Μετά τους Έλληνες σειρά παίρνουν Ισπανοί, Γάλλοι και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, οι οποίοι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεών τους.Οι απεργίες και οι διαμαρτυρίες για τη μείωση των μισθών κατά 5% στον ισπανικό Δημόσιο Τομέα, εντείνονται.
Η κυβέρνηση Θαπατέρο, εφαρμόζει αιματηρές οικονομικές περικοπές, στο πλαίσιο του προγράμματος για τη μείωση των δαπανών του Δημοσίου, και των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.
Μετά τους Έλληνες, Ισπανοί, Γάλλοι και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι, κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, κάποιοι όμως αναλυτές, οικονομικοί και πολιτικοί, υποστηρίζουν ότι η οικονομική λιτότητα, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι...μονόδρομος. Ακόμη και η θεωρούμενη, πανίσχυρη οικονομικά Γερμανία, ανακοίνωσε διευρυμένες οικονομικές περικοπές, ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η Ευρώπη εισέρχεται σε περίοδο αναγκαστικής οικονομικής λιτότητας, για να σπάσει το φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων και της οικονομικής αστάθειας.
Στην Ευρώπη όμως οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες, εξαπλώνονται, και μεγαλώνουν, και σε ένταση και σε μέγεθος. Τουλάχιστον 2,500,000 Ισπανοί κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τη μείωση των μισθών του Δημοσίου κατά 5%. Τα συνδικάτα εμφανίζονται έτοιμα να συγκρουστούν δυναμικά με τη κυβέρνηση μειοψηφίας, των Σοσιαλιστών του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, υποστηρίζοντας ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο, καθώς όπως λένε, δεν είναι οι εργαζόμενοι που φέρουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση. Άλλοι δημιούργησαν την κρίση, και άλλοι την πληρώνουν, λένε οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ισπανία. Τόσο τα συνδικάτα, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων εμφανίζονται απρόθυμοι να συναινέσουν στην οικονομική πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, καθώς όπως λένε, το μόνο που θα καταφέρει με τη μείωση των μισθών, θα είναι να στραγγαλίσει την οικονομία, να μειώσει τα φορολογικά έσοδα και να αυξήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Κάποιοι άλλοι, πολίτες και εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι πέφτουν θύματα “κλοπής”, καθώς όπως λένε, το κοινό έχει ανάγκη, και τις δημόσιες υπηρεσίες, και τα εισοδήματα των υπαλλήλων, που κινούν την αγορά.
Η ισπανική κυβέρνηση όμως δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από όλες τις πλευρές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει την Ισπανία να μειώσει το έλλειμμα της που έχει αγγίξει το 11% του ΑΕΠ, και την καλεί να εκπληρώσει με συνέπεια την αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων.
Στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προειδοποίησε τους πάντες ότι οι οικονομικοί καιροί που έπονται θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι για όλους, και προσπαθεί να μειώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, ανακοινώνοντας ότι η κυβέρνηση Συντηρητικών – Φιλελευθέρων Δημοκρατών θα καταστήσει αντικείμενο διαβούλευσης με τους πολίτες, την ταχύτητα, το εύρος και το που θα λάβουν χώρα οι οικονομικές περικοπές.
Στη Γερμανία, η Καγκελάριος Μέρκελ υφίσταται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη πτώση της δημοτικότητας της, τη στιγμή μάλιστα που ανακοίνωσε πακέτο οικονομικών περικοπών ύψους 85 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τα συνδικάτα, ήδη ανακοίνωσαν ότι θα αντιταχθούν στο οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Μέρκελ.
Στην Ισπανία, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες πληθαίνουν σε αριθμό και όγκο, και πολλοί αναλυτές προβλέπουν ένα θερμό απεργιακό καλοκαίρι.
Τα στοιχεία για την φτώχεια στην Ισπανία είναι εντυπωσιακά.
Μεταξύ των ετών 2007 – 2009, ο αριθμός των Ισπανών που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αυξήθηκε κατά 1,000,000. Κύρια αιτία της αύξησης του αριθμού των ανέργων είναι η ύφεση στην οικονομία, η μείωση των εξαγωγών, λόγω και του “σκληρού ευρώ”, αλλά και ο στραγγαλισμός του ιδιωτικού τομέα, καθώς οι στρόφιγγες του δανεισμού από τις τράπεζες έχουν κλείσει. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται από τη μη κυβερνητική οργάνωση, Καρίτας, το ποσοστό των Ισπανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε από το 19,3% στο 22,7%.
Οι άνθρωποι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, αποτελούν το 13% του πληθυσμού. Τα στατιστικά στοιχεία λένε ότι μόνον το 35,2% των Ισπανών είναι “απόλυτα κοινωνικά ενταγμένοι”, ποσοστό που το 2007 ήταν 48,9%. Η κατάρρευση της ισπανικής κτηματομεσιτικής αγοράς και η διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, έδωσαν τη χαριστική βολή στην ισπανική οικονομία. Το ποσοστό της ανεργίας έφτασε το 20% του “ενεργού πληθυσμού”. Σήμερα το μέσο νοικοκυριό στην Ισπανία κερδίζει 10,000 ευρώ, έναντι 11,200 ευρώ που κέρδιζε το 2007. Ένα “πτωχό” νοικοκυριό κερδίζει μόλις 6,000 ευρώ.
Τα οικονομικά στοιχεία και οι πρόσφατες δυσάρεστες εξελίξεις, στέλνουν πολλά μηνύματα σε όλους, στην Ευρώπη, στη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, και φυσικά και την Ελλάδα.
Το πρώτο είναι ότι τα προγράμματα λιτότητας και οι οικονομικές περικοπές, δεν αρκούν για τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους. Σίγουρα χώρες και κράτη πρέπει να απαλλαγούν από τις σπατάλες, τις αντιπαραγωγικές κρατικές επιχειρήσεις και τα χρέη, όμως η οικονομία χρειάζεται επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, νέες αγορές, νέα προϊόντα και υπηρεσίες, και φυσικά νέα οικονομικά σχέδια, για να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης.
Οι διάφοροι δανειστές, που επιθυμούν να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, σίγουρα αντιλαμβάνονται ότι μέσω της ανάπτυξης θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Η οικονομική κατάσταση της Ισπανίας δείχνει ότι τα μέτρα λιτότητας δεν αρκούν, και ότι απαιτούνται πολιτικές “ενεργοποίησης” της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα νέα δάνεια ή κρατικές δαπάνες. Σημαίνει όμως σίγουρα δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος, κίνητρα για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, και φυσικά ένα ευέλικτο και ισχυρό, άλλά όχι μεγάλο κράτος, με εποπτικό ρόλο, και κύριο στόχο την ομαλή και ελεύθερη λειτουργία των αγορών, αλλά και την καταπολέμηση μονοπωλιακών καταστάσεων.
Τα μηνύματα για την Ελλάδα είναι πολλαπλά και πολυδιάστατα. Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει βαριά βιομηχανία, έχει όμως τουρισμό, ναυτιλία, αγροτική οικονομία, αρκετές επιχειρήσεις υψηλής εξειδίκευσης και νέων τεχνολογιών, και ένα αξιόλογο επιστημονικό και στελεχιακό δυναμικό. Τα δύο τελευταία χρόνια, η διεθνής οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, έπληξε σχεδόν όλες τις χώρες του πλανήτη, ακόμη και οι ισχυρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλονίστηκαν και αντιμετώπισαν απεργίες και κοινωνική αναταραχή.
Στην Ελλάδα όμως η κρίση έφερε στο φως και επέτεινε όλες τις παθογένειες και όλα τα προβλήματα του κράτους και της οικονομίας, και κυρίως το μεγάλο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Το δυσκίνητο και εν πολλοίς κομματικό κράτος, οι σαθρές και διαβρωμένες παραγωγικές δομές, κρατικοδίαιτοι και “κακομαθημένοι στις επιδοτήσεις” επιχειρηματίες σε όλους τους τομείς, αλλά και πολλοί πολίτες που έχουν θεοποιήσει τον καταναλωτισμό αλλά “απεχθάνονται” την παραγωγή, υπονόμευσαν τα ήδη ασθενή οικονομικά της χώρας, και μαζί με τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς και παρασκηνιακής συναλλαγής, υπονόμευσαν τα δημόσια οικονομικά της χώρας, και προετοίμασαν το έδαφος, για την “παράδοση” της Ελλάδας στην “παγωμένη αγκαλιά” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το δυσάρεστο και δυσοίωνο είναι, ότι δεν διακρίνεται σχεδόν κανείς, στην πολιτική, πνευματική, ακαδημαϊκή και επιχειρηματική ηγεσία της χώρας, που να εκπέμπει ένα θετικό και αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον. Η “μιζέρια” της ευρύτερης Αριστεράς, ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής, εξωκοινοβουλευτικής και ανανεωτικής, που φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εκπλήρωση των ιδεολογικών της δοξασιών, και τη δικαίωση κάποιων “βιβλικού τύπου” προφητειών, η προσήλωση του ΠΑΣΟΚ σε ένα ιδιότυπο κυβερνητισμό που επιβαρύνεται από λάθη, παθογένειες και σκάνδαλα του παρελθόντος, που το έχουν μετατρέψει σχεδόν σε ένα δυσκίνητο συντηρητικό κόμμα, χωρίς ιδεολογική ραχοκοκαλιά, με την εξουσία ως αυτοσκοπό, ο διχασμός της Κεντροδεξιάς, η έλλειψη ενός σαφούς κομματικού και οργανωτικού πλαισίου που να ενσωματώνει τις τάσεις του κόμματος και να οδηγεί σε προγραμματικές και κυβερνητικές θέσεις, καθώς και τα τεράστια λάθη του πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος, έχουν δημιουργήσει στην Ελλάδα μια ασφυκτική πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση.
Η κοινωνία “βράζει” λόγω των οικονομικών μέτρων, τα δημοσιεύματα για σκάνδαλα διαφθοράς δηλητηριάζουν το πολιτικό και οικονομικό κλίμα, ενώ οι περισσότεροι νέοι έχουν τάσεις φυγής από τη χώρα. Το μόνο που φαίνεται να μπορεί να γλιτώσει τη χώρα και να τη βγάλει από το τέλμα, είναι μια μεγάλη κοινωνική και οικονομική “έκρηξη”, που πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι πλησιάζει. Τα πρώτα της σημάδια είναι ήδη ορατά. Την ίδια ώρα κάποιοι υπουργοί και πολιτικοί ταγοί της χώρας, “χορεύουν Αργεντίνικο Τανγκό στο κατάστρωμα του Τιτανικού, πίνοντας σαμπάνια και ακούγοντας πιάνο, τα αμπάρια όμως έχουν ήδη αρχίσει να μπάζουν νερά”...
Δ.Θωμάς
skai
Στην Ευρώπη όμως οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες, εξαπλώνονται, και μεγαλώνουν, και σε ένταση και σε μέγεθος. Τουλάχιστον 2,500,000 Ισπανοί κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τη μείωση των μισθών του Δημοσίου κατά 5%. Τα συνδικάτα εμφανίζονται έτοιμα να συγκρουστούν δυναμικά με τη κυβέρνηση μειοψηφίας, των Σοσιαλιστών του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, υποστηρίζοντας ότι αυτό που γίνεται είναι άδικο, καθώς όπως λένε, δεν είναι οι εργαζόμενοι που φέρουν την ευθύνη για την οικονομική κρίση. Άλλοι δημιούργησαν την κρίση, και άλλοι την πληρώνουν, λένε οι ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ισπανία. Τόσο τα συνδικάτα, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων εμφανίζονται απρόθυμοι να συναινέσουν στην οικονομική πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, καθώς όπως λένε, το μόνο που θα καταφέρει με τη μείωση των μισθών, θα είναι να στραγγαλίσει την οικονομία, να μειώσει τα φορολογικά έσοδα και να αυξήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Κάποιοι άλλοι, πολίτες και εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι πέφτουν θύματα “κλοπής”, καθώς όπως λένε, το κοινό έχει ανάγκη, και τις δημόσιες υπηρεσίες, και τα εισοδήματα των υπαλλήλων, που κινούν την αγορά.
Η ισπανική κυβέρνηση όμως δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από όλες τις πλευρές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζει την Ισπανία να μειώσει το έλλειμμα της που έχει αγγίξει το 11% του ΑΕΠ, και την καλεί να εκπληρώσει με συνέπεια την αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων.
Στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προειδοποίησε τους πάντες ότι οι οικονομικοί καιροί που έπονται θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι για όλους, και προσπαθεί να μειώσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, ανακοινώνοντας ότι η κυβέρνηση Συντηρητικών – Φιλελευθέρων Δημοκρατών θα καταστήσει αντικείμενο διαβούλευσης με τους πολίτες, την ταχύτητα, το εύρος και το που θα λάβουν χώρα οι οικονομικές περικοπές.
Στη Γερμανία, η Καγκελάριος Μέρκελ υφίσταται τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλη πτώση της δημοτικότητας της, τη στιγμή μάλιστα που ανακοίνωσε πακέτο οικονομικών περικοπών ύψους 85 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τα συνδικάτα, ήδη ανακοίνωσαν ότι θα αντιταχθούν στο οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Μέρκελ.
Στην Ισπανία, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες πληθαίνουν σε αριθμό και όγκο, και πολλοί αναλυτές προβλέπουν ένα θερμό απεργιακό καλοκαίρι.
Τα στοιχεία για την φτώχεια στην Ισπανία είναι εντυπωσιακά.
Μεταξύ των ετών 2007 – 2009, ο αριθμός των Ισπανών που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, αυξήθηκε κατά 1,000,000. Κύρια αιτία της αύξησης του αριθμού των ανέργων είναι η ύφεση στην οικονομία, η μείωση των εξαγωγών, λόγω και του “σκληρού ευρώ”, αλλά και ο στραγγαλισμός του ιδιωτικού τομέα, καθώς οι στρόφιγγες του δανεισμού από τις τράπεζες έχουν κλείσει. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται από τη μη κυβερνητική οργάνωση, Καρίτας, το ποσοστό των Ισπανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε από το 19,3% στο 22,7%.
Οι άνθρωποι που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, αποτελούν το 13% του πληθυσμού. Τα στατιστικά στοιχεία λένε ότι μόνον το 35,2% των Ισπανών είναι “απόλυτα κοινωνικά ενταγμένοι”, ποσοστό που το 2007 ήταν 48,9%. Η κατάρρευση της ισπανικής κτηματομεσιτικής αγοράς και η διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, έδωσαν τη χαριστική βολή στην ισπανική οικονομία. Το ποσοστό της ανεργίας έφτασε το 20% του “ενεργού πληθυσμού”. Σήμερα το μέσο νοικοκυριό στην Ισπανία κερδίζει 10,000 ευρώ, έναντι 11,200 ευρώ που κέρδιζε το 2007. Ένα “πτωχό” νοικοκυριό κερδίζει μόλις 6,000 ευρώ.
Τα οικονομικά στοιχεία και οι πρόσφατες δυσάρεστες εξελίξεις, στέλνουν πολλά μηνύματα σε όλους, στην Ευρώπη, στη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, και φυσικά και την Ελλάδα.
Το πρώτο είναι ότι τα προγράμματα λιτότητας και οι οικονομικές περικοπές, δεν αρκούν για τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους. Σίγουρα χώρες και κράτη πρέπει να απαλλαγούν από τις σπατάλες, τις αντιπαραγωγικές κρατικές επιχειρήσεις και τα χρέη, όμως η οικονομία χρειάζεται επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, νέες αγορές, νέα προϊόντα και υπηρεσίες, και φυσικά νέα οικονομικά σχέδια, για να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και να εισέλθει σε πορεία ανάπτυξης.
Οι διάφοροι δανειστές, που επιθυμούν να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, σίγουρα αντιλαμβάνονται ότι μέσω της ανάπτυξης θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Η οικονομική κατάσταση της Ισπανίας δείχνει ότι τα μέτρα λιτότητας δεν αρκούν, και ότι απαιτούνται πολιτικές “ενεργοποίησης” της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα νέα δάνεια ή κρατικές δαπάνες. Σημαίνει όμως σίγουρα δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος, κίνητρα για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, και φυσικά ένα ευέλικτο και ισχυρό, άλλά όχι μεγάλο κράτος, με εποπτικό ρόλο, και κύριο στόχο την ομαλή και ελεύθερη λειτουργία των αγορών, αλλά και την καταπολέμηση μονοπωλιακών καταστάσεων.
Τα μηνύματα για την Ελλάδα είναι πολλαπλά και πολυδιάστατα. Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει βαριά βιομηχανία, έχει όμως τουρισμό, ναυτιλία, αγροτική οικονομία, αρκετές επιχειρήσεις υψηλής εξειδίκευσης και νέων τεχνολογιών, και ένα αξιόλογο επιστημονικό και στελεχιακό δυναμικό. Τα δύο τελευταία χρόνια, η διεθνής οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, έπληξε σχεδόν όλες τις χώρες του πλανήτη, ακόμη και οι ισχυρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κλονίστηκαν και αντιμετώπισαν απεργίες και κοινωνική αναταραχή.
Στην Ελλάδα όμως η κρίση έφερε στο φως και επέτεινε όλες τις παθογένειες και όλα τα προβλήματα του κράτους και της οικονομίας, και κυρίως το μεγάλο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Το δυσκίνητο και εν πολλοίς κομματικό κράτος, οι σαθρές και διαβρωμένες παραγωγικές δομές, κρατικοδίαιτοι και “κακομαθημένοι στις επιδοτήσεις” επιχειρηματίες σε όλους τους τομείς, αλλά και πολλοί πολίτες που έχουν θεοποιήσει τον καταναλωτισμό αλλά “απεχθάνονται” την παραγωγή, υπονόμευσαν τα ήδη ασθενή οικονομικά της χώρας, και μαζί με τα εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς και παρασκηνιακής συναλλαγής, υπονόμευσαν τα δημόσια οικονομικά της χώρας, και προετοίμασαν το έδαφος, για την “παράδοση” της Ελλάδας στην “παγωμένη αγκαλιά” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το δυσάρεστο και δυσοίωνο είναι, ότι δεν διακρίνεται σχεδόν κανείς, στην πολιτική, πνευματική, ακαδημαϊκή και επιχειρηματική ηγεσία της χώρας, που να εκπέμπει ένα θετικό και αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον. Η “μιζέρια” της ευρύτερης Αριστεράς, ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής, εξωκοινοβουλευτικής και ανανεωτικής, που φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εκπλήρωση των ιδεολογικών της δοξασιών, και τη δικαίωση κάποιων “βιβλικού τύπου” προφητειών, η προσήλωση του ΠΑΣΟΚ σε ένα ιδιότυπο κυβερνητισμό που επιβαρύνεται από λάθη, παθογένειες και σκάνδαλα του παρελθόντος, που το έχουν μετατρέψει σχεδόν σε ένα δυσκίνητο συντηρητικό κόμμα, χωρίς ιδεολογική ραχοκοκαλιά, με την εξουσία ως αυτοσκοπό, ο διχασμός της Κεντροδεξιάς, η έλλειψη ενός σαφούς κομματικού και οργανωτικού πλαισίου που να ενσωματώνει τις τάσεις του κόμματος και να οδηγεί σε προγραμματικές και κυβερνητικές θέσεις, καθώς και τα τεράστια λάθη του πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος, έχουν δημιουργήσει στην Ελλάδα μια ασφυκτική πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση.
Η κοινωνία “βράζει” λόγω των οικονομικών μέτρων, τα δημοσιεύματα για σκάνδαλα διαφθοράς δηλητηριάζουν το πολιτικό και οικονομικό κλίμα, ενώ οι περισσότεροι νέοι έχουν τάσεις φυγής από τη χώρα. Το μόνο που φαίνεται να μπορεί να γλιτώσει τη χώρα και να τη βγάλει από το τέλμα, είναι μια μεγάλη κοινωνική και οικονομική “έκρηξη”, που πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι πλησιάζει. Τα πρώτα της σημάδια είναι ήδη ορατά. Την ίδια ώρα κάποιοι υπουργοί και πολιτικοί ταγοί της χώρας, “χορεύουν Αργεντίνικο Τανγκό στο κατάστρωμα του Τιτανικού, πίνοντας σαμπάνια και ακούγοντας πιάνο, τα αμπάρια όμως έχουν ήδη αρχίσει να μπάζουν νερά”...
Δ.Θωμάς
skai
