης που είχαν στις Βρυξέλλες επί του θέματος.
Κρίσιμες διαφορές
Είναι τα πάντα θέμα χειρισμών; Ενδεχομένως. Γεγονός, πάντως, αποτελεί ότι η Ελλάδα, πέρυσι, δανείστηκε και πάλι πολύ υψηλά ποσά, αποκλειστικά από τις διεθνείς αγορές, με επιτόκιο σχεδόν ισοϋψές με το γερμανικό και τα spreads σε επίπεδα που σήμερα φαντάζουν απλησίαστα. Για την ακρίβεια, κάτω και από τις 100 μονάδες βάσης. Ας σημειωθεί ότι:
Πρώτον, και πέρυσι η κίνηση δανεισμού ήταν εμπροσθοβαρεία και δεύτερον, ενώ η τότε ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας είχε φροντίσει να δανεισθεί κι ένα επιπλέον ποσό, με τη λογική ότι θα μπορούσε αργότερα να λειτουργήσει ως «μαξιλάρι». Οπερ και εγένετο.
Εννοείται ότι τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα είχε γίνει αν στο μεταξύ είχε διαρρεύσει η είδηση για το working shop...
Γ.Αντέλας
kathimerini
